ရွှေညာသား: ဆယ္တန္းေအာင္တာ ၁၆ ႏွစ္ျပည့္

photo credit >>>> google images

အခုရက္ပိုင္းငယ္ငယ္ကေက်ာင္းသားဘဝကိုလြမ္းဆြတ္လို႔ေကာင္းတုန္းဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြထြက္ျပန္
ေတာ့အတိတ္ေျခရာေလးေတြဆီကိုအေတြးကဆက္သြားျပန္ပါတယ္။ေရွ႕ကပို႔စ္ေတြမွာေရးခဲ့သလိုရြာကေန
ေျခလ်င္ခရီးနဲ႔ကိုးတန္းအထိလက္ပံပ်ားေက်ာင္းမွာတက္ခဲ့ပါတယ္။ကိုးတန္းေအာင္ေတာ့ဆယ္တန္းတက္ဖုိ႔
သူမ်ားေတြေဘာ္ဒါေဆာင္သြားၾကခ်ိန္ကိုယ့္အတြက္ကဘယ္မွာတက္ရမွန္းမေသခ်ာေသးပါဘူး။ေက်ာင္းအပ္ခါနီး
အေဖအလုပ္ကရြာကိုျပန္လာမွမိတၳီလာကအေဖ့အသိဦးေလးရဲ႕သားသမီးေတြကေဘာ္ဒါေဆာင္ဖြင့္ထားတယ္။
အဲ့ဒီေဘာ္ဒါမွာအေဒၚအိမ္ကေနျပီးေန႔ပိုင္းတက္ဖုိ႔ေျပာထားျပီးျပီဆုိတာသိရတယ္။တကယ္ေတာ့ေဘာ္ဒါမွာအိပ္
ေဘာ္ဒါမွာစားမယ္ဆုိတႏွစ္လံုးပညာသင္စရိတ္ႏွစ္သိန္းသံုးေသာင္း၊စာအုပ္စာတမ္းဖိုးနဲ႔ေပါင္းတြက္မယ္ဆုိရင္
တႏွစ္လံုးစာအတြက္ေလးငါးသိန္းေလာက္ကုန္မွာမို႔အေဖလည္းမတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုးေဘာ္ဒါမွာမအိပ္မစားဘဲ
အျပင္ကအေဒၚ့အိမ္မွာေနျပီးေဘာ္ဒါမွာေက်ာင္းတက္ဖုိ႔စီစဥ္တာပါ။ပညာသင္စရိတ္ကတႏွစ္စာအတြက္ခုနစ္ ေသာင္းခြဲပဲေပးရပါတယ္။အဲ့ဒီလိုနဲ႔မိတၳီလာျမိဳ႕ၾကီးဆီကိုအညာသားပထမဆံုးေျခခ်ခဲ့ပါတယ္။

ျမိဳ႕ကိုေက်ာင္းသြားတက္ရမယ္ဆုိေတာ့စိတ္ထဲမွာဝမ္းနည္းဝမ္းသာျဖစ္ရပါတယ္။အေမနဲ႔အိမ္ကိုသံေယာဇဥ္
ၾကီးပထမဆံုးအၾကိမ္လည္းခြဲရမွာမို႔စိတ္ထဲမွာဝမ္းနည္းေနမိပါတယ္။ျမိဳ႕မွာေက်ာင္းသြားတက္ရမယ္ဆုိေတာ့
အေမကေက်ာက္ပန္းေတာင္းကိုေခၚျပီးလိုအပ္တာေလးေတြလိုက္ဝယ္ျခမ္းေပးပါတယ္။မွတ္မွတ္ရရဘဝမွာ
သားေရဖိနပ္ကိုဆယ္တန္းႏွစ္ေရာက္မွပထမဆံုးစီးဖူးတာပါ။အေမကလူေလးျမိဳ႕မွာေက်ာင္းတက္ရမွာဆုိျပီး
ဝက္ဝံတံဆိပ္ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးရယ္အက်ၤီအျဖဴရယ္အသစ္ဝယ္ေပးတယ္။လြတ္အိတ္လည္းအသစ္ဝယ္ေပး
လိုက္ပါတယ္။ကိုတန္းႏွစ္အထိကေတာ့အရင္ကပို႔စ္မွာေရးခဲ့သလိုပဲျဖစ္သလိုသာေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာမ်ားပါ
တယ္။ျမိဳ႕ကိုသြားဖို႔အတြက္အေမဝယ္ေပးတာေလးေတြကက်ေနာ္႔အတြက္ပထမဆံုးသံုးခြင့္ရမည့္အသစ္ေတြ
ျဖစ္ေပမဲ့တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကရွစ္တန္းကိုးတန္းႏွစ္မွာကတည္းကသံုးေနၾကပါျပီ။ကိုယ့္မိသားစုအေျခအေန
ကိုသိလို႔အေမ့ကိုမပူဆာခဲ့သလိုအေမကလည္းပညာတတ္ဖုိ႔ကအဓိကက်န္တာကအေရးမၾကီးဘူးဆုိျပီး
ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။မိဘပဲေလကိုယ့္သားသမီးသူမ်ားေတြလိုဆင္ေပးခ်င္မွာေပါ့မေျပလည္တဲ့အေျခအေနေၾကာင့္
သာတဖက္လွည့္နဲ႔ႏွစ္သိမ့္ခဲ့တာ။အိမ္အေျခအေနကိုလည္းနားလည္ေတာ့အေမ့ကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ စိတ္မဆင္းရဲေစခဲ့ပါဘူး။

ရြာကေနမိတၳီလာကိုသြားတဲ့ေန႔မွာအိမ္ကထြက္ကတည္းကငိုပါတယ္။ကားဂိတ္ရွိတဲ့ဆီကိုနာရီဝက္ေလာက္
လမ္းေလွ်ာက္ရတာမုိ႔ပီနံအိတ္န႔ဲထည့္ထားတဲ့အိပ္ယာလိပ္ကိုပခံုးမွာထမ္းရင္းရြာဘက္ကိုေနာက္ျပန္လွည့္
ၾကည့္လုိက္ငိုလိုက္နဲ႔အေဖကေတာ့ေက်ာင္းပိတ္တဲ့အခါအလည္ျပန္လို႔ရတာပဲတိတ္ေတာ့ဆိုျပီးႏွစ္သိမ့္ပါ
တယ္။အဲ့ဒီလိုနဲ႔မိတၳီလာျမိဳ႕ကိုဆယ္တန္းတက္ဖို႔ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာစာစသင္ေတာ့ေတြ႔သမွ်
သူငယ္ခ်င္းေတြကတစ္ေယာက္မွကိုယ္မသိတဲ့လူစိမ္းေတြ၊သူတုိ႔ကလည္းနယ္ေပါင္းစံုကေနလာၾကတာမို႔
အစပိုင္းေတာ့ခပ္စိမ္းစိမ္းပါပဲ။ေနာက္ပိုင္းခင္သြားၾကေတာ့လည္းေပ်ာ္စရာေကာငး္ပါတယ္။စိတ္အဖိစီးဆံုး
ကာလဆုိလည္းမမွားပါဘူး။ရြာကေနတစ္ေယာက္ထဲျမိဳ႕ကိုေက်ာင္းလာတက္တာဆယ္တန္းမေအာင္ဘဲ
ရြာျပန္ရင္ေတာ့ငါလည္းမေကာင္းဘူးအေဖအေမလည္းမ်က္ႏွာပ်က္စရာျဖစ္မွာဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔စာကိုသာဖိျပီး
သင္သမွ်အေၾကြးမထားဘဲပံုမွန္လုပ္ပါတယ္။အေဒၚ႔သမီးကလည္းစာသမားမို႔အခ်ိန္တုိင္းစာပဲၾကည့္ခိုင္းပါ
တယ္။အဲ့လိုနဲ႔မနက္စာေန႔စာညစာတစာစာလုပ္ရင္းစာေမးပြဲနားနီးေတာ့သိပ္ျပီးက်က္စရာမက်န္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့စိုးရိမ္စိတ္ကေတာ့ေလ်ာ့မသြားပါဘူး။ရြာကိုလည္းလူၾကံဳတုိင္းစာေရးပါတယ္။အေမ့ဆီကိုေျပာခ်င္သမွ်
စာနဲ႔ေရးေျပာ။သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကိုလည္းစာေရးနဲ႔ဆယ္တန္းႏွစ္မွာစာအေစာင္ေတာ္ေတာ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးအတန္းတင္စာေမးပြဲေျဖခါနီးေတာ့စာေမးပြဲရက္အတြင္းအေမ့ကိုလာေနဖို႔စာေရးျပီးမွာပါတယ္။
ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာသူမ်ားမိဘေတြလာေတာ့အေမ့ကိုလာေစခ်င္တာပါ။အေမလည္းအိမ္မွာအလုပ္တဖက္နဲ႔မို႔
စာေမးပြဲတြင္းတခုလံုးမေနႏိုင္ပါဘူးက်ေနာ္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနာက္ဆံုးသံုးရက္ေလာက္မွလာပါတယ္။
စာေမးပြဲေျဖျပီးျပန္လာတဲ့အခါအေမ့မ်က္ႏွာျမင္ရတာအားတခုျဖစ္ပါတယ္။စာေမးပြဲျပီးအေဒၚကရြာကိုခ်က္ခ်င္း
မျပန္ခိုင္းဘဲတပတ္ေလာက္နားခိုင္းပါေသးတယ္။တႏွစ္လံုးစာအုပ္နဲ႔မ်က္ႏွာသိပ္မခြာခဲ့ရေတာ့စာေမးပြဲျပီးခါစ
ရက္ေတြဆုိမေနတတ္ပါဘူး။အဲ့ဒါနဲ႔ေတြ႔တဲ့ဂ်ာနယ္စာအုပ္ေတြလြယ္အိတ္နဲ႔ထည့္ဖတ္ပါတယ္။ရြာျပန္ေရာက္
ေတာ့လည္းေယာင္တိေယာင္ခ်ာၾကီးျဖစ္ေနေသးတယ္။ေနာက္ပိုင္းေတာ့ျပန္ျပီးက်င့္သားရသြားပါတယ္။
ေက်ာင္းပိတ္ထားေပမဲ့စိတ္ထဲကစာေမးပြဲေအာင္စာရင္းဆုိတာကိုလည္းအခ်ိန္တုိင္းျခိမ္းေျခာက္ေနပါတယ္။
ေအာင္စာရင္းထြက္ခါနီးေလပိုဆုိးေလငါမ်ားမေအာင္ရင္ဆုိတဲ့အေတြးေတြးမိရင္အိပ္လို႔လည္းမေပ်ာ္ပါဘူး။
ေျဖခဲ့တာေအာင္ႏိုင္တယ္ဆုိတာကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိေပမဲ့ေအာင္စာရင္းမထြက္မခ်င္းမယံုၾကည္ရဲပါဘူး။

photo credit >>> google images

အဲ့ဒီိလိုနဲ႔ေအာင္စာရင္းေတြထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာမိတၳီလာကိုလည္းသြားမၾကည့္ႏိုင္ပါဘူး။စာေမးပြဲေအာင္ေၾကာင္း
သတင္းကိုက်ေနာ္နဲ႔အတူတူေဘာ္ဒါေဆာင္မွာတက္တဲ့လက္ပံပ်ားကသူငယ္ခ်င္းဆီကတဆင့္အဲ့ဒီရြာကို
ေဘာလံုးပြဲသြားၾကည့္တဲ့ရြာကလူေတြကသယ္လာခဲ့ပါတယ္။သူတုိ႔ကေဘာလံုးပြဲၾကည့္ျပီးညတြင္းခ်င္းျပန္လာ
တာမို႔တစ္ေယာက္စကားတစ္ေယာက္နားနဲ႔ျပန္ေျပာၾကလို႔မနက္မိုးလင္းတဲ့အခ်ိန္မွာက်ေနာ္ဆယ္တန္းေအာင္
တဲ့သတင္းကတစ္ရြာလံုးပ်ံ႔ေနပါျပီ။ဆယ္တန္းေအာင္တယ္ဆုိတဲ့အသံၾကားရတာနဲ႔ရင္ထဲမွာလေပါင္းမ်ားစြာ
ဖိစီးေနတဲ့စိုးရိမ္စိတ္အလံုးၾကီးက်သြားျပီးလူတကိုယ္လံုးေပါ့ပါးေနေတာ့တာပါပဲ။ရြာမွာဆယ္တန္းကိုႏွစ္ခ်င္း
ေပါက္ေအာင္ျမင္သူမရွိခဲ့ေတာ့တစ္ရြာလံုးကခ်ီးမြမ္းၾကေမးၾကျမန္းၾကနဲ႔ကိုယ္စားေပ်ာ္ေနရွာၾကတယ္။အဲ့ဒီမွာ
အေပ်ာ္ဆံုးကေတာ့က်ေနာ့္အေမပါ။သူဆင္းရဲပင္ပမ္းခံခဲ့ရသမွ်က်ေနာ္ဆယ္တန္းေအာင္ျခင္းကအဲ့ဒီအေမာ
ေတြကိုေျပေစလို႔တဲ့ေလ။

အခုေတာ့ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့တာ(၁၆)ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ျပီ။ေက်ာင္းျပီးျပီလားဆုိေတာ့မျပီးေသးဘူးဗ်။(၁၆)ႏွစ္အတြင္း သင္ယူစရာမကုန္ႏိုင္တဲ့ဘဝေက်ာင္းေတာ္ၾကီးထဲမွာဘဝသင္ခန္းစာေတြလည္းသင္ယူရင္းေက်ာင္းစာေတြလည္း
ၾကိဳးစားရင္းနဲ႔အခုထိေက်ာင္းသားျဖစ္ေနတုန္းပါ။ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းသတင္းေတြျမင္ရဖတ္ရေတာ့သူတုိ႔
ကိုယ္စားကိုယ္လည္းေပ်ာ္မိတယ္။သူတို႔ေနာက္ကြယ္မွာတိတ္တိတ္ေလးေပ်ာ္ေနမည့္သူတုိ႔မိဘေတြရဲ႕မ်က္ႏွာ
ကိုလည္းျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္။ေအာင္ျမင္သူေတြေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ေအာင္စာရင္းမွာ မပါတဲ့သူေတြလည္းဝမ္းနည္းေနၾကမွာပါ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ျပီးခဲ့တာေတြကိုသင္ခန္းစာယူျပီးျပဳျပင္လို႔ေနာက္ႏွစ္
ေအာင္စာရင္းမွာထိပ္ဆံုးကပါႏိုင္ေအာင္အားသြန္ခြန္စိုက္ၾကိဳးစားၾကပါလို႔တိုက္တြန္းရင္း အညာသားရဲ႕ ေက်ာင္းသားဘဝေနာက္ေၾကာင္းျပန္ျခင္းကိုဒီမွာပဲရပ္နားလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

အားလံုးကိုယ္စိ္တ္ႏွစ္ျဖားက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။လာေရာက္လည္ပတ္တဲ့အတြက္လည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အားေပးမႈကိုအစဥ္ေလးစားလ်က္

ေရႊညာသား