ရြာေက်ာင္းကဘုရားရွိခိုးသံ

တစ္ေန႔ကညပိုင္းအိပ္မေပ်ာ္လို႔အိပ္ယာေပၚမွာလဲေလ်ာင္းရင္းစိတ္ထဲမွာငယ္ငယ္တုန္းက
အေၾကာင္းေလးေတြကိုျပန္ေတြးမိပါတယ္။လြန္ခဲ႔တဲ႔ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေရႊညာသားေလး
မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကအျဖစ္ေလးေတြပါပဲ။အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကရြာေက်ာင္းေလး
မွာေက်ာင္းသားဦးေရကလည္းသိပ္မမ်ားလွပါဘူး။သူငယ္တန္းကေနစတုတၳတန္းအထိမွေက်ာင္း
သားေလးဆယ္ပတ္၀န္းက်င္ပဲရွိပါတယ္။ဆရာဆရာမကလည္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးနဲ႔ေက်ာင္း
လုပ္သားရယ္ျမိဳ႕ေပၚကလာသင္ေပးတဲ႔ဆရာမတစ္ေယာက္ရယ္ပဲရွိပါတယ္။တစ္ရြာလံုးမွာလည္း
အိမ္ေျခကတစ္ရာမျပည့္တာမို႔ေက်ာင္းသားဦးေရလည္းနည္းပါတယ္။ရြာသူရြာသားေတြဟာရိုးရာ
ေတာင္သူလုပ္ငန္းကိုလုပ္ကိုင္ၾကျပီးဗုဒၶဘာသာကိုးကြယ္ၾကသူေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။

ေက်းရြာမူလတန္းေက်ာင္းကရြာ၏ေျမာက္ဘက္မွာတည္ရွိျပီးစာသင္ေက်ာင္းနဲ႔ကပ္လ်က္က
ရြာဦးဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာမိဘေတြကေမြးဖြားလာတဲ႔ သားသမီးေတြပီပီ ငယ္စဥ္ေတာင္းေက်းကေလးဘ၀
ကတည္းကဘာသာတရားကိုင္းရိႈင္းတတ္ေအာင္စာသင္ေက်ာင္းမွာဆရာဆရာမေတြက
အတန္းစာအျပင္(၃၈)ျဖာမဂၤလာကဗ်ာေတြဘုရားရွိခိုးနည္းေတြကိုသင္ၾကားေပးပါတယ္၊
ေရႊညာသားေလးစိတ္ထဲမွာေပၚလာတာေလးကေတာ့အဲ႔ဒီအခ်ိန္တုန္းကညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္
တိုင္းမွာေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုးျပဳလုပ္ေနက်စုေပါင္းျပီးဘုရားရွိခုိးၾကတဲ႔ျမင္ကြင္ေလးပါ။
ညေနေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးျပီဆုိတာနဲ႔ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြ

ဟာအိမ္ကုိခ်က္ခ်င္းမျပန္ၾကဘဲမိမိလြယ္အိတ္ကိုယူျပီးေတာ့ရြာဦးေက်ာင္းေပၚကိုသြားရပါတယ္။
ေက်ာင္းေပၚကိုေရာက္ရင္ေယာက်ာ္းေလးေတြကေရွ႕ဆံုးမွေနျပီးတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
ေဘးခ်င္းကပ္ျပီးတန္းစီကာေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၾကရပါတယ္။ ေယာက်ာ္းေလးေတြေနာက္က
မိန္းခေလးေတြကေဘးခ်င္ကပ္လ်က္တန္းစီျပီးထိုင္ၾကရပါတယ္။ဘုရားရွိခိုးကိုေတာ့စတုတၳတန္း
ေက်ာင္းသားေတြထဲကတစ္ေယာက္ခ်င္းစီအလွည့္က်ေရွ႕မွာထြက္ျပီးတုိင္ေပးပါတယ္။
ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာအျမဲတမ္းျပဳလုပ္ေနက်တာ၀န္ေလးတစ္ခုပါ။ေက်ာင္းသားေက်ာင္း
သူေလးေတြဟာငယ္ရြယ္ေပမဲ႔ညေနေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးျပီဆိုတာနဲ႔ဘုရာရွိခိုးရမယ္
ဆုိတာကို သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာအလိုလိုသိေနၾကျပီးတစ္ေယာက္မွ်အိမ္ကိုခ်က္ခ်င္း
မျပန္ၾကပါဘူး။ဘုရားရွိခိုးျပီးျပီဆုိလွ်င္လည္းမိန္းခေလးတန္းမွစျပီးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီလက္ပိုက္
လ်က္ေက်ာင္းေပၚမွတန္းစီျပီးဆင္းရပါတယ္။ေက်ာင္း၀န္းအျပင္ေရာက္သည္အထိ
လက္ပိုက္ျပီးသြားရပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလဆုိရင္ေတာ့ ဦးဇင္းက ေက်ာင္းေလွကားအဆင္းကေနခ်ဳိခ်ဥ္၊ငွက္ေပ်ာသီး၊
မုန္႔ဆီေၾကာ္၊ထန္းလ်က္၊မာလကာသီး၊ၾသဇာသီး စတဲ႔ စားစရာေလးေတြကိုေ၀ေပးတတ္ပါတယ္။

အိပ္ျပန္ေရာက္ရင္လည္းခ်က္ခ်င္းမေဆာ့ၾကရေသးပါဘူး။အိမ္မွာရွိတဲ႔ေရဗူး၊ေရထမ္းပံုး
စတာေလးေတြနဲ႔ေခ်ာင္းထဲကေနေရကိုႏိုင္သေလာက္သယ္ျပီးေတာ့ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို
ေရလွဴၾကရပါတယ္။မိန္းခေလးေတြကေတာ့ ေရအိုးေသးေသးေလးေတြေခါင္းေပၚရြက္ျပီး
ေရခပ္ၾကပါတယ္။ေရခပ္ရာမွာလည္းကေလးပီပီသူ႔ထက္ငါအေျပးအလႊားခပ္ၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းကိုဘယ္သူအရင္ေရာက္မလဲဆုိတာကိုျပိဳင္ၾကတာပါ။ဘယ္သူကစခဲ႔တယ္ဆုိတာ
မသိေပမဲ႔ေရႊညာသားေလး ေလးတန္းအထိက်ာင္းဖြင့္ရက္တုိင္းျပဳလုပ္ခဲ႔ရတာမို႔မွတ္မိေနတာပါ။
အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ဘုန္းၾကီးလည္းပ်ံေတာ္မူ၊ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးလည္းေျပာင္းသြားေတာ့
အဲ႔ဒီအစဥ္အလာေလးကိုမေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။

ရြာျပန္ေရာက္လို႔ ေက်ာင္းကိုသြားလည္ရင္ ေက်ာင္းသားေလးေတြကအသက္အရြယ္နဲ႔အတန္းနဲ႔

မလိုက္သလိုပါပဲ။ေလးတန္းေက်ာင္းသားေလးေတြဆုိတကယ့္ကိုငယ္ငယ္ေလးေတြပါ။

ေရႊညာသားေလးတုိ႔တုန္းကေလးတန္းေက်ာင္းသားေတြဆုိလူပ်ဳိအပ်ဳိျဖစ္ေနၾကျပီ။

အခုကေတာ့ကေလးေလးေတြမွတကယ့္ကိုအငယ္ေလးေတြ။ ေလးတန္းေက်ာင္းသားလို႔ေျပာ
ရင္ေတာင္မယံုႏိုင္စရာပါ။စနစ္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းျပီးမေအာင္မရွိင့ါတပည့္လုပ္ခိုင္းေနေတာ့
ေလးတန္းေအာင္လို႔ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္တဲ႔ကေလးေတြဆိုရင္ ေက်ာင္းထြက္ျပီး
တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတာနဲ႔ကိုယ့္နာမည္ကိုေတာင္မွန္ေအာင္မေရးတတ္ေတာ့ပါဘူး။
အရင္တုန္းက ေကာင္းမြန္တဲ႔အစဥ္အလာေလးေတြနဲ႔ ရွင္သန္လာခဲ႔တဲ႔ေက်ာင္းေလးဟာ အဲ႔လိုျဖစ္ပ်က္ေနတာကိုျမင္ရေတာ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ 

ဘယ္သူ႔ကိုအျပစ္တင္ရမွန္းလည္းမသိပါဘူး။တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရင္တုန္းကရွိခဲ႔တဲ႔
အစဥ္အလာေလးေတြကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ျပန္လည္အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔စိတ္ထဲ
မွာေတြးရင္းနဲ႔အစီအစဥ္ေတြဆြဲေနမိပါတယ္။အဲ့ဒီစိတ္ကူးေလးေတြအေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္
ေအာင္လည္းအတတ္ႏိုင္ဆံုးၾကိဳးစားေနပါတယ္။ကိုယ္တိုင္လည္းဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္တာမို႔
ေကာင္းတဲ႔အစဥ္အလာေလးေတြကို ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာမွာ ျပန္လည္ရွင္သန္ေစခ်င္ေနမိတယ္။ အဲ႔ဒီအခါက်ရင္ေတာ့ ရြာေက်ာင္းကေခါင္းေလာင္းသံတင္မဟုတ္ဘဲေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား
ေလးေတြရဲ႕ဘုရားရွိခိုးသံေလးေတြကိုပါစိတ္ကူးထဲမွာေမွ်ာ္လင့္ၾကားေယာင္ရင္းနဲ႔...
အဲ႔ဒီတစ္ေန႔ဆုိတာကိုေရာက္ဖုိ႔အတြက္လိုအပ္တာေလးေတြကိုဆည္းပူးေလ့လာရင္း ရင္ခုန္စြာနဲ႔ေစာင့္စားေနမိပါတယ္...။

ငယ္စဥ္က ပညာရည္ႏို႔ေသာက္စုိ႔ခဲ႔ရာ ပုပၸားေတာင္ေျခစကား၀ါေျမမွ စာသင္ေက်ာင္းေလးနဲ႔အတူ အနာဂတ္ရဲ႕မ်ဳိးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးမ်ားသို႔အမွတ္တရ....

မ်ဳိးခန္႔(စကား၀ါေျမ)