ထီပေါက်ခြင်းနဲ့စတဲ့ ၂၀၂၅

ဆုကြေးမများပေမဲ့ ထီမကြာခဏပေါက်တတ်လို့ အလုပ်ကထိုင်းတွေကပါ ကျနော့်ကိုကံကောင်းသူလို့ အမြဲတမ်းနောက်ပြောင်လေ့ရှိကြသည်။ မြန်မာနိုင်ငံကထီလိုမျိုး အက္ခရာတွေမပါဘဲ ဂဏန်း ၆ လုံးတည်းဆိုတော့ နီးစပ်နိုင်ခြေများလို့ ကံစမ်းဖြစ်တယ်။ ကျနော် ထီထိုးတယ်ဆိုတာကလည်း တွက်ချက်ပြီးတော့ထိုးတာမျိုးမဟုတ်ပါဘူး။ ထီဆိုင်ရောက်လို့ ထီလက်မှတ်တွေမြင်တဲ့အခါ ကိုယ့်စိတ်ရဲ့တိမ်းညွှတ်မှုအဖြစ်ဆုံးလက်မှတ်ကိုပဲ ရွေးထိုးတာများတယ်။ ဒီလိုထိုးတာကပဲ နောက်ဆုံး ၂ လုံးတူ ဘတ် ၂၀၀၀ ဆု မကြာခဏပေါက်တယ်ဆိုပါတော့။ ရှေ့ ၃ လုံးတူ သို့မဟုတ် နောက် ၃ လုံးတူလို့ ဘတ် ၄၀၀၀ ဆု မှတ်မိသလောက် နှစ်ကြိမ်ပေါက်ဖူးတယ်။ သူတို့လည်း ထီထိုးတာကြာပြီး ၂ လုံးတူလေးတောင် မပါဖူးတော့ ကိုယ်က မကြာမကြာတူလို့ ကံကောင်းတယ်လို့ ပြောကြတာ။ ၂၀၂၅ ဇန်နဝါရီလ ၁၇ ရက်နေ့ထွက်တဲ့ထိုင်းထီမှာတော့ ကိုယ်ဝယ်ထားတဲ့ လက်မှတ်က ရှေ့သုံးလုံးတူလို့ ဘတ် ၄၀၀၀ ရလိုက်တယ်။ ပုံမှန်ထွက်နေ့ကျ ၁၆ ရက်နေ့က သူတို့နိုင်ငံရဲ့ ဆရာများနေ့နဲ့ တိုက်နေလို့ နောက်တရက်ဆုတ်လိုက်တာ။ ဖြစ်ချင်တော့ အဲဒီရက်ပိုင်းမှာ ဓာတ်ခွဲခန်းအလုပ်နဲ့ဗျာများနေတာမို့ သိပ်မအားဘူး။ မိုးကလည်းရွာနေသေးတော့ လူက ပင်ပမ်းတာရော အလုပ်အသွားအပြန်မိုးမိတာရောနဲ့ နေသိပ်မကောင်းလို့ ၁၆ ရက်နေ့ အလုပ်ပြီးတော့ အဆောင်ကိုအစောပြန်ခဲ့တယ်။ အဆောင်ရောက်တရေးအိပ်ပြီး ညနေပိုင်းမှာ မနက်ဖြန်မှ ထီထွက်မှာ ထီထိုးလို့ရသေးတယ်ဆိုပြီး စိတ်ကနှိုးဆော်လာတာ။ အဲဒါနဲ့မိုးလည်းစဲနေတုန်း

ထီဝယ်နေကျအဖွားဆိုင်ဘက်သွားပြီး ထီတစောင်ဝယ်တယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့  ၂ ရက်လောက်တုန်းက အိပ်မက်ထဲမှာ

ဂဏန်း ၄ လုံး စာအုပ်မှာရေးမှတ်လိုက်တာ ပြန်သတိရလို့ နောက်ဆုံး ၂ လုံး ၂၇ နဲ့ဆုံးတဲ့ ထီလက်မှတ်ယူလိုက်တယ်။ အပြန်လမ်းမှာ နောက်ထပ်တဆိုင်ကို ဝင်ကြည့်တော့ နောက်ထပ်တစောင်တွေ့တာနဲ့ ဝယ်လိုက်တယ်။ ပုံမှန်ဆို ၁ စောင်ပဲထိုးနေကျပေမဲ့ တခါတလေ ၂ စောင်ဖြတ်တယ်။ အဲဒီနေ့ကတော့ နောက်တဆိုင်ကို ဝင်မိလျက်သားမို့ တစောင်ထပ်ဝယ်လိုက်တယ်။ နောက်နေ့ထီထွက်တော့ နောက်ဆုံး ဂဏန်း ၂ လုံးကြည့်ပြီး ငါမပေါက်ဘူး လို့နေနေတာ။ ထီလက်မှတ်ထုတ်ကြည့်ပြီး ဂဏန်းတွေ ရိုက်ထည့်စစ်ကြည့်တော့မှ ရှေ့ ၃ လုံးတူပြီး ဘတ် ၄၀၀၀ ဆုပေါက်တာသိရတယ်။ အလုပ်မှာဆိုတော့ သူတို့ကလည်း ထီထွက်တဲ့နေ့ဆို ကျနော့်ဆီပဲ အာရုံစိုက်နေတာမို့ မပြောလို့လည်း မဖြစ်တော့ ငါ ၃ လုံးတူတယ်လို့ပြောလိုက်တယ်။ အားလုံးက လုပ်ခုပ်ဝိုင်းတီးပြီး ဂုဏ်ယူကြောင်း ပြောကြတယ်။ မင်းသိပ်ကံကောင်းတာပဲ ဂဏန်းဘယ်လိုရလဲဆိုပြီး ဝိုင်းမေးကြတယ်။ ဒီတခါတော့ ငါအိပ်မက်မက်တာ နောက်ဆုံး ၂ လုံးမှတ်မိလို့ နောက်ဆုံး ၂ လုံးကိုရွေးတာ ပေါက်တာက ရှေ့ ၃ လုံးတူတာလို့ ပြောလိုက်တယ်။ ထီဆုငွေထုတ်ပြီးတော့ အားလုံးကို သူတို့ဝယ်နေကျအအေးဆိုင်က သူတို့ကြိုက်တဲ့အအေး မှာပြီးတိုက်လိုက်တယ်။ ကံကတော့ ကောင်းတယ် ဒါပေမဲ့ ဆုငယ်လေးပဲဆိုတော့ မင်းတို့ကိုလည်း အများကြီး မကျွေးနိုင်ဘူးလို့၊ နောက်တခါဆုကြီးပေါက်ရင် ပင်လယ်စာဘူဖေး လိုက်ကျွေးမယ် ဆုကြီးပေါက်အောင် ဆုတောင်းပေးကြလို့ပဲပြောလိုက်တယ်။ ဆုကြေးနည်းပေမဲ့ ပေါက်တဲ့အခါတိုင်းတော့ အအေး သို့မဟုတ် မုန့် ကျွေးဖြစ်ပါတယ်။ ကံကောင်းခြင်းကို ထပ်ပွှားခြင်းပေါ့။ သူတို့လည်း ကိုယ်ကသတိတရနဲ့ဝယ်ကျွေးလို့ ဝမ်းသာပြီး ကျေးဇူးတင်ကြတယ်။ နောက်ထပ်ဆုကြီးတွေပေါက်ဖို့လည်း ဆုတောင်းပေးကြတယ်။ နောက်ထွက်မည့် အကြိမ်မှာ ပထမဆုကြီးပေါက်ရပါလို၏။

အားလုံးကျန်းမာ‌ပျော်ရွှင်ပြီး ဘေးဘယာဝေးကွာကြပါစေ

အညာသား

၁၃၈၆ ခုနှစ် ပြာသိုလ်လကွယ်နေ့

၂၀၂၅ ခုနှစ် ဇန်နဝါရီလ ၂၈ ရက်

အညာဆောင်းနဲ့ မီးဖို

Photo credit: New Light Myanmar Real Estate Facebook page

အခုရက်ပိုင်း အမေနဲ့ဖုန်းပြောတော့ အမေက ရွာဘက်မှာ အေးနေပြီတဲ့။ လူလေးတို့ဆီမှာရော ရာသီဥတုအေးလားလို့မေးတယ်။ အမေရေ ဒီမှာတော့ အခုထိ မိုးရွာတုန်းဆိုတော့ အမေကအံ့ဩလို့။ ကိုယ်နေတဲ့နေရာက မြန်မာနဲ့အိမ်နီးချင်းဆိုပေမဲ့ ပင်လယ်နဲ့နီးတဲ့ဘက်မို့ အနွေးထည်ဝတ်ရတဲ့ ဆောင်းတွင်းဆိုတာကမရှိသလောက်ပါပဲ။ နှစ်စဉ် ဖေဖော်ဝါရီလလောက်အထိ မိုးရွာတော့ မိုးကုန်တာနဲ့ မတ်လ ဧပြီလ ဆို နွေရာသီရောက်တော့တာ။ နွေရာသီကတော့ ပူတာမှ ခြစ်ခြစ်တောက်။ အမေက ရွာမှာအေးနေပြီ ပြောလို့ မီးမဖိုကြဘူးလားမေးတော့ လူလေးရေ အခုရွာကမင်းငယ်ငယ်တုန်းကလို မဟုတ်တော့ဘူးတဲ့။ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာတော့ ငယ်ငယ်တုန်းကရွာမှာဆောင်းဝင်ပြီဆိုတာနဲ့ တောထဲက သစ်တုံးခြောက်၊ သစ်ငုတ်ခြောက် ကြီးကြီးတတုံးအိမ်ကိုသယ်ပြီးအိမ်တလင်းသာမှာမီးဖိုထားကြတာ။ ညဆိုရင် နီးစပ်ရာသူ့အိမ်မီးဖိုဘေး စကားပြောရင်း ပြောင်းဖူးစေ့ခြွေ၊ ပဲနွှာရင်း ထန်းပြေမျှစ်မီးဖုတ်စားပြီး နွေးသောက်ရင်းနဲ့ သန်းခေါင်ကြက်တွန်မှ မီးဖိုဘေးက လူစုခွဲကြတာလေ။ ကိုယ်တွေက တောင်ဘက်အရီးမိသေးတို့ အိမ်ဝိုင်းထဲက မီးဖိုမှာသွားလှုံကြတာ။ အညာဆောင်းက ညဉ့်နက်လေအေးလေ မီးဖိုဘေးကမခွာချင်လေပဲ။ အမေကညီငယ်ကိုရင်ခွင်မှာပွေ့ပြီးမီးလှုံ ကိုယ်တွေက အမေ့ဘေးနားကပ်ပြီး အမေ့ကိုယ်ငွေ့ကို ရသလောက်ယူရင်း မီးလှုံတာ။ လူကြီးတွေပြောတဲ့စကားထဲ ကိုယ်လည်းနာလည်တာမဟုတ်ဘဲ သူတို့ရယ်ရင်လိုက်ရယ်နဲ့ ညလုံးပေါက်ထိုင်လည်း မအိပ်ချင်ဘူး။ တခါတလေ မီးဖိုရှင် အရီမိသေးက ထောပတ်ပဲပြုတ်ပူပူလေးကို ဆီးဆမ်းပြီး ရေနွေးကြမ်းနဲ့ ဧည့်ခံသေးတာ။ အဲဒီအချိန်တုန်းကတော့ အခုခေတ်လို ဖုန်းတွေဘာတွေဆိုတာ ဘယ်နားနေမှန်းကိုမသိသေးတော့ တောသဘာဝပဲ တယောက်သိတာ တယောက် ဆောင်းတွင်းမီးဖိုဘေးမှာ မျှဝေကြရင်း အပမ်းဖြေကြတာကိုး။ တခါတလေများ ကြက်တွန်လို့သာ လူစုခွဲရတယ် ပြောစရာ စကားတွေက မကုန်သေးဘူး။ မီးဖိုဘေးကခွာလို့ အိမ်ကိုမရောက်သေးဘူး ချမ်းတာခိုက်ခိုက်တုန်လို့။ အိမ်ရောက်တော့ စောင်ပုံထဲဝင်ခွေတာပဲ။ ညီအစ်ကိုတတွေ အမေ့ဘေးမှာ တန်းစီပြီး အိပ်ကြရတာ ကိုယ်ငွေ့ရှိတဲ့သူက အနွေးဓာတ်ရတော့ သူ့ဘေးကိုအတင်းကပ်ပြီး ကွေးအိပ်ရတာ သတိရမိတယ်။ ကိုယ်တို့အိမ်မှာက အနွေး‌စောင်တို့ ဂွမ်းစောင်တို့ များများမရှိဘူး၊ အမေ့လက်ဖြစ် အညာစောင်ကြမ်း ၅ စပ်စောင် ၃ ထည်လောက်ဖြန့်ထပ်ပြီး ညီအစ်ကိုတတွေကို ခြုံပေးတာ။ ဟိုဘက်ဆွဲလိုက် ဒီဘက်ဆွဲလိုက်နဲ့ ညီအစ် ကိုတတွေစောင်လုရတာလည်း အမော။ ကိုယ်ကတော့ အမေ့ဘေးနားကပ်အိပ်ရတာကို သဘောကျတယ်။ အမေ့ကိုယ်ငွေ့နွေးနွေးလေးက စောင်ခြုံတာထက်ပိုနွေးတယ်လို့ခံစားရတယ်။ ဒါပေမဲ့ အငယ်တွေရှိတော့ ကြာကြာကပ်ချင်ပေမဲ့ ကပ်လို့မရပါဘူး အငယ်တွေကိုပဲ ဦးစားပေးရတာများတယ်။ မနက်ဆိုလည်း မိုးလင်အောင် မအိပ်နိုင်ဘူး။ အိပ်ရာထပြီးတာနဲ့ မီးဖိုဘေးရောက်ပြီ။ မနက်ပိုင်းဆိုရင်တော့ ကိုယ့်အိမ်က မီးဖိုမှာပဲ အနွေးဓာတ်ရအောင် မီးလှုံ ထမင်းကြမ်းစားပြီး လုပ်ငန်းခွင် သွားဖို့ပြင်ဆင်ရတာ။ ဆောင်းတွင်းဆိုငရုတ်သီးဆွတ်၊ ပဲကြီးကောက်၊ နွားစာရိတ် ကုလားပဲပေါင်းနှုတ် စတဲ့အလုပ်တွေပေါ့။ ကိုယ်တွေကတော့ လေတန်းအောင်ပြီး ကျောင်းဆက်တက်တော့ ဆောင်းတွင်းနံနက်အစောဆို ကျောင်းတက်ဖို့သွားရတာ။ ကျောင်းက ရွာနဲ့ဝေးတဲ့ တခြားရွာမှာ သွားတက်ရတာဆိုတော့ ကျောင်းချိန်အမီသွားရတာ မီးလှုံဖို့အချိန်မရဘူး၊ တခါတလေ အရမ်းအေးလွန်းရင် လမ်းမှာ သစ်ကိုင်းခြောက်တွေ စုပုံမီးရှို့ပြီး အချမ်းပြေအောင် မီးလှုံရတဲ့အခါရှိရဲ့။ အနွေးထည်လည်း ဝယ်မဝတ်နိုင်တော့ ရွာအပြင်ရောက်တာနဲ့ ခါးကပုဆိုးကိုခြုံပြီးသွားတာပဲ။ နေထွက်ပြီး ကျောင်းရောက်ခါနီး လူမြင်ကွင်းမှ ပုဆိုးကို ပုံမှန်အတိုင်းပြန်ဝတ်တာ။

အညာဆောင်းတွင်မှာ မီးဖိုပြီးရင် နောက်ထပ်လွမ်းစရာတခုက တလင်းဝင်စအချိန် ပေါ်ဦး ပေါ် ဖျား ကောက်ညှင်းပေါင်းစားရတဲ့ အရသာကိုပေါ့။ ကိုယ်တွေမှာက လယ်ရယ်လို့ များများမရှိတော့ စပါးပေါ် ချိန်ဆို ဆွေမျိုးတွေ အရီးလေးတွေ ဦးကြီးတွေအိမ်က ပေါင်းလို့ ပေးတဲ့ ကောက်ညှင်းပေါင်းကိုသာ ညီအစ်ကိုတတွေ ဝေမျှစားရတာ။ ကိုယ့်လယ်ထွက် ကောက်ညှင်းဆန်ကို ပဲငရှန်စေ့ နိုင်နိုင်နဲ့ပေါင်းပြီး နှမ်းဆီမွှေးမွှေးနဲ့ စားရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ့မှ လဲလို မရနိုင်ဘူး။ နည်းနည်းသိတတ်တဲ့အရွယ်ရောက်တော့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသားလုပ်ရလို့ တလင်းတွင်းဝင်ချိန်ဆို ကိုယ်တွေက ရွာထဲကလာပို့သမျှ ကောက်ညှင်းပေါင်းကို ဦးဦးဖျားဖျား ဘုရားဆွမ်းကပ်၊ ဘုန်းကြီးကို ကပ်ပြီးတာနဲ့ အဝစားရတာ။ ဘုန်းကြီးကျောင်းသားဘဝမှာတော့ ရွာထဲကပို့သမျှ ဘုရားနဲ့ ဘုန်းကြီးပြီးရင် ကိုယ်ပဲ စားရတာများတယ်။ ကျောင်းသားလည်း များများမရှိတော့ လာပို့သမျှ ကုန်အောင်မစားနိုင်ဘူး။ အညာမှာ ဆောင်းဝင်ပြီဆိုတိုင်း ကိုယ်ကတော့ ငယ်ငယ်တုန်းက ကိုယ်ကြုံခဲ့ရသလိုမျိုးပဲ စိတ်ထဲမှာ အောက်မေ့နေတာမို့ အမေ့ကိုလည်း မေးဖြစ်တာ။ ဟုတ်တော့ လည်းဟုတ်ပါတယ်။ ကိုယ်တောင် အသက်က လေးထိပ်ပြောင်းနေပြီဆိုတော့ ရွာမှာ ကိုယ်အလယ်တန်းကျောင်းသားဘဝက အခြေအနေမျိုးတွေအတိုင်း မရှိနိုင်တော့ဘူးလေ။ နည်းပညာတိုးတက်တဲ့ခေတ်မှာ သဘာဝထင်းမီးဖိုကပေးတဲ့ အပူဓာတ်ကို တန်ဖိုးမထားတတ်ကြတော့ဘူး။ နိုင်ငံခြားဖြစ် အမွေးပွစောင်တွေနဲ့ အမွေးပွအနွေးထည်တွေနဲ့ အညာဆောင်းကို ခေတ်မီမီ အံတုနေကြပြီပေါ့။ လူထုအစိုးရခေတ်မှာ လျှပ်စစ်မီးပါချိတ်ပေးနိုင်ခဲ့လို့ ထမင်းဟင်းတောင် အိုးမည်းပေမခံ ကြတော့ဘူး လူလေးရေတဲ့။ အင်းပေါ့ လေ ကိုယ်တောင် ရွာနဲ့ဝေးနေတာ နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော်လာပြီပဲ။ အရာရာတိုင်းဟာ အချိန်နဲ့အမျှ ပြောင်းလဲနေတာမို့ အထူးအဆန်းတော့လည်းမဟုတ်ပါဘူးလေ။ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာတော့ ငယ်ငယ်က ကိုယ်တိုင်ကြုံခဲ့ ထိတွေ့ခံစားခဲ့ရတဲ့ အညာဆောင်းနဲ့ တောဓလေ့ အငွေ့အသက်တွေအပေါ်  မေ့ပျောက်လို့ မရနိုင်ပါဘူး။ ခေတ်ကောင်း စနစ်ကောင်းနဲ့ လူသားဆန်တဲ့ လူတွေ ပြန်လည်ဦးဆောင်တဲ့အခါ ရပ်နားထားတဲ့ ကိုယ့်တာဝန်ကို ပြန်လည်ထမ်းဆောင်ရင်း အညာဆောင်းရဲ့အအေးဓာတ်ကို အရီးလေးတို့အိမ်တလင်းက မီးဖိုဘေးမှာထိုင်ပြီး ခံစားချင်မိပါသေးတယ်။

                                                                                   အမေနဲ့ အညာဆောင်းမီးဖိုကိုလွမ်းဆွတ် သတိရရင်း

                                                                                                                        ရွှေညာသား 

                                                                                                ၁၃၈၆ ခုနှစ် ပြာသိုလပြည့်ကျော် (၂ ) ရက်

                                                                                                ၁၅-၁-၂၀၂၅