 |
| ဂူဂယ္ကေတြ႔တဲ႔ပံုေလးပါ...။ |
တစ္ခါတစ္ေလ စာေတြလုပ္ရင္း စိတ္ေတြညစ္လာတဲ႔အခါ ပညာသင္ေနတာေတြကိုရပ္ ရြာကိုျပန္ျပီး ႏြားသာေက်ာင္းခ်င္ေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ရြာမွာသာဆုိ ေနပူထဲအလုပ္လုပ္ရတာကလြဲလို႔ စိတ္ဖိစီးစရာ ဘာမွ်မရွိဘူး။ ယာထဲကိုင္းထဲသြားလည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္း ေအးေအးလူလူ နားေနႏိုင္တယ္။ လုပ္စရာရွိလည္း ေနာက္ေန႔မွာ သြားလုပ္မျပီးလည္း ဘယ္သူမွ ဖိအားေပးမယ့္သူမရွိဘူး။ ကုိယ့္ယာကိုယ္ကိုင္း ကိုယ့္သေဘာက် လုပ္စမ္းပါ့။ ဒီမွာေတာ့ ဟုတ္ပါဘူး မ်ားလိုက္တဲ႔ ဖိအားေတြ။ မနက္အိပ္ယာထကတည္းက စာလုပ္ရမယ္ဆုိတဲ႔ စိတ္ကၾကီးစိုးေနေတာ့ ဘယ္သြားသြား လြတ္လပ္တယ္ကိုရွိလွဘူးဗ်ာ။
က်ဳပ္ဆယ္တန္းေအာင္ခါစက ရြာကအစ္ကိုေတြက ေျပာၾကတယ္။ ၾကိဳးစားေနာ္ ေတာင္သူမ်ားလုပ္မည္ စိတ္မကူးနဲ႔ ငါတုိ႔ကိုသာၾကည့္ ေနပူစပ္ခါးလုပ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္ကြာတဲ႔။ အဲ႔ဒီတုန္းကေတာ့ ငယ္စိတ္ဆုိေတာ့ ပညာေတြသင္လုိက္မဟဲ႔ ဘြဲ႔ေတြယူလိုက္မဟဲ႔နဲ႔ေပါ့။ အသက္ေလးလည္းႏွစ္ ဆယ့္ငါးေက်ာ္လို႔ လူၾကီးတစ္ပိုင္းထဲေရာက္လာေတာ့ စာေတြသင္ရတာ စိတ္ကုန္ခ်င္လာတယ္။ ဒီေတာ႔ ေတာသားပီပီ ေတာအေတြးေတြက ၀င္လာတယ္။
ရြာကအကိုေတြကုိလည္း ေျပာျပခ်င္ေသး ေနပူထဲမွာ လုပ္ရတာက ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္ပိုင္တယ္ဗ် မလုပ္ခ်င္ လွဲအိပ္ေနလိုက္ ဘယ္သူမွ လာျပီးဖိအားမေပးဘူးလို႔။ စာသင္ရတာက မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုျပီး ေနျပန္ရင္လည္း ကိုယ္ပဲမရမွာဆုိးတဲ႔ပူပန္စိတ္ၾကီးရယ္၊ ဆရာကငါ့ကိုေမးလို႔မ်ား မရရင္ဆုိတဲ႔ ပူပန္စိတ္ရယ္ ငါအိပ္ေနလို႔မျဖစ္ေသးပါဘူး သူမ်ားေတြ စာလုပ္ေနၾကမွာပဲဆုိတဲ႔ ပူပန္စိတ္ စတဲ႔ပူပန္မႈေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ အိပ္တာလည္း မေျဖာင့္ စားတာလည္းမေျဖာင့္ သြားတာလည္း မေျဖာင့္ အေတာ္ကိုဆုိးသဗ်ာလို႔ ေနပူမွာအလုပ္လုပ္ေနရတဲ႔ ရြာက က်ဳပ္အစ္ကိုေတြကို ေျပာျပခ်င္သဗ်ာ။
သူတုိ႔ေတြဘက္ကၾကည့္ေတာ့လည္း ဒီေကာင္ေတြ ပညာသင္ရတာ အရိပ္ထဲမွာေနျပီး ေဖာင္တိန္ေလးကိုင္ စာေလးေရး သက္သက္သာသာရွိလွမယ္လို႔ ထင္ၾကမွာေပါ့ေလ။ အဲ႔ဒီလိုလံုး၀မထင္လိုက္ ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။က်ဳပ္တုိ႔က ေနမပူေပမဲ႔ ေခါင္းပူတယ္အစ္ကိုတုိ႔ေရ။ အစ္ကိုတို႔တစ္ေတြေနပူတာက ခေမာက္ေလးေဆာင္းလိုက္ ရင္ေအးသြားမွာ။ ေခ်ာင္းရိုးထဲဆင္းျပီး ေရစိမ္လိုက္ရင္ ေအးျမသြားမွာဗ်။ ဒီမွာေခါင္းပူတာက ဘာနဲ႔မွ ေအးေအာင္ လုပ္လို႔မရဘူး။ အဲယားကြန္းလည္း မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ တကယ္ဗ်ာျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ ဆုိျပီးရြာကိုျပန္ေျပးလာလို႔ရရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။
ရြာမွာဆုိ အေမ့ရင္ခြင္မွာလည္း ေအးေအးေဆးေဆးေနရေသး။ အေမခ်က္တဲ႔ ဆီပါေလကာ ခ်ဥ္ေပါင္ေရက်ဲ ဟင္းနဲ႔ ထမင္းျမိန္ေသးဗ်ာ။ ဒါေတြကို အေမ့ေျပာျပေတာ့ အို... ငါ့သားႏွယ္ စိတ္ဆင္းရဲခံျပီး အဲ႔ဒီေလာက္ လုပ္မေနနဲ႔တဲ႔ ငါ့သား တတ္သင့္သေလာက္တတ္ထားျပီပဲ ေတာ္ေရာေပါ့တဲ႔။ အေမ့စကားေတြက ရိုးရိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ နားေထာင္လို႔ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ တကၠသိုလ္တက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ညည္းေလ့ရွိတဲ႔ စကားေလးကိုလည္း သတိရမိေသး...ဘာတဲ႔ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဒါေတြကထားခဲ႔ရမွာပါတဲ႔။ ဘယ္ ပီအိတ္ခ်္ဒီ၊ ဘယ္ အမ္အက္စ္စီ ကမွ ကိုယ့္ကို မကယ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ႔။ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သားပဲဗ်။ ဒါေပမဲ႔ အဲ႔ဒီတစ္ေန႔ဆုိတာက ေ၀းေ၀းလား နီးနီးလား ဆုိတာ မသိတာခက္တယ္ေလ။ အဲ႔ဒီတစ္ေန႔ ဆုိတာမေရာက္ခင္ ရပ္တည္ဖုိ႔ကလည္း ရွိေသးသကိုး။
ဘာမွကိုမသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ...။ သိတာတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ့္ရြာကိုျပန္ ရသမွ်ေလးနဲ႔ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျပီး ပူပန္မႈကင္းကင္းနဲ႔ အေမ့အိမ္မွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခ်င္တာပဲသိေတာ့တယ္။ စာေတြလည္း လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အခုအသက္အရြယ္ထိ လုပ္လာခဲ႔တဲ႔ စာေတြ ေရွ႕ဆက္ျပီးလည္း လုပ္ေနရအံုးမွာပဲ ျပီးတယ္လို႔လည္း ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ႔ဒီေတာ့ ကိုယ့္အညာကိုျပန္ျပီး စာဥတုိ႔၊ ခင္ေႏွာင္းတုိ႔၊ လံုးတင္တုိ႔၊ ဖုိးတုတ္တုိ႔၊ သံေခ်ာင္းတုိ႔နဲ႔ ယာထြန္၊ ပ်ဳိးႏႈတ္၊ ေပါင္းသင္ေျမဆြ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေနာက္ေျပာင္ၾကရင္း အပူအပင္ကင္းတဲ႔ အညာသားဘ၀ ကိုပဲ ျပန္လိုခ်င္ေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ ငါေတာ့ ေခါင္းေတြပူလြန္းလို႔ ရူးခ်င္ေနျပီကြာ....။ မင္းတုိ႔ကိုလည္း သိပ္ျပီး သတိရတာပဲ။
စိတ္ဖိစီးမႈ႕မ်ားေၾကာင့္ ထြက္ေပါက္တခုအေနျဖင့္ ေရးခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ က်ဳပ္ေရႊညာသားေလး၏ ကုိ္ယ္ပိုင္အေတြးစိတ္ကူး မ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ မည္သူ႔ကိုမွ်မရည္ရြယ္ပါ။ လာလည္သည့္အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါသည္။
အားလံုးကိုေလးစားလ်က္
မ်ဳိးခန္႔(စကား၀ါေျမ)