တခ်ိန္တုန္းကအညာသားပညာရည္ႏို႔ေသာက္စို႔ခဲ့ရာ ပုပၸားေတာင္ေျခ အညာေျမက ေက်ာင္းေတာ္သာ
ေက်ာင္းအပ္ေနၾကတဲ့ဓာတ္ပံုသတင္းေတြအင္တာနက္သတင္းစာမ်က္ႏွာေတြမွာေတြ႔ေနဖတ္ေနရပါတယ္။
ေက်ာင္းဝတ္စံုအျဖဴအစိမ္းေလးေတြျမင္ေတာ့အညာသားျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့မူလတန္းေက်ာင္းသားဘဝကိုျပန္ျပီး
ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ေက်းလက္ေတာရြာကေက်ာင္းျဖစ္တာမို႔ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအမ်ားစုကေက်ာင္းဝတ္စံု
အျဖဴအစိမ္းမဝတ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးကလည္းနားလည္ခြင့္လြတ္ေပးသလိုေတာင္သူ လယ္သမားသားသမီးေတြအမ်ားစုျဖစ္တာမို႔ဝတ္ေရးထက္စာေရးဘက္ကိုပိုျပီးဦးစားေပးေနရေတာ့ေက်ာင္းစိမ္း
ဝတ္စံုဆုိတာရြာမွာတင္ေက်ာင္းတက္တဲ့သူတုိ႔သားသမီးေတြအတြက္မလိုအပ္ဘူးလို႔ပဲေတြးထားၾကဟန္တူပါရဲ႕
ေက်ာင္းဖြင့္ျပီဆုိပံုမွန္အိမ္ေနရင္းအဝတ္အစားနဲ႔ပဲေက်ာင္းကိုလာၾက။ျမိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာစံပယ္ရံုအရြက္စိမ္းထက္
ကျဖဴလႊလႊစံပယ္ပြင့္ေတြလိုဆရာဆရာမေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအျဖဴအစိမ္းေတြနဲ႔လွပေနခ်ိန္က်ေနာ္တုိ႔ အညာေက်းလက္ကမူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာေတာ့အေရာင္စံုတဲ့ပန္းေလးေတြနဲ႔ဖူးပြင့္ေဝစည္လို႔ေပါ့။
အျဖဴအစိမ္းဆိုလို႔ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးနဲ႔သူ႔သားေလးသာတစ္ေက်ာင္းလံုးမွာျမင္ရတတ္ျပီးက်န္တဲ့ကေလး ေတြကေတာ့ေရာင္စံုအက်ၤီေဘာင္းဘီနဲ႔သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကား၊တခ်ဳိ႕လည္းဖ်င္ၾကမ္းလြယ္အိတ္၊တခ်ဳိ႔လည္း က်န္ေက်ာင္းရုပ္ပံုၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္တဖံု၊တခ်ဳိ႕ကအေဖ့ပုဆိုးအေခ်ာနဲ႔စာအုပ္ကိုထုပ္ခါတသြယ္၊တခ်ဳိ႕ကအေမ့ ေခါင္းေပါင္းတဘက္ထဲကိုစာအုပ္ေက်ာက္သင္ပုန္းထည့္ထုပ္ျပီးေပြ႔လို႔ေက်ာင္းကိုလာၾကတယ္။တခ်ဳိ႕လည္း အိမ္ကရွိတဲ့လြတ္အိတ္ေထာင့္ေပါက္ကိုသားေရကြင္းနဲ႔ခ်ည္ျပီးစာအုပ္ေက်ာက္သင္းပုန္းကိုထည့္လြယ္လာတတ္ တယ္။အဲ့ဒီအခ်ိန္ကရြာထဲမွာယက္ကန္းစင္ေတြအိမ္တိုင္းလိုလုိရွိေတာ့ေစာင္တုိ႔ပုဆုိးထမီတုိ႔ရက္တဲ့အခါ တေတာင္ႏွစ္ေတာင္ေလာက္ပိုထည့္ျပီးလြတ္အိတ္တုိ႔တဘက္တုိ႔ခ်ဳပ္တတ္ၾကတယ္။အဲ့ဒီေတာ့လြယ္အိတ္ အေကာင္းစားလြယ္ႏိုင္တဲ့သူလည္းဖ်င္ၾကမ္းလြယ္အိတ္အသစ္ေလာက္သာပါပဲ။
အခုေခတ္ေပၚသိုးေမြးလြယ္အိတ္ေက်ာပိုးအိတ္ဆိုတာက်ေနာ္တုိ႔ေတြအတြက္ေတာ့လြယ္ရဖို႔ေဝးစြျမင္ကို
မျမင္ဖူးခဲ့တာပါ။တေယာက္နဲ႔တေယာက္ဂုဏ္တုဂုဏ္ျပိဳင္ျခင္းကင္းတဲ့ျမင္ကြင္းေတြေပါ့။သူတုိ႔လြယ္အိတ္ထဲက စာေရးကိရိယာေတြၾကည့္အံုးမလားခဲတံအသစ္ေဖာင္တိန္အသစ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့သူဆုိတာလက္ခ်ဳိးေရလို႔ရတယ္။
အရင္ႏွစ္ကလက္က်န္ခဲတံတိုလက္ညိွဳးလက္မအရြယ္ေလးေတြနဲ႔ေဖာင္တိန္ဆိုလည္းအထဲကမင္ဆံလဲလို႔ရတဲ့
ေဖာင္တိန္မ်ဳိးသာသံုးရတယ္။မင္ဆံကုန္ရင္ျမိဳ႕ကိုအသစ္မွာျပီးလဲသံုးခဲ့ရတာရယ္။ေပတံဆုိတာလည္းအမွတ္ပါ
တဲ့သစ္သားေပတံကိုကိုင္ႏိုင္သူကနည္းနည္းပါးပါးရယ္။ကိုယ့္ရြာျဖစ္ထန္းလက္ကိုကိုယ္လိုတဲ့အရွည္ရေအာင္ ျဖတ္ျပီးေက်ာသားဘက္ကိုအလွထားလို႔ေပတံအရြယ္အစားေရာက္သည္အထိဓာနဲ႔ညီေအာင္ေခ်ာထားတဲ့
ထန္းလက္ေပတံသံုးတဲ့သူကမ်ားပါတယ္။တခ်ဳိ႕လည္းဝါးကိုထိုနည္းအတိုင္းေခ်ာေအာင္သပ္ျပီးေပတံအျဖစ္သံုး ၾကတယ္။လက္နဲ႔ကိုင္မရေတာ့တဲ့ခဲတံတိုေလးမ်ားဆိုခၽြန္ျပီးေတာ့အေပါက္ပါတဲ့ဝါးဆစ္ေသးေသးလက္တညိဳး စာေလာက္ျဖတ္အဲ့ဒီဝါးအေပါက္ထဲခဲတံတုိကိုစြပ္ျပီးေရးရတာလည္းရွိခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းမုန္႔ဆုိင္ဆုိတာလားျမင္ခ်င္လို႔ေတာင္ျပစရာမရွိဘူးဗ်။က်ေနာ္တုိ႔အတြက္သြားရည္စာဆုိတာရာသီေပၚ
အသီးအႏွံနဲ႔ငါးရက္တခါေတာင္ဘက္ရြာကလာလာေရာင္းတဲ့ၾကီးမိညိဳဆီကဇီးေပါင္းထုပ္၊ကပ္ေစး၊မုန္႔ၾကိဳးလိမ္
ေလာက္သာေကာင္းေကာင္းစားဖူးတာ။ဆီးသီးမွည့္ခ်ိန္ဆုိလြယ္အိတ္တုိင္းမွာဆီးသီးပါတယ္။မန္က်ည္းသီးခ်ိန္ ဆိုမန္က်ည္းသီးစိမ္းကိုဓားခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခုတ္ျပီးဆားနဲ႔နယ္ပလပ္စတစ္အိတ္ထဲထည့္ျပီးေက်ာင္းယူလာတယ္။
မန္က်ည္းသီးၾကက္ဆူခ်ိန္ဆိုၾကက္ဆူ၊မွည့္ခ်ိန္ဆိုမန္က်ည္းသီးမွည့္၊ၾသဇာသီးေပၚခ်ိန္ဆိုၾသဇာသီး၊ေျပာင္းဖူးခ်ိန္
ဆုိေျပာင္းဖူးျပဳတ္၊ဖုတ္၊ထန္းသီးေပၚခ်ိန္ဆိုထန္းသီးဆံ၊ထန္းလ်က္ခ်ိန္ဆိုထန္းလ်က္စတာေတြကက်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕
ေက်းလက္ေက်ာင္းမုန္႔သြားရည္စာေတြပါဗ်ာ။
ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ဆရာဆရာမသင္သမွ်ေနာက္ကလိုက္ဆုိလိုက္ေရး၊စာက်က္ခိုင္းရင္ေက်ာင္းဝိုင္းထဲကရွိသမွ်
တက္ရတဲ့အပင္ေပၚတက္ေအာ္ႏိုင္သမွ်မိုင္ကုန္ေအာ္ျပီးက်က္ၾကတာ။ရြာမွာေမြးတဲ့ကေလးေတြဆုိေတာ့ လြတ္လပ္မႈအရသာကအျပည့္ေလ။မိုးရြာရင္ေက်ာင္းအျပန္လြယ္ကြင္းထဲေျပးမုိးေရခ်ဳိးရင္းပုစြန္လံုးေကာက္
ဖားႏိႈက္ငါးရွာလုပ္ၾကေသးတာ။က်ေနာ္တုိ႔အတြက္က်ဴရွင္ဆုိတာဘာမွန္းမသိခဲ့။ေက်ာင္းကအျပန္အိမ္ေရာက္ရင္
အိမ္မွာရွိတာအဆာေျပစားျပီးႏိုင္တဲ့အလုပ္ကိုကူလုပ္။ညေရာက္ေတာ့ေက်ာင္းကဆရာမသင္လုိက္သမွ် ဖတ္စာအုပ္ကိုၾကည့္ျပီးနာရီဝက္ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ေအာ္ အသံထြက္မွစာက်က္ တယ္လို႔လက္ခံတဲ့ရြာမွာေတာ့ေအာ္ႏိုင္သူကအခ်ီးမြမ္းအခံရဆံုးဗ်။ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းနဲ႔တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အထိက်က္စာဆုိဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားဘယ္ႏွ္စ္ပုဒ္က်က္ရက်က္ရ လာထားပဲ။ဒါေပမဲ့အသက္ၾကီးလာေတာ့ျပဳျပင္တတ္သြားပါတယ္ဗ်။
ဆုိလိုျခင္တာကအခုေခတ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက်ေနာ္တုိ႔ထက္ကံေကာင္းၾကပါတယ္။အခုေခတ္
ရြာကကေလးေတြဖ်င္ၾကမ္းလြယ္အိတ္ဆုိတာဘာမွန္းမသိေတာ့ဘူး။အျဖဴအစိမ္းမဟုတ္ရင္ေက်ာင္းမသြားခ်င္
ေတာ့ဘူး။ေက်ာင္းဖြင့္ျပီဆိုေက်ာင္းဝတ္စံုအသစ္၊လြယ္အိတ္အသစ္၊ဖိနပ္အသစ္နဲ႔မွေက်ာင္းသြားခ်င္ၾကတာ။
ရြာျပန္ေတာ့အမ်ဳိးထဲကပါပဲဝမ္းကြဲေတာ္တဲ့အကိုကေမြးထားတဲ့သားကခုနစ္တန္းတက္ရမွာဖုန္းမဝယ္ေပးလို႔
ေက်ာင္းထားမရဘူးတဲ့ေလ။အဲ့ဒီအရြယ္ကဖုန္းဆုိတာဘာမွန္းသိေနၾကျပီ။က်ေနာ္တုိ႔အဲ့ဒီအရြယ္ကဖုန္းဆိုတာ
ၾကားကိုမၾကားဖူးခဲ့ဘူး။မွတ္မွတ္ရရမိုဘိုင္းဖုန္းကိုကိုယ့္လက္နဲ႔စျပီးကိုင္ဖူးတာတကၠသုိလ္ဆရာျဖစ္ခါစမြမ္းမံ
သင္တန္းတက္မွသင္တန္းမွာသူေဌးသားဖုန္းနဲ႔အိမ္ကိုဖုန္းဆက္လို႔ကိုင္ဖူးတာဗ်။ကိုယ္ပိုင္ဝယ္ကိုင္ႏိုင္တာက
ရုရွားႏိုင္ငံကိုပညာသင္ေရာက္ျပီးႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိမွကိုယ္ပိုင္ဖုန္းေပါက္စေလးကိုင္ဖူးတာ။ဒါေပမဲ့ခုေခတ္
ေက်ာင္းသားေတြနည္းပညာပိုင္းဆုိင္ရာမွာက်ေနာ္တုိ႔ထက္ေစာျပီးထိေတြ႔ခြင့္ရၾကပါတယ္။အထက္မွာေျပာခဲ့
တာေတြသူတုိ႔ကိုေမးရင္မသိသူကခပ္မ်ားမ်ားေနမယ္။
က်ေနာ္တဦးတည္းအျမင္ေတာ့နည္းပညာတုိးတက္လာတာနဲ႔အမွ်လူေတြရဲ႕ကိုယ္ပိုင္စြမ္းရည္ေတြက်လာတယ္
ထင္တာပဲ။က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္အေတြ႔အၾကံဳအရေျပာရရင္အရင္တုန္းကစာမ်က္ႏွာသံုးေလးမ်က္မွာေဘာပင္နဲ႔
ေရးရင္သိပ္မၾကာဘူး။ေနာက္ျပီးေရးလည္းေရးႏိုင္တယ္။အခုေနာက္ပိုင္းကြန္ပ်ဴတာအသံုးမ်ားလာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္လက္ေရးနဲ႔မေရးသေလာက္ရွားလာတယ္။အဲ့ဒီေတာ့လက္ေတြကလည္းအက်င့္ပ်က္၊လိုအပ္လို႔ေရးရင္
စာတမ်က္ႏွာမျပည့္ခ်င္လက္ေတြကေညာင္းလာတာကိုယ္ေတြ႔။ဒါေၾကာင့္ေလအရွင္ဇနကာဘိဝံသစာအုပ္ဖတ္ ရေတာ့သူျပဳစုခဲ့သမွ်က်မ္းစာေတြအားလံုးလက္ေရးနဲ႔အၾကမ္းေရးသြားခဲ့တယ္ဆုိတာဖတ္ရလို႔စာဖတ္ရင္းနဲ႔
ဆရာေတာ္ကိုရည္မွန္းျပီးၾကည္ညိဳမိပါတယ္။ဆုိေတာ့ေခတ္ေနာက္လည္းလိုက္တာလိုက္ေပါ့က်ေနာ္တုိ႔လူငယ္ ေတြကိုယ့္ပင္ကုိယ္စြမ္းရည္ေလးေတြလည္းမေပ်ာက္သင့္တာမေပ်ာက္ရေအာင္ထိန္းသိမ္းသင့္တယ္။
က်ေနာ္ေတာ့ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲတယ္ပဲဆုိဆို၊ဖုန္းပြတ္တာကိုတတ္ႏို္င္သမွ်ေလွ်ာ့ေနတယ္။မလိုအပ္ရင္ဖုန္းကို
လူနဲ႔ေဝးေဝးမွာထားတယ္။ေက်ာင္းေရာက္ရင္လည္းေက်ာပိုးအိတ္ထဲထည့္ထားတယ္။လူနဲ႔အနီးဆံုးမွာဆုိရင္
လက္ကေရာက္ေရာက္သြားေတာ့ဒီဖုန္းစခရင္ကိုပဲတုိ႔လိုက္ပြတ္လိုက္နဲ႔မို႔။သတိထားမိသေလာက္ခုေခတ္
လူေတြေတာ္ေတာ္စြဲလမ္းၾကတယ္။ထမင္းစားခ်ိန္ကန္တင္းမွာဆုိထမင္းခြက္ေရွ႕မွာဖုန္းခ်ျပီးစားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကဇြန္းတဖက္၊ဖုန္းကတဖက္နဲ႔မ်က္လံုးကဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္မွာဇြန္းကပါးစပ္ထဲကိုထည့္ေနတာပဲကိုယ္ဘာ
စားေနလဲဆုိတာေတြးမိပံုမေပၚဘူး။တခ်ဳိ႕တေလဇြန္းကလမ္းတဝက္မွာတင္ရပ္တန္႔ေနတာအခ်ိန္အေတာ္ၾကာ
ပတ္ဝန္းက်င္မွာအဲ့လိုေတြျမင္ေတြ႔ေနရေတာ့အနာဂတ္မွာဘာေတြမ်ားဆက္ျဖစ္လာအံုးမလဲဆိုတာေတြးျပီး
အနာဂတ္လူငယ္ေတြအတြက္စိတ္ပူမိတယ္။
အျဖဴအစိမ္းကစလိုက္တာဖုန္းေတြဆီပါေရာက္ကုန္တယ္။က်ေနာ္ဆိုခ်င္တာကအခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္ျမင္ရတာ
နဲ႔လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္တခုကကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာေတြနဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္တဲ့အခါေတာ္ေတာ္ေလးကြာျခားေန
တာေတြ႔ရသလို၊တဖက္ကၾကည့္ေတာ့တုိးတက္လာတာလို႔ေျပာႏိုင္တာေပါ့။ဒါေပမဲ့တဖက္ကၾကည့္ေတာ့လည္း
ဆုတ္ယုတ္ေနတာေလးေတြရွိတယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလကိုယ့္မွာအဲ့ဒီလိုအတိတ္ေလးေတြရွိခဲ့တာကေတာ့ လိုအပ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေျပာစရာေလးေတြအျဖစ္အသံုးဝင္မွာပါ။အခုေတာ့အျဖဴအစိမ္းမဝတ္ရေတာ့တဲ့အရြယ္
ေရာက္ေပမဲ့မ်က္မွန္ၾကီးတတ္လို႔ဖ်င္ၾကမ္းလြယ္အိတ္အစားေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္ရင္းရႈးဖိနပ္ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔
ရြာေက်ာင္းမဟုတ္တဲ့တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာေက်ာင္းသားဘဝကိုဆက္လက္ျပီးျဖတ္သန္းေနရင္း
တခ်ိန္ကပညာရည္ႏို႔ေသာက္စို႔ခဲ့တဲ့ရြာေက်ာင္းကေခါင္းေလာင္းသံနဲ႔အတူရြာေက်ာင္းေလးကိုႏွလံုးသားရဲ႕
အနက္ရိႈင္းဆံုးေနရာကေနအစဥ္သတိရလ်က္ပါလို႔....။
အားေပးမႈကိုအစဥ္ေလးစားလ်က္
ေရႊညာသား
