လမ္းေပၚဘက္ျခမ္းမွာက်ေနတဲ႔အကိုင္းေလးကပန္းေလးႏွစ္ပြင့္ကိုခူးျပီးေတာ့နမ္းရိႈက္လိုက္မိတယ္။
သင္းပ်ံ႕တဲ႔စံပယ္ပန္းရနံ႔ေလးကိုရႈရိႈက္လုိက္ရေတာ့ရင္ထဲမွာလန္းဆန္းသြားသလိုခံစားလိုက္ရပါတယ္။
ဒါနဲ႔လွပတဲ႔ပန္းေလးႏွစ္ပြင့္ကိုကိုင္ျပီးလမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရင္းအေဆာင္နားကိုေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။
ဒီႏုိင္္ငံမွာပန္းကိုေတြ႔ရခဲတာမို႔အခန္းကိုေရာက္ေတာ့ေရခြက္ေလးထဲမွာထည့္ျပီးေတာ့အိပ္ယာေဘးက
ခံုေပၚမွာတင္ထားလိုက္ပါတယ္။ဖူးပြင့္ထားတာမၾကာေသးလို႔စံပယ္ပန္းရနံ႔ေလးကသင္းပ်ံ႕ေနဆဲပါ။
ေခၽြးစိုေနတဲ႔အက်ီၤကိုမခၽြတ္ေသးဘဲခုတင္ေပၚမွာလဲေလ်ာင္းရင္းအေမာေျဖေနမိတယ္။
စံပယ္ပန္းနံ႔ပါတဲ႔ေလကႏွာေခါင္းမွာလာလာတုိးေတာ့အေမာပိုေျပသလိုခံစားမိတယ္...။
အေမာေျပေတာ့အ၀တ္လဲျပီးတစ္ထြာမွ်ရွိတဲ႔၀မ္းကိုျဖည့္ဖုိ႔အတြက္ျပင္ဆင္လိုက္ပါတယ္။ေရမိုးခ်ဳိးစားေသာက္
ျပီးလို႔ကုတင္ဘက္ကိုျပန္လာေတာ့ခံုေပၚမွာရွိတဲ႔စံပယ္ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကေဘးကိုေစာင္းက်ေနျပီပြင့္ညွာတံ
ေလးကေနမျပဳတ္ေသးေပမဲ႔မၾကာခင္မွာသူေၾကြေတာ့မယ္ဆုိတာေတြ႔ေနရတယ္။ကုတင္ေပၚထိုင္းရင္း
စံပယ္ပန္းေလးကိုေသခ်ာၾကည့္ျပီးအေတြးတခု၀င္လာတယ္။အပင္ကခူးလာတဲ႔အခ်ိန္နဲ႔အခုေၾကြတဲ႔အခ်ိန္
အလြန္ဆံုးရွိမွသံုးနာရီေပါ့...။ဒီအေတာအတြင္းမွာေျပာင္းလဲမႈကျမန္ဆန္လြန္းလိုက္တာလို႔ထင္ေနမိတယ္။
တကယ္လို႔ငါမ်ားအခုေနဒီစံပယ္ပန္းပြင့္ေလးလိုမ်က္စိေရွ႕မွာတင္ေၾကြသြားခဲ႔မယ္ဆုိရင္တစ္ေယာက္ထဲေန
တဲ႔ဒီအခန္းထဲဘယ္သူမွသိလိုက္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကိုယ္နဲ႔ယွဥ္ျပီးေတြးမိလိုက္ပါတယ္။
က်ဳပ္တုိ႔ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားလည္းေသျခင္းတရားနဲ႔ပတ္သက္ျပီးေဟာထားခဲ႔တာပဲ။“မနက္ျဖန္ဆိုတာအေ၀းၾကီး
ေသျခင္းတရားဆိုတာကအနီးေလး၊ ေကြးေသာလက္မဆန္႔ခင္၊ ဆန္႔ေသာလက္မေကြးခင္၊ လက္ဖ်စ္တစ္တီး၊မ်က္စိတစ္မွိတ္အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာပင္ေသသြားႏိုင္တယ္”စတ႔ဲဥပမာေလးေတြလည္း
တရားေတာ္မ်ားမွတဆင့္မွတ္သားဖူးပါတယ္။ဒါေပမဲ႔ေလာကီလူသားမ်ားပီပီေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟေတြနဲ႔
လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾကေတာ့အခ်ိန္တိုင္းမေတြးမိမစဥ္းစားမိပါဘူး။
အခုရက္ပိုင္းဆရာေတာ္ဦးဇ၀နရဲ႕၀ိပႆနာတရားေတာ္ေလးေတြနာျဖစ္ရင္းကတရားထဲမွာပါတဲ႔အေၾကာင္း
အရာေလးေတြနဲ႔အျပင္မွာျမင္ေတြ႔ေနရတဲ႔အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကိုဆင္ျခင္စဥ္းစားၾကည့္ျဖစ္တယ္။
တကယ္တမ္းတရားသေဘာနဲ႔ၾကည့္ရင္တစ္ေန႔တစ္ေန႔ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာကိုနည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ရင္ဆုိင္ေနၾကရတာ
ပါလားဆုိတာဆင္ျခင္စဥ္းစားမိလာတယ္။ဒီစံပယ္ပန္းေလးေတြေၾကြသြားတာကေတာ့ကိုယ္နဲ႔အနီးဆံုး
မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ျဖစ္သြားတာမုိ႔ကိုယ္တုိင္ျမင္ရျပီးသံေ၀ဂယူမိတာပါ။“ဆရာေတာ္ေဟာတာေလးမွတ္မိ
ေနေသးတယ္..ေယာဂီတုိ႔ဒုကၡဆိုတာဘယ္ေတာ့မွမကုန္ဘူးတဲ႔...ေသမွပဲဒုကၡဆုိတာကုန္မွာတဲ႔...”
ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးရခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ကတည္းကေယာဂီတုိ႔ဘ၀ဟာဒုကၡဆင္းရဲကိုရခဲ႔တာပဲတဲ႔...အမိ၀မ္းတြင္းမွာေနစဥ္
တုန္းကလည္းဘယ္လိုဒုကၡၾကီးတယ္ဆုိတာရယ္...ေမြးဖြားျပီးလို႔အျပင္ေလာကကိုလည္းေရာက္ေရာဘယ္လို
ဒုကၡေတြစျပီးခံစားရတယ္ဆုိတာကိုဆရာေတာ္ကေသခ်ာရွင္းျပျပီးေဟာထားလို႔တကယ္မွတ္မိေနပါတယ္။
တကယ္တမ္းေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ဘုရားေဟာထားခဲ႔တာေတြဟာတကယ့္အမွန္ေတြခ်ည္းပါပဲေနာ္...။
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကအရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေသဆံုးခဲ႔တုန္းကလည္းအခုလိုမ်ဳိး
သံေ၀ဂရခဲ႔ဖူးပါတယ္။အဲ႔ဒီသူငယ္ခ်င္းကမျဖစ္စေလာက္အနာေလးကေနေမးခိုင္းပိုး၀င္ျပီးေဆးရံုမွာဆံုးသြား
တာပါ။သူငယ္ခ်င္းေဆးရံုေရာက္ျပီးေနာက္ေန႔မွာလူနာသြားေမးပါတယ္။အဲ႔ဒီေန႔ကေတာ့သူငယ္ခ်င္း
ႏွစ္ေယာက္ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔စကားေတြေျပာရင္းသူ႔အနားမွာတစ္ေနကုန္လူနာေစာင့္ေပးခဲ႔ပါတယ္။
ေမးခိုင္ပိုး၀င္ထားတာမို႔ပါးစပ္ကလက္တစ္လံုးစာေလာက္ေလးပဲဟလို႔ရပါတယ္။အဲ႔ဒီေလာက္ေလးဟႏိုင္တာ
နဲ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတယ္။မုန္႔စားခ်င္တယ္ဆုိအဲ႔ဒီဟေနတဲ႔ပါးစပ္ေပါက္ေလးထဲ
ကိုထိုးထည့္ေပး၊ေရေသာက္မယ္ဆုိလည္းအဲ႔ဒီပါးစပ္ေပါက္ေလးထဲကိုပိုက္ေလးတတ္ေပးနဲ႔
အဆင္ေျပေနပါတယ္။သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မိဘေတြ၊အကိုအစ္မေတြနဲ႔ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြကေတာ့
ေမးခိုင္ကာကြယ္ေဆးကိုရသမွ်နည္းနဲ႔စံုစမ္းေနၾကပါတယ္။လူနာခန္းကေလအးေပးခန္းမွာ
သီးသန္႔ထားတာမုိ႔ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ေခါင္းေတြအရမ္းကိုက္ျပီးမေနႏိုင္ေတာ့လို႔သူငယ္ခ်င္းအိပ္ေပ်ာ္
ေနတုန္းမွာျပန္လာခဲ႔ပါတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းအကိုကအိပ္ယာေတာင္မထေသးဘူးလာေခၚပါတယ္။
မေန႔ကအိပ္ယာႏိုးကတည္းကမင္းကိုေမးေနတာအခုခ်က္ခ်င္းလိုက္ခဲ႔ပါတဲ႔။ဒါနဲ႔အေႏြးထည္ေလးယူျပီး
ေဆးရံုကိုလိုက္သြားပါတယ္။ဟိုေရာက္ေတာ့မေန႔တုန္းကစကားတေျပာေျပာနဲ႔မုန္႔ေတြစားေသာက္ေနတဲ႔
သူငယ္ခ်င္းချမာစကားေတာင္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ပါးစပ္မွာေအာက္စီဂ်င္ပိုက္တတ္ျပီးအသက္ကိုေတာင္
ခက္ခက္ခဲခဲရႈေနရပါျပီ။သူ႔အနားေရာက္သြားေတာ့လည္းဘယ္သူဘယ္၀ါဆုိတာမသိေတာ့ပါဘူး...။
ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။ဒါေပမဲ႔အဲ႔ဒီေန႔ညရွစ္နာရီေလာက္မွာပဲသူငယ္ခ်င္းချမာ
ေမးခိုင္ပိုးဦးေႏွာက္ထဲ၀င္တယ္ဆုိတဲ႔ေနာက္ဆံုးသတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ေလာကၾကီးကိုစြန္႔ခြာသြားပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔သုသာန္မွာသူငယ္ခ်င္းအေလာင္းမီးမရိႈ႕စက္ထဲမထည့္ခင္ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔လာၾကည့္ပါလို႔
သူ႔အကိုကလာေခၚပါတယ္။ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းေပၚယံုေလးဖြင့္ထားတဲ႔အေခါင္းနားကိုေရာက္သြားေတာ့
အရင္ေန႔ကပဲစကားေတြေျပာ၊မုန္႔ေတြစားေနခဲ႔သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာေလးဟာ၀င္း၀ါျပီးေတာ့အိပ္ေနတဲ႔သူ
တစ္ေယာက္ပမာျငိမ္သက္ေနပါတယ္။သူငယ္ခ်င္းေသတယ္ဆုိတာကိုရင္ထဲမွာဘယ္လိုမွမွတ္ယူလို႔မရ
သလုိအံ႔ၾသလြန္းျပီးသူမ်ားေတြငိုေနၾကေပမဲ႔က်ဳပ္မွာေတာ့မ်က္ရည္က်လို႔မရခဲ႔႔ပါဘူး။ အဲ႔ဒီတုန္းကလည္းေသျခင္းတရားရဲ႕ျမန္ဆန္လြန္းပံုကိုသူငယ္ခ်င္းအေလာင္းၾကည့္ျပီးသံေ၀ဂရဖူးပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ေတာ့လည္းအျမဲတမ္းေသျခင္းတရားနဲ႔ပတ္သက္ျပီးမေတြးျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ကိုယ့္မ်က္စိနဲ႔
ထိပ္တုိက္ေတြ႔မိတဲ႔အခါမ်ဳိးမွသာေခါင္းထဲကိုေသျခင္းတရားဆုိတဲ႔အေၾကာင္းကေရာက္ေရာက္လာတတ္ပါ
တယ္။အဲ႔ဒီလိုေမ့ေနတာကိုကလည္းတရားသေဘာအရၾကည့္ရင္ေဘးအၾကီးဆံုးအမွားပါပဲ။
တကယ္ေတာ့က်ဳပ္တုိ႔လူသားတုိင္းဟာစံပယ္ပန္းေလးမ်ားေၾကြသလို၊ သူငယ္ခ်င္းေသသလိုအခ်ိန္မေရြး
ေနရာမေရြး၊ရာသီမေရြးေသႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟေတြနဲ႔အ၀ိဇၨာအေမွာင္ေတြဖံုးလႊမ္းေန
ၾကလို႔သာေသျခင္းတရားဆုိတာကိုမေတြးျဖစ္ဘဲေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတာပါ။ဒါေၾကာင့္မေသခင္အခ်ိန္ေလးမွာ
ေလာကီခ်မ္းသာေတြကိုခ်ည္းပဲေဆာင္မရြက္မေနၾကဘဲ၊ေသတဲ႔အခါကိုယ့္ေနာက္ပါမည့္ေလာကုတၱရာခ်မ္း
သာေတြျဖစ္တဲ႔ဒါန၊သီလ၊ဘာ၀နာ၊၀ိပႆနာတရားစတာေတြကုိတစ္မိနစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊တစ္နာရီပဲျဖစ္ျဖစ္
ရသမွ်အခ်ိန္ေလးေပးျပီးပြားမ်ားအားထုတ္ၾကပါလို႔တိုက္တြန္းပါတယ္ဗ်ာ...။
ဒီပို႔စ္ေလးက က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ေတြးေတာမိတဲ႔အေၾကာင္းအရာေလးကိုေရးသားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္လို႔အမွားတစ္စံုတစ္ရာပါခဲ႔လွ်င္ခြင့္လြတ္နားလည္ေပးၾကပါလို႔ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။မွားတာေလး
ေတြရွိရင္လည္းေျပာျပေပးခဲ႔ေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္...။
အာလံုးကိုေလးစားလ်က္
မ်ဳိးခန္႔(စကား၀ါေျမ)
0 comments:
Post a Comment