Photo credit to original uploader
ထမင္းခ်ဳိင့္ေလးေပါ့။အဲ႔ဒီအတန္းေတြကိုေရာက္ေတာ့ေက်ာင္းနဲ႔ကလည္းရင္းႏွီးေနျပီ၊အတန္းေဖာ္ေတြက
လည္းသူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြဆုိေတာ့တခါတေလေက်ာင္းသားသစ္တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စတုိးတာ
ကလြဲျပီးဒီလူေတြဒီမ်က္ႏွာေတြပဲအတန္းတုိင္းမွာျပန္ဆံုၾကရေတာ့ေျပာမနာဆုိမနာေတြျဖစ္ေနခဲ႔ၾကတယ္။
အသက္ကလည္း (၁၆) (၁၇) အရြယ္ေတြဆုိေတာ့စိတ္ကစားတဲ႔အရြယ္၊လွခ်င္ပခ်င္တဲ႔အရြယ္၊အရွက္
အေၾကာက္ၾကီးျပီးရိႈးထုတ္ခ်င္ၾကတဲ႔ျမီးေကာင္ေပါက္ေတြေပါ့။ေနာက္ျပီးရြာကေက်ာင္းသြားတက္တဲ႔
အထဲမွာကိုယ္ကစီနီယာအက်ဆံုးေက်ာင္းသားၾကီးငယ္ငယ္ကလိုထမင္းခ်ဳိင့္ကိုလက္ကဆြဲ၊လြယ္အိတ္
စလြယ္သိုင္းနဲ႔မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ျဖစ္ႏိုင္ရင္လြယ္အိတ္ကိုေတာင္စာအုပ္နည္းနည္းနဲ႔ဟန္ျပေလးပဲလြယ္
ျပီးလြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားခ်င္တာေပါ့။
Photo credit to original uploader
အဲ႔ဒီေတာ့ထမင္းအဆာလည္းမခံႏိုင္၊အိမ္ကမနက္ခင္းအ၀စားသြားရင္လည္းလမ္းေလွ်ာက္ရတာနဲ႔ေက်ာင္းေရာက္ရင္ဗိုက္ကဆာ၊မုန္႔၀ယ္စားရေအာင္လည္းမုန္႔ဖိုးကေန႔စဥ္မရေတာ့ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုပဲေန႔စဥ္သယ္ရ
တာေပါ့။အသြားမွာထမင္းပါလို႔သယ္ရတာအဆင္ေျပေသာ္လည္းအျပန္က်ေတာ့ထမင္းမပါတဲ႔ခ်ဳိင့္ကို
လက္ကဆြဲရတာအလြတ္လပ္ဘူး။ေက်ာင္းသားၾကီးဆုိေတာ့ကေလးေတြလိုလည္းမဆြဲထားခ်င္ဘူးဆုိပါ
ေတာ့။ဒါနဲ႔ပထမဆံုးတီထြင္လိုက္တာကထမင္းကိုပလပ္စတစ္အိတ္နဲ႔ထုပ္ဖို႔ပါပဲ။စားျပီးတာနဲ႔လႊင့္ပစ္ခ်င္ပစ္
မပစ္ခ်င္အိမ္ျပန္သယ္လုိ႔ရတယ္။
အဲ႔ဒီလိုစိတ္ကူးရျပီးတဲ႔ေန႔ကစျပီးအရင္ကထုပ္ေနက်ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုအိမ္မွာပဲအနားေပးထားလိုက္တယ္။
မနက္အိပ္ယာအေစာထမ်က္ႏွာသစ္ျပိးတာနဲ႔ထမင္းအိုးတည္၊ဆြမ္းခ်ဳဳိင့္အတြက္ပါခူးခတ္ထားျပီးထမင္းကို
ဇလံုထဲမွာအေအးခံထားပါတယ္။ထမင္းအေအးခံထားတုန္းမွာေက်ာင္းသြားဖို႔အတြက္ျပင္ဆင္အ၀တ္လဲ
ျပီးမွပလပ္စတစ္အိတ္ထဲကိုအေစာကအေအးခံထားတဲ႔ထမင္းထည့္ထမင္းအလယ္မွာမွဟင္းကိုထည့္ျပီး
အေပၚကထမင္းနဲ႔ထပ္ဖံုးျပီးေတာ့စတီးဇြန္းေသးကိုေဘးကထည့္။ျပီးေတာ့မွအိတ္ကိုစုစည္းျပီးကၽြတ္ကၽြတ္
အိတ္နဲ႔ထည့္ပါတယ္။လြယ္အိတ္ထဲမွာစာအုပ္ေတြေဘးကလြတ္ေနတဲ႔ေထာင့္မွာထမင္းထုပ္ကိုထည့္ျပီး
ေက်ာင္းသြားတယ္။
လက္ထဲမွာဆြဲျပီးသြားစရာမလိုေတာ့ဘူးဆုိေတာ့သြားရတာလြတ္လပ္သလိုရွိတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။အဲ႔ဒီ
တုန္းကစကားနဲ႔ဆုိရင္ပဲမ်ားခ်င္တာနဲ႔အေတာ္ပဲေပါ့ေလ။ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းရင္လူရွင္းတဲ႔အခန္းထဲ
သြားျပီးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ထမင္းစုစား။ထမင္းစားေတာ့လည္းအဆင္ေျပတာပဲပလပ္စတစ္နဲ႔ထုပ္ထားတဲ႔
ထမင္းထုပ္ကိုလက္တဖက္ကကိုင္တဖက္ကဇြန္းနဲ႔ခပ္ယူျပီးစားရတာအရမ္းေကာင္း။ထည့္လာတဲ႔ဟင္း
ကလည္းတခါတေလပဲေလွာ္လဘက္သုပ္၊တခါတေလခရမ္းခ်ဥ္သီးေထာင္း၊တခါတေလၾကက္ဥေၾကာ္၊
တခါတေလငါးပိေကာင္မီးဖုတ္၊တခါတေလေထာပတ္ပဲျပဳတ္၊တခါတေလက်ေတာ့လည္းခရမ္းခ်ဥ္သီး
ခ်က္၊ေဂြးသီးေထာင္း၊မန္က်ည္းသီးေထာင္းစသျဖင့္အဆင္ေျပလြယ္ကူတဲ႔ဟင္းေလးေတြပဲထမင္းထုပ္
ထဲမွာပါပါတယ္။
ဘာဟင္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့စားရတာထမင္းျမိန္တယ္။အစပိုင္းပလပ္စတစ္
နဲ႔စထုပ္ေတာ့အေမကေမးတယ္ဒီအိတ္နဲ႔ဆုိေတာ့ထမင္းက၀ပါ့မလားတဲ႔။ေနာက္ေတာ့မွအေမသေဘာ
ေပါက္သြားတယ္အိတ္နဲ႔ထုပ္တာကခ်ဳိင့္နဲ႔ထုပ္တာထက္ထမင္းပိုပါတယ္ေလ :) အဲ႔ဒီအခ်ိန္ကစလုိ႔အိမ္မွာ
ဆား၀ယ္ရင္ဆားထုပ္တဲ႔ပလပ္စတစ္အိတ္ကေက်ာင္းသားထမင္းခ်ဳိင့္အတြက္အဆင္ေျပလို႔လႊင့္စရာကို
မလုိေတာ့ပါဘူး။ထမင္းစားျပီးရင္ဇြန္ကိုအိတ္နဲ႔ျပန္ပတ္ျပီးလြယ္အိတ္ထဲထည့္ထားလုိက္ယံုပဲေလ။
ရြာအေရွ႕ဘက္ကေခ်ာင္းေရာက္ေတာ့မွေျခေထာက္ေဆးရင္းေခါက္ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုထုတ္ျပီးေရက်င္းလိုက္
ယံုပဲ။အိမ္ေရာက္ေတာ့မီးဖုိေခ်ာင္ကာထားတဲ႔၀င္းထရံကတိုင္မွာစြပ္ျပီးေရစစ္ထားလိုက္ေနာက္ေန႔မနက္
က်ေတာ့ထမင္းျပန္ထည့္အဆင္ကိုေျပလို႔ဗ်။အဲ႔လိုနဲ႔ကိုးတန္းေအာင္သည္အထိေခါက္ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုသံုး
ျပီးေက်ာင္းတက္လာခဲ႔တာပါပဲ။အၾကီးေတြရဲ႕ေျခရာကိုေနာက္ကအငယ္ေတြလည္းလိုက္နင္းၾကတယ္။
သူတုိကေတာ့အတန္းၾကီးေအာင္မေနေတာ့ဘူးေျခာက္တန္းေလာက္နဲ႔တင္ထမင္းခ်ဳိင့္၀ယ္စရာမလိုေတာ့
ဘူး။ပလပ္စတစ္အိတ္နဲ႔ပဲထမင္းထုပ္ၾကေတာ့တယ္။ေယာက်ာ္းေလးမ်ားသာထမင္းခ်ဳိဳင့္သယ္ရမွာပ်င္းျပီး
အဲ႔လိုထုပ္ၾကျခင္းပါ။မိန္းခေလးေတြကေတာ့ထမင္းခ်ဳဳိင့္ကိုပဲသံုးၾကပါတယ္။
ေနာက္တခုရွိေသးတယ္...အတန္းၾကီးလာေတာ့အက်င့္ေတြပ်က္လာတာတခုကလမ္းမွာထမင္းတ၀က္
စားၾကတာပါ။ေက်ာင္းသားတုိင္းမဟုတ္ေပမဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ေယာက်ာ္းေလးေက်ာင္းသားၾကီးေတြအမ်ားစု
လုပ္ၾကပါတယ္။အရင္ပို႔စ္မွာတုန္းကေျပာတဲ႔လမ္းေၾကာင္းေပၚက၀က္သခ်ဥ္ရြာအေရွ႕ဘက္အေရာက္
ေပတရာလမ္းကိုမေရာက္ခင္မွာကုန္းကမူေလးတစ္ခုရွိတယ္။အဲ႔ဒီကုန္းကမူေလးမွာေရကန္ငယ္ေလး
တခုလည္းရွိတယ္။ဒီေရကန္ေဘးမွာထိုင္ျပီးအိမ္ကပါလာတဲ႔ထမင္းထုပ္ကိုတ၀က္ကုန္ေအာင္စားၾက
တယ္။ထမင္းစားျပီးေတာ့ကန္ထဲကေရကိုဒဟတ္ရြက္ကန္ေတာ့လုပ္ျပီးခပ္ေသာက္ၾကတယ္။ျပီးမွ
ေက်ာင္းကိုဆက္သြားၾကတာ။ငယ္ငယ္တုန္းကအျဖစ္ေလးေတြကိုစာေရးရင္းနဲ႔မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္
လာမိတယ္ဗ်ာ။
ေႏြဦးေပါက္ခါနီးခ်ိန္ဆုိသစ္ရြက္ေတြေၾကြစျပဳခ်ိန္လမ္းေဘးကေဂြးသီးပင္ေအာက္၀င္ျပီးေဂြးသီးမွည့္
ေတြေကာက္၊ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ေက်ာက္ပန္းေတာင္းကေနလာသင္တဲ႔မူလတန္းကဆရာမကို
သြားေပး။အဲ႔ဒီဆရာမကလည္းထမင္းစားခ်ိန္ဆုိရင္သူ႔စားပြဲမွာပဲထမင္းစားတာ။တခါတေလက်ေနာ္တုိ႔
အဖြဲ႔ကိုသူ႔ဟင္းေလးေတြလာလာေပးတယ္။ဒါေပမဲ႔ဆရာမကေပးတာဆုိေတာ့အားနာလို႔မစားၾကပါဘူး။
အျမဲတမ္းသူ႔အတန္းမွာသြားသြားစားေနၾကေတာ့ခင္ေနၾကတာ။ေႏြေက်ာင္းပိတ္ခါနီးတမာရြက္ေတြႏုရင္
ခူးသြား၊လက္ပံပြင့္ေတြေကာက္သြားနဲ႔အလကားရတာေတြနဲ႔ဆရာမကိုသြားသြားေပးၾကတာ။
ဆရာမကလည္းစားလားမစားလားေတာ့မသိပါဘူးသြားေပးရင္ေတာ့ယူထားလုိက္တာပါပဲ။
တစ္ခ်ိန္ကအဲ႔ဒီလိုေပ်ာ္ရႊင္စရာအျဖစ္ေလးေတြကိုအခုျပန္လိုခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာင္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး
ေလ။ဒါေပမဲ႔တစ္ခ်ိန္ကၾကံဳခဲ႔ရတာေလးေတြကေတာ့ယေနထိတို္င္အမွတ္တရရွိေနဆဲပါပဲ။ထမင္းခ်ဳိင့္
သယ္ရမွာပ်င္းျပီးပလပ္စတစ္အိတ္နဲ႔ထမင္းထုပ္တာမုိ႔စားျပီးတာနဲ႔ေခါက္ထားလို႔ရတာကိုတင္စားျပီး
ခါက္ထမင္းခ်ဳိင္႔လို႔အမည္ေပးလိုက္တာပါ။
အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာျပီးေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစလို႔က်ေနာ္ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သပါတယ္။
အားေပးမႈကိုအစဥ္အေလးထားလ်က္
ေရႊညာသားေလး
