ေဒသႏၱရဗဟုသုတရွာရင္း...ပုပၸားေတာင္တက္ၾကမယ္(၂)

 ေတာင္ကလပ္ရဲ႕သေကၤတ ေမ်ာက္မိသားစု

မနက္ေလးနာရီခြဲ ငါးနာရီေလာက္မွာကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ ေတာင္ကလပ္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္မို႔ ေတာင္ကလပ္ေပၚကို မတက္ေသးဘဲ ေတာင္ေျခမွာခဏအနားယူၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖြဲ႔ ေနာက္မွ ေတာင္ကလပ္ေစ်းကို ငွက္ေပ်ာသီးလာေရာင္းေသာ ငွက္ေပ်ာသီးသည္မ်ားလည္း အထမ္းကိုယ္စီနဲ႔ ေရာက္လာၾကပါတယ္။လူတစ္ကုိယ္တည္း သြားဖို႔ရာခက္တဲ့ ေက်ာက္ခဲေတြၾကားမွာ သူတုိ႔ကငွက္ေပ်ာခိုင္ေတြ ထမ္းျပီးထာတာျမင္ေတာ့ အံ့ၾသမိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြက လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေတာင္ မပါၾကဘူး။သူတို႔ေျခေထာက္ေတြက သြားေနက်ဆုိေတာ့ဘယ္နားမွာဘာရိွတယ္ဆုိတာကို အလြတ္ရထားျပီးသား ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းမွာ ဘ၀၀မ္းစာေရးအတြက္ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ရတဲ႔ သူတို႔ဘ၀ကလည္း မလြယ္လွပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အေမာေျပနားျပီး အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းလာေတာ့ ေတာင္ကလပ္ ေပၚကိုတက္ၾကပါတယ္။ နံနက္အေစာျဖစ္ေသးတာေၾကာင့္ လူရွင္းေနျပီး ေအးေအးေဆးေဆးရိွလွပါတယ္။ ေတာင္ေပၚကိုေရာက္လို႔ လည္ပတ္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ျပန္ဆင္းပါတယ္။ေတာင္ေပၚကအဆင္းခရီးမွာ လူေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီ။ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ ေတာင္ေျချပန္ေရာက္ေတာ့ ဘုရားဖူးလာတဲ႔ကားေတြ၊ ေျခလ်င္လာၾကတဲ႔ လူေတြကလည္း အဖြဲ႔လိုက္ ေတာင္ဖို႔တက္ဖို႔ရာ ျပင္ဆင္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လိုအပ္တဲ႔ ေရဗူးနဲ႔စားစရာေလးမ်ား၀ယ္ျပီး နံနက္(၈)နာရီခြဲမွာ ပုပၸားေတာင္မၾကီးေပၚကုိ စတက္ၾကပါတယ္။ေတာင္မၾကီးေပၚကုိ ေတာင္ပတ္လမ္းအတုိင္း တက္ႏိုင္သလို ေျခလ်င္လမ္းမွလည္း တက္ၾကပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ကေတာ့ျဖတ္လမ္း(ေျခလ်င္လမ္း)ကပဲတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ေတာင္ပတ္လမ္း အတိုင္းတက္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့လူေတြသက္သာျပီးအခ်ိန္ၾကာပါတယ္။ျဖစ္လမ္းကေနတက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ လူနဲနဲပင္ပမ္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ေပ်ာ္ဖို႕အရမ္းေကာင္းပါတယ္။စကားပင္မ်ားေအာက္ကေန ျဖတ္သြားတဲ႔အခါ စကား၀ါပန္းရန႔ံေတြက သင္းပ်ံ႕ေနျပီးအေမာေျပေစပါတယ္။ သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကတြတ္ပင္ေတြ လည္းအမ်ားၾကီးေတြ႔ရပါတယ္။ မွည့္ေနေသာကတြတ္သီးမ်ားကို ခူးစားရင္း၊စကား၀ါပန္းေတြတက္ခူးရင္း တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လက္တြဲျပီးတက္ၾကရပါတယ္။ ေတာင္အလယ္ပိုင္းေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ေလေတြကတိုက္တာ တဟူးဟူးနဲ႔ ေႏြေနပူပူေအာက္မွာ ေလတိုက္တဲ့အရသာကုိခံစားရတာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ခရီးသြားရာမွာ ျပႆနာတစ္ခုက ေရအလြန္ရွားပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားဖူးတာက ပုပၸားတာင္မၾကီးမွာ ေရထြက္ေပါင္း(၉၉)ခုရိွတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ေတာင္မၾကီး ေပၚမွာေတာ့ ေရထြက္လံုး၀မရိွပါဘူး။ေတာင္ကလပ္ေအာက္ေျခ တုန္းက ေရသန္႔ဗူး ကိုယ္စီသယ္လာၾကလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ေယာက္တစ္ဗူးနဲ႔ ေတာင္ေပၚ အထိမေလာက္ပါဘူး။ ေတာင္အထက္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ ေလကလည္းပိုျပင္းထန္လာပါတယ္။ေနပူပူေအာက္ မွာေလေအးေအးကတုိက္ခတ္ေနေတာ့ ပင္ပမ္းမႈ႕ေတြကိုလည္း သက္သာေစပါတယ္။တခ်ဳိ႕မိန္းခေလးေတြ ကေတာ့ ေတာင္ထိပ္ေပၚမေရာက္ေသးဘူး ေမာေနၾကျပီ။ တခ်ဳိ႕က လမ္းတ၀က္ကေန လွည့္ျပန္မယ္ဆုိလို႔ မနည္းတားယူရတယ္။ မိန္းခေလးေတြဆုိေတာ့လည္း အပင္ပမ္းသိပ္မခံ ႏိုင္ၾကဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္႔ညီမ၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္ဆုိရင္ ေရာက္ခါနီးမွ ဘယ္လိုမွဆက္မတက္ႏိုင္လို႔ ေဘးကႏွစ္ေယာက္က တြဲျပီးေတာင္ေပၚကို တက္ရပါတယ္။အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြ ေတာင္ေပၚတက္ရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ စကား၀ါပန္းေတြတက္ခူးရင္း၊ ကတြတ္သီးေတြခူးစားရင္း၊ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေနာက္ေျပာင္းရင္းနဲ႔ ေတာင္မၾကီးထိပ္နားက ေလယာဥ္ကြင္းတည္ရိွရာကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ပတ္လမ္းကေန တက္မယ္ဆုိရင္လည္း ေလယာဥ္ကြင္းမွာလမ္းဆံုးပါတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းကေန အထက္ကိုေတာ့ ေျခလ်င္ပဲ တက္လို႔ရပါတယ္။ ပုပၸားေတာင္မၾကီးရဲ႕ အျမင့္ဆံုးအပိုင္းျဖစ္ပါတယ္။အေပၚအထိေရာက္ ေအာင္(၁၅)မိနစ္ခန့္ ေျခလ်င္တက္ရပါေသးတယ္။ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာေတာ့ ေစတီေတာ္ေလးေတြနဲ႔ ဘုရားေစာင္းတန္းေတြ၊မိုးေရေလွာင္ကန္ေတြ၊ပုပၸားထပ္ဆင့္အသံလႊင့္ရံု စတာေတြပဲရိွပါတယ္။ တစ္လမ္းလံုး ေရမေတြ႔သမွ် ေတာင္မၾကီးထိပ္ေပၚ ေရာက္မွပဲေရကန္ေတြနဲ႔ ေရေတြေပါမ်ားစြာေတြ႔ရပါတယ္။ အသံလႊင္ရံု
၀န္ထမ္းေတြအတြက္ မိုေရကိုေလွာင္ထားေပးတာပါ။
ပုပၸားရဲ႕သေကၤတ စကား၀ါပန္း

 ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖြဲ႔ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဆယ္နာရီခြဲပါျပီ။ေတာင္မၾကီးေပၚကို တက္တာျဖတ္လမ္းကေန (၂)နာရီခန္႔ပဲ ၾကာပါတယ္။ ေတာင္မၾကီးေပၚကို ေရာက္ေတာ့ ဘုရားေစာင္းတန္းမွာနားျပီး ပါလာတဲ႔ထမင္းခ်ဳိင္႔ေတြ ကိုေ၀ငွျပီးစားေသာက္ၾကပါတယ္။ မနက္ကတည္းက အစာလည္းသိပ္မစားထားေတာ့ ထမင္းစားလို႔ေကာင္းလိုက္တာကလည္း မေျပာပါနဲ႔။ သူၾကီးကေတာ္ ခ်က္ထည့္ေပးလိုက္တဲ႔ ငါးေျခာက္နဲ႔ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္ရယ္ သရက္ခ်ဥ္သုပ္ရယ္၊ငရုတ္သီေၾကာ္ရယ္က ေမာပမ္းမႈ႕ကိုေျဖသိမ့္ေပးပါတယ္။ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ပါသမွ်ခ်ဳိင့္ေတြလည္း ေျပာင္သြားတာပါပဲ။

အားလံုးစားေသာက္ျပီးေတာ့ ဘုရားေစာင္းတန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေယာက်ာ္းေလး ေတြကတစ္ဖြဲ႔ မိန္းခေလးေတြတစ္ဖြဲ႔ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ နားေနရင္း တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္စက္ၾကပါတယ္။ မနက္အေစာကတည္းက သြားထားေတာ့ လူေတြလည္းပင္ပမ္းေနၾကျပီေလ။ ေလေတြ တဟူးဟူးတိုက္ေနတဲ႔ ပုပၸားေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတာ ကေတာ့ ေတာက္တက္ခရီးရဲ႕ အမွတ္တရေလးေပါ႔။ အိပ္ယာႏိုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔နားမွာ အႏို႕ပါေရသန့္ဗူးၾကီးၾကီး တစ္လံုးကိုေတြ႔ရတယ္။ အသံလႊင္ရံုမွ ၀န္ထမ္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕အတြက္ ေရကုသိုလ္လာျပဳ ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔လည္း ေရေသာက္ျပီးေတာ့ အသံလႊင္ရံုဘက္ ေလွ်ာက္သြားျပီး တီဗြီအစီအစဥ္ေတြ ခဏ၀င္ၾကည့္ရင္း ေတာင္ေစာင္းတစ္ေလွ်ာက္ လည္ပတ္ၾကပါတယ္။ ၾကည့္စရာရယ္လို႔ေတာ့ မ်ားမ်ားစားစားမရိွပါဘူး။ ဘုရားေစတီေလးေတြနဲ႔အသံလႊင္ရံုေလာက္ပါပဲ။ ေတာင္တက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပုပၸားေတာင္ ဥယ်ာဥ္ကိုလည္း ၀င္ေရာက္လည္ပတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ပရေဆးဥယ်ာဥ္မွာလည္း ပုပၸားေတာင္ထြက္ ရွားပါးတိုင္းရင္းေဆးပင္ေတြကို ထိန္းသိမ္းစိုက္ပ်ဳိးျပသထားပါတယ္။ရွားပါတဲ႔ စႏၵကူးေတာကိုလည္း ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။အျပန္လမ္းခရီးမွာေတာ့ ေတာင္ထိပ္ေပၚကေန အေရွ႕ဘက္တည့္တည့္ကို ဆင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အဆင္းလမ္းခရီး ေတာင္ထိပ္ပိုင္းမွာ အပင္ေတြကသိပ္ျပီးမေပါပါဘူး။ ေတာင္အလယ္နားေလာက္ေရာက္မွ သစ္ေတာေတြထဲျပန္ေရာက္ပါတယ္။ သစ္ေတာေတြထဲမွာ ေတာ့ ေရထြက္ေတြ၊ေရအိုင္ေတြမ်ားစြာေတြ႔ရပါတယ္။ ဂမုန္းပင္မ်ား၊ ေတာင္သေျပပန္းမ်ား၊ ေတာင္ရိုးခတၱာ စတဲ့ ပန္းအမ်ဴိးမ်ဴိး ကိုလည္းေတြ႔ခဲ႔ရပါတယ္။အဆင္းလမ္းက အတက္လမ္းထက္နဲနဲပိုၾကမ္းပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ဖင္ထုိင္ျပီးေလွ်ာခ် ရပါတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့အလာတုန္းကေလာက္မၾကာပါဘူး။ ေလွ်ာ္ေတာရြာ ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ ၾကာပါတယ္။ေလွ်ာ္ေတာရြာကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူၾကီးက ထမင္းဟင္းအဆင္သင့္ခ်က္ထားပါတယ္။သူ႕ျခံထြက္ ငွက္ေပ်ာသီးမွည့္ေတြ နဲ႔လည္းတစ္၀ၾကီးဧည့္ခံေကၽြးေမြးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔လည္း သူၾကီးအိမ္မွာ ခဏနားေနျပီးေတာ့ ညေနပိုင္းမွာ ရြာဆီကိုျပန္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ရြာကိုေရာက္ေတာ့ ေမွာင္စျပဳေနျပီျဖစ္လို႔ အေမ့လက္ရာကိုပင္ မစားႏိုင္ေတာ့ပဲ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပစ္ခ်ျပီး အိပ္လိုက္တာ ေနာက္ေန႔ေနျမင့္မွ အိပ္ယာကထႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ေန႔လံုးသြားထားသမွ်ေတြက အတိုးခ်ျပီးအနားယူလိုက္လို႔ အားေတြျပန္ျပည့္လာေပမဲ႔ ေျခသလံုးၾကြက္ သားေတြကေတာ့ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ခန္႔နာျပီးက်န္ခဲ႔ပါေသးတယ္။ေငြကုန္ေၾကးက် သက္သာျပီးေတာ့ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတေတြ တစ္၀ၾကီးရရိွေစမဲ့ ပုပၸားေတာင္ေျခလ်င္ခရီးကို စိတ္၀င္စားတယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာကို လာခဲ့ပါလို႔ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပတာေတြထက္ ပိုျပီးေတာ့လက္ေတြ႔က်က် သိရိွခြင့္ရႏုိင္ပါတယ္။ စိမ္းစိုလွပတဲ့ ပုပၸားေတာင္ပတ္၀န္းက်င္က သဘာ၀ရႈ႕ခင္းေတြရဲ႕ အလွအပေတြကို ခံစားရင္း ေဒသေနျပည္သူေတြရဲ႕ ရိုးရာဓေလ့စရိုက္မ်ားကို ေလ့လာမွတ္သားရင္း ပုပၸားေတာင္ဆီကို  ေျခလ်င္တစ္ေခါက္ အေရာက္သြားၾကပါလို႔ ....

မ်ဳိးခန္႔(စကား၀ါေျမ)