အညာေဆာင္းတြင္းမီးဖို

အညာေဒသရဲ႕ေဆာင္းရာသီအေၾကာင္းေလးဗဟုသုတအျဖစ္နဲ႔ေျပာပါအံုးဗ်ာ။စားစရာေတြခ်ည္းပဲတင္လာတာလည္းေတာ္ေတာ္မ်ားျပီဆုိေတာ့

အညာဓေလ့စရိုက္ေလးေတြအေၾကာင္းျပန္မွ်ေ၀ပါအံုးမယ္။တကယ္ေတာ့ေရႊညာသားေလးအညာေဆာင္းနဲ႔ေ၀းခဲ႔တာၾကာခဲ႔ပါျပီ။ႏွစ္အားျဖင့္

တြက္မယ္ဆုိရင္(၇)ႏွစ္ခန္႔ရွိသြားပါျပီ။ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာဘာေတြဘယ္လိုေျပာင္းလဲသြားျပီလဲဆုိတာေသေသခ်ာခ်ာမေျပာႏိုင္ေပမဲ႔

ေဆာင္းရာသီေရာက္ျပီဆုိရင္ေတာ့အိမ္တိုင္းနီးပါးမီးဖိုကိုယ္စီနဲ႔မီးလံႈတတ္ၾကပါတယ္။မီးဖိုဆုိရာမွာလည္းအိမ္အတြက္ထမင္းဟင္းခ်က္တဲ႔မီးဖို
ကိုဆုိလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။အိမ္တလင္းျပင္မွာထင္းတံုးၾကီးၾကီးတစ္တုံးကိုမီးရိႈ႕ျပီးညပိုင္းမွာစကား၀ိုင္းဖြဲ႔ရင္မီးလံႈၾကတာပါ။ေတာရြာဆုိေတာ့လည္း
သိတဲ႔အတုိင္းညပိုင္းေရာက္ရင္ဗြီဒီယိုရံုသြားလွ်င္သြားမသြားလွ်င္ရြာရိုးကိုးေပါက္ေလွ်ာက္လည္(လူပ်ဳိလွည့္)ျပီးအိပ္ယာေစာေစာ၀င္ၾကတာကမ်ား

ပါတယ္။

ေဆာင္းတြင္းဆုိရင္ေတာ့လူပ်ဳိလွည့္ျခင္းကိစၥလည္းမီးဖိုမွာပဲအဆင္ေျပပါတယ္။အပ်ဳိေခ်ာေခ်ာေပါတဲ႔၀ိုင္းကိုသြားလည္ရင္းမီးဖိုမွာ

မီး၀င္လႈံ၊စကားစျမည္ေျပာရင္းကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ေကာင္မေလးကိုမီးဖိုေဘးကေနမသိမသာေငးရတာအရသာတစ္မ်ဳိးပါပဲ။က်ဳပ္တုိ႔ရြာေတြမွာက

မိန္းခေလးေတြအရြယ္ေရာက္လာရင္ကိုယ့္အိမ္မွာအိပ္ထက္ေဒြးေလးေတြ၊အပ်ဳိးၾကီးေလးေလးေတြနဲ႔အိပ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။အဲ႔ဒီေတာ့နီးစပ္

ရာကအိမ္နီးခ်င္းသူငယ္ခ်င္းေတြပါစုလုိက္ရင္ေလးငါးေယာက္တစ္ဖြဲ႔ျဖစ္သြားတယ္။အဲ႔ဒီမွာအိမ္ရွင္အပ်ဳိၾကီးကေတာ့အုပ္ထိန္းသူေပါ့။

အဲ႔လိုေဆာင္းညမ်ဳိးဆုိရင္မီးဖိုေဘးထိုင္းရင္းၾကည့္ဖူးတဲ႔ဗြီဒီယုိဇာတ္လမ္းအေၾကာင္းေျပာလားေျပာရဲ႕၊ဒါမွမဟုတ္ေနၾကာပြင့္ေခါက္လားေခါက္ရဲ႕၊

ပဲေစ႔ထြင္သူကထြင္ၾကပါတယ္။မီးလည္းလံႈရင္း၊စကားလည္းေျပာရင္း၊အလုပ္လည္းျပီးတာေပါ့ဗ်ာ။ကိုကိုကာလသားတုိ႔ခမ်ာလည္းလူပ်ဳိလွည့္ရင္း

မီးဖိုေဘးရွိသမွ်အလုပ္ကို၀ိုင္းျပီးလုပ္ေပးၾကတယ္။ဒါမွလည္းအိမ္ရွင္ကၾကည္ျဖဴမွာမဟုတ္ပါလား။

က်ဳပ္တုိ႔ရြာမွာေတာ့ရြာလယ္လမ္းကေနစျပီးအေရွ႕ဘက္ကိုအေရွ႕၀ိုင္း၊အေနာက္ဘက္ပိုင္းကိုအေနာက္၀ိုင္းဆုိျပီးခြဲထားတယ္။

အဲ႔ဒီမွာအေနာက္ဘက္ပိုင္းကအိမ္ေတြကအမ်ားအားျဖင့္အိပ္ယာ၀င္တာေစာၾကတယ္။မွတ္မိသေလာက္သူတုိ႔၀ိုင္းကိုညပိုင္းသြားလည္ရင္

အထက္ကေျပာသလိုအပ်ဳိေတြစုတဲ႔မီးဖိုကလြဲျပီးတျခားအိမ္ေတြကညကိုးနာရီေလာက္ဆုိရင္တိတ္ဆိတ္ေနျပီ။က်ဳပ္တုိ႔အေရွ႕၀ိုင္းဘက္

ကေတာ့ကိုးနာရီဆုိရင္အိပ္ဖုိ႔ေနေနသာသာလူေတာင္မစံုေသးပါဘူး။က်ဳပ္ကအေရွ႕၀ိုင္းသားျဖစ္တာေၾကာင့္အေနာက္၀ိုင္းဘက္သြားလည္

ျပီးျပန္လာရင္အေရွ႕၀ိုင္းမွာတစ္ပြဲဆက္ႏႊဲပါတယ္။အေရွ႕၀ိုင္းဘက္မွာမီးဖုိကလည္းအေနာက္၀ိုင္းဘက္ထက္မ်ားပါတယ္။ဒါေပမဲ႔က်ဳပ္တုိ႔အိမ္

ကေတာ့မီးမဖိုပါဘူးဗ်ာ။မီးဖုိရင္လည္းဘယ္သူမွလာမလႈံပါဘူး။အိမ္မွာကလည္းအေမကလြဲျပီးေယာက်ာ္းေလးေတြခ်ည္းပဲေလ။အိမ္မွာမီးဖုိရင္

လည္းကိုယ့္မိသားစုပဲလႈံၾကတာဆုိေတာ့လူစံုတဲ႔အေမၾကီးတုိ႔အိမ္ကမီးဖိုကိုပဲစိတ္ကသြားခ်င္ေနေတာ့တာပဲဗ်ာ။ေဆာင္းရာသီဆိုရင္အေမၾကီးတို႔

အိမ္တလင္းျပင္ကမီးဖိုမွာအိမ္းနီးနားခ်င္းတူေတြတူမေတြနဲ႔အျမဲျပည့္ေနတတ္ပါတယ္။

တခါတေလဆုိရင္ရာသီဥတုကခ်မ္းခ်မ္းမီးဖိုေဘးမွာကစကားေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ၾကက္ဦးတြန္လုိ႔ေတာင္လူစုမကြဲတတ္ပါဘူး။အိပ္ယာထဲ

ေရာက္ရင္လည္းနဖူးနဲ႔ဒူးနဲ႔ထိေအာင္ေကြးရမွာမုိ႔မီးဖိုေဘးမွာထိုင္ရင္းစကားေျပာရတာကအိပ္တာထက္ေကာင္းပါေသးတယ္။ေနာက္ျပီး

ေဆာင္းတြင္းဆုိရင္ရြာတြင္းျဖစ္အ၀တ္အထည္ေတြကအလြန္ကိုအသံုးတည့္ပါတယ္။ကိုယ့္ယာရ၀ါခ်ည္ကိုငင္ျပီးယက္လုပ္ထားတဲ႔ပုဆုိးၾကမ္း၊

ပင္နီအက်ၤီေတြကအညာေဆာင္းရဲ႕အေအးဒဏ္ကိုေကာင္းေကာင္းကာကြယ္ေပးပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ေဆာင္းတြင္းဆုိရင္လူၾကီးလူငယ္ခ်ည္ေခ်ာ

ထည္ေတြထက္ခ်ည္ၾကမ္းထည္ကိုပဲ၀တ္ဆင္ၾကပါတယ္။က်ဳပ္ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးစအခ်ိန္အထိေတာ့ဒီဓေလ့ကမေပ်ာက္ပ်က္ေသးပါဘူး။

အဲ႔ဒီေဆာင္းတြင္းေရာက္ရင္က်ဳပ္တုိ႔အိမ္မွာမလံုေလာက္ဆံုးကျခံဳေစာင္ပါ။ညီအစ္ကိုတစ္ေတြအိမ္ေရွ႕ခန္းမွာစုျပီးအိပ္ၾကရင္အေမကငါးစပ္

ေစာင္သံုးထည္ကိုအေခါက္ဖ်က္ျပီးညီအစ္ကိုတစ္ေတြကိုျခံဳေပးပါတယ္။ေန႔လယ္ခင္းမွာေတာ့ေစာင္ေတြကိုေနလွန္းျပီးေနမ၀င္ခင္ျပန္ေခါက္

သိမ္းပါတယ္။အေမေစာင္ထပ္ေပးျပီးလို႔မီးခြက္ျငိမ္းလုိက္တာနဲ႔ညီအစ္ကိုတစ္ေတြေစာင္လုေတာ့တာပါပဲ။အစြန္ကလူကဟိုဘက္ဆြဲသည္ဘက္

ဆြဲနဲ႔အိပ္မေပ်ာ္မခ်င္းလုေနလို႔တခါတေလအေမကထျပီးေဆာ္ပေလာ္တီးမွရပ္ပါတယ္။ညဥ့္နက္လုိ႔အေအးဓာတ္ေလးသိသိသာသာပိုလာျပီဆုိရင္

ေတာ့ညီအစ္ကိုတစ္ေတြပူးႏိုင္သမွ်ပူးကပ္ျပီးတည့္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ကေလးဘ၀တုန္းကေတာ့အဲ႔လိုအျမဲတမ္းေစာင္လုရတာအခုေတာ့လည္း

တစ္ေယာက္ထဲအိပ္ရေပါင္းမ်ားေနပါျပီ။တစ္ခ်ိန္ကေစာင္လုခဲ႔တဲ႔ညီေတြအစ္ကိုေတြလည္းတစ္နယ္တစ္ေၾကးမွာမိသားစုကိုယ္စီနဲ႔အလုပ္ကိုယ္စီ

နဲ႔ျဖစ္ေနၾကပါျပီ။

အိမ္မွာက်န္ခဲ႔တဲ႔အေမ့ခမ်ာေတာ့အခုလုိေဆာင္းတြင္းေရာက္ရင္သူ႔သားေတြကိုသတိရေနမွာအမွန္ပါပဲ။အေမ့ရင္ခြင္ေအာက္မွာရွိစဥ္တုန္းက

တစ္ဦးကိုတစ္ဦးစလုိက္ေနာက္လုိက္နဲ႔ေနလာခဲ႔ၾကတာေပ်ာ္ဖုိ႔သိပ္ေကာင္းတာပါပဲ။အရင္ကေတာ့အေမလည္းကေလးေပြ႔ျပီးအေမၾကီးတုိ႔အိမ္

ကမီးဖိုဆီကိုသြားခဲ႔တာပါပဲ။အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာအေမ့ရင္ခြင္ပိုက္ျဖစ္ခြင့္ရတဲ႔ညီေလးေတြကေတာ့ပိုျပီးကံေကာင္းတာေပါ့။အ၀တ္နဲ႔လံုျခံဳစြာထုပ္ျပီး

ရင္ခြင္ထဲမွာထည့္ရင္းမီးလံႈတတ္တဲ႔အေမ့ကိုျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။တခါတေလဆုိကေလးေပြ႔ျပီးထုိင္ရတာၾကာလို႔အိမ္ျပန္တဲ႔အခါအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔

ညီေလးကိုကူျပီးေပြ႕ေပးရင္အေမ့ရင္ေငြ႔ေရာမီးအပူဓာတ္ပါရထားတဲ႔ေမာင္မင္းၾကီးသားေလးကေႏြးေနတာပါပဲ။

ေဆာင္းတြင္းမီးလံႈတဲ႔အခါအျမဲတမ္းမေမ႔ႏိုင္တာတခုကေတာ့အေမၾကီးတုိ႔အိမ္ကေထာပတ္ပဲျပဳတ္ေလးပါပဲ။လာသမွ်လူတုိင္းေတာ့မစားရတတ္

ပါဘူး။ေနာက္က်ေအာင္ေနတဲ႔သူအမ်ားစုကေတာ့စားရတတ္ပါတယ္။မနက္စာအတြက္အိမ္ထဲမီးဖိုမွာတည္ထားတဲ႔ပဲျပဳတ္အုိးကသန္းေခါင္

ၾကက္တြန္ခါနီးရင္က်က္စျပဳပါျပီ။အေမၾကီးကေတာ့အသက္ၾကီးတဲ႔သူမို႔ညဥ့္နက္ေအာင္သိပ္မေနပါဘူး။အေမၾကီးသမီးအငယ္ဆံုးေဒြးေလးမိေသး

ကအိမ္ေထာင္က်ျပီးအေမၾကီးနဲ႔အတူေနတာမုိ႔အစစအရာရာသူပဲစီမံပါတယ္။မီးဖိုေဘးမွာလူနည္းသြားျပီဆုိရင္ေဒြးေလးေယာက်ာ္းကပဲျပဳတ္

မက်က္ေသးဘူးလား၊က်က္ရင္နည္းနည္းသြားထည့္ေခ်ပါဟစကားေျပာရင္းေရေႏြးေသာက္ရေအာင္ဆုိျပီးစကားစတတ္ပါတယ္။အဲ႔ဒီလိုေျပာလိုက္

ဆုိရင္ပဲေဒြးေလးကမီးဖိုေခ်ာင္ထဲသြားျပီးအေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ႔ေထာပတ္ပဲျပဳတ္ကိုႏွမ္းဆီေမႊးေမႊးေလးဆမ္းျပီးေရေႏြးအိုးနဲ႔ယူလာ

ေပးတတ္ပါတယ္။မီးဖိုေဘးမွာပဲျပဳတ္ပန္းကန္ကိုလက္ဆင့္ကမ္းျပီးရာသီဥတုေအးေအးမွာတစ္ေယာက္တစ္ဇြန္းစီမွ်စားရတာအေတာ္ေလး

အရသာရိွလွပါတယ္။တစ္ခါတေလေတာ့ပဲစင္းငံုသီးျပဳတ္စားရတတ္ပါတယ္။အေစ့ရင့္တဲ႔ပဲစင္းငံုသီးအစိမ္းေတာင့္ေတြကိုခူးျပီးညမွာမီးလံႈရင္း

ျပဳတ္စားၾကတာပါ။ပဲၾကီးသီးကိုလည္းျပဳတ္စားတတ္ၾကပါတယ္။အပ်ဳိေလးေတြရွိတဲ႔မီးဆုိလွ်င္ေတာ့ေနၾကာပြင့္မီးဖုတ္၊သေဘၤာသီးသုပ္၊

တုိ႔ဟူးသုပ္စသျဖင့္သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီးသုပ္စားတတ္ၾကပါတယ္။လူပ်ဳိလွည့္သြားရင္ကံေကာင္းတဲ႔အခါသူတုိ႔လက္ရာေလးေတြကို

ျမည္းစမ္းခြင့္ရတတ္ပါတယ္။

အေမၾကီးတု႔ိအိမ္ကမီးဖုိေဘးလုပ္ငန္းအေနနဲ႔ကေတာ့ပဲေျခာက္ထြင္ရတာပါပဲ။အေမၾကီးတုိ႔ကေထာပတ္ပဲစိုက္တာမို႔ယာခင္းထဲကေရြးခူးထား

တဲ႔ပဲေျခာက္ေတာင့္ကိုမီးလံႈရင္းလက္နဲ႔ခြဲျပီးအေစ့ထြင္ရတာပါ။စကားေျပာရင္းတစ္ေယာက္တစ္လက္၀ိုင္းျပီးထြင္ရတာမုိ႔အခ်မ္းလည္းေျပ၊

အလုပ္လည္းျပီးပါတယ္။တခါတေလဆုိရင္ၾကက္တစ္ခါႏွစ္ခါတြန္သည့္တုိင္မီးဖိုေဘးမွာလူစုမကြဲတတ္ၾကပါဘူး။အဲ႔ဒီအခ်ိန္အေနာက္ဘက္

၀ိုင္းသြားရင္တိတ္ဆိတ္ေနပါျပီ။အခ်ိန္တန္လုိ႔လူစုခြဲျပီဆုိရင္ေတာ့အိမ္တလင္းျပင္မွာတေငြ႔ေငြ႔ေလာင္ေနတဲ႔မီးဖိုနဲ႔ထင္းတုံးၾကီးသာက်န္ေန

ခဲ႔ပါတယ္္။ေနာက္ေန႔ညပိုင္းေရာက္လာျပီဆုိရင္ေတာ့ဒီထင္းတံုးၾကီးနဲ႔မီးဖိုေဘးမွာကိုယ္စီကိုယ္စီလာေရာက္စုေ၀းျပီးစကားေတြေျပာၾက၊

ျငင္းၾကခုံၾကနဲ႔အညာေဆာင္းရဲ႕အေအးဒဏ္ကိုမီးဖိုေဘးမွာထိုင္ရင္းသက္သာရာရွာၾကျပန္ပါတယ္။

အခုခ်ိန္ဆိုရင္လည္းအရင္တုန္းကလိုလူမစည္အံုးေတာင္မွအေမၾကီးတုိ႔အိမ္တလင္းျပင္ကေဆာင္းတြင္းမီးဖိုကေတာ့အစဥ္အလာမပ်က္ရွိေနအံုး

မွာေသခ်ာပါတယ္။ေဒြးေလးမိေသးသည္ပင္အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္လာျပီဆုိေတာ့အေမၾကီးရဲ႕အေမြကိုသူကဆက္ခံရင္းအိမ္နီးနားခ်င္းကတူေတြ

တူမေတြနဲ႔မီးဖုိေဘးမွာပဲေတြထြင္ရင္း၊စကားေတြေျပာရင္းနဲ႔အညာေဆာင္းရဲ႕အေအးဒဏ္ကိုေဆာင္းတြင္းမီးဖိုနဲ႔အံတုေနၾကမွာအေသအခ်ာပါပဲ။

လြမ္းဆြတ္တမ္းတမိပါတယ္အညာေဆာင္းရယ္။တာ၀န္ေတြျပီးဆံုးလုိ႔အမိျမန္မာျပည္ကိုျပန္ေရာက္တဲ႔အခါလြမ္းေမာစရာေတြေပါတဲ႔ေမြးရပ္ေျမ

အညာဆီကိုအရင္ဆံုးျပန္လာျပီးမ်ဳိသိပ္ခဲ႔ရတာေတြကိုတ၀ၾကီးခံစားလွည့္ပါအံုးမယ္...။

မ်ဳိးခန္႔(စကား၀ါေျမ)