မယ္ဗ်ာ။အညာသားတစ္ေယာက္ဆုိေတာ့အညာသူစာေရးဆရာမရဲ႕စာအုပ္ကိုဖတ္ျပီးအညာကိုလြမ္းလိုက္ရတာ
ကိုယ္တုိင္ျပန္ေရာက္ေနသလိုခံစားရတယ္။ဖတ္မိတာနဲ႔မနားခ်င္ေအာင္ကိုဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္ဗ်ာ။တခုေတာ့ရွိ
တာေပါ့က်ဳပ္ကအညာသားမုိ႔လားမသိပါဘူး။စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ႔အသံုးအႏႈန္းေတြကရြာမွာသံုးတဲ႔အသံုးအႏႈန္း
ေတြျဖစ္တာရယ္၊အဲ႔ဒီအသံုးအႏႈန္းေတြနဲ႔နားယဥ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းခ်င္းစီရဲ႕စကားလံုး
တုိင္းဟာမ်က္စိထဲမွာကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေယာင္လာတဲ႔အထိပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ဒီတစ္ခါဖတ္တာကဒုတိယစာအုပ္ပါ။ပထမဆံုးစျပီးဖတ္ဖူးတဲ႔စာအုပ္တုန္းကလည္းကြန္ပ်ဴတာေရွ႕
ကမထဘဲကိုဖတ္တာ။ထိုင္ရတာေညာင္းေတာ့လွဲလုိက္၊ျပန္ထလိုက္နဲ႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာဖတ္ျဖစ္တာမို႔
ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ကိုဖတ္ပါတယ္။အဲ႔ဒီစာအုပ္ကလည္းအညာေဒသရဲ႕လူေနမႈဘ၀သရုပ္ေတြကိုအပီအျပင္
ေရးဖြဲ႔ထားတာမုိ႔ဖတ္ရတာတကယ္ကိုအရသာရွိလွပါတယ္။
စာေရးဆရာမကေတာ့ခင္ခင္ထူးပါ။သူလည္းအညာမွာေမြးဖြားၾကီးျပင္းလာခဲ႔တဲ႔ဆုိတာေတာ့စာအုပ္မိတ္ဆက္
မွာထည့္ေရးထားပါတယ္။ဖတ္ဖူးသမွ်စာအုပ္ေတြထဲမွာသူ႔စာအုပ္ေတြကိုအၾကိဳက္ဆံုးပါပဲ။သူေရးတာကအညာ
အေၾကာင္းအေျခခံေလးေတြနဲ႔အညာေက်းလက္သဘာ၀စရိုက္ေလးေတြကိုအညာအေခၚအေ၀ၚအသံုးအႏႈန္း
ေလးေတြနဲ႔ေရးဖြဲတတ္တာရယ္၊ကိုယ္ကအညာေက်းလက္ကိုသံေယာဇဥ္တြယ္တဲ႔သူပီပီအညာနဲ႔ေ၀းေနခ်ိန္မွာ
ဖတ္ရလို႔အငတ္ေရတြင္းက်ဆုိတာလိုမနားတမ္းကိုဖတ္မိပါတယ္။ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြနဲ႔အလုပ္ေပးထားတဲ႔
ဦးေႏွာက္ကိုအနားေပးရင္းအညာအေၾကာင္းေလးေတြကိုဖတ္ရတာတကယ့္ကိုအရသာရွိလွပါတယ္ဗ်ာ။
ပထမတစ္အုပ္တုန္းကလည္းအညာေျမနဲ႔ေ၀းေနခ်ိန္မွာဖတ္ရတာမုိ႔ထင္ပါရဲ႕ဖတ္ရတာအေတာ္ကိုအရသာရွိပါ
တယ္။အဲ႔ဒီစာအုပ္ေခါင္းစဥ္က“အညာသူအညာသား၊ကၽြန္မေဆြမ်ဳိးမ်ား” ဆိုတဲ႔စာအုပ္ပါ။ဆရာမခင္ခင္ထူးရဲ႕အညာေျမကေဆြမ်ဳိးေတြအေၾကာင္းေရးဖြဲ႔တာတကယ့္ကိုျမင္ျခံနယ္ဘက္
ကိုကိုယ္တုိင္ျပန္ေရာက္ေနသလိုခံစားရပါတယ္။ျပည္ပကိုေရာက္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာဖတ္ရတာမုိ႔အညာကိုခ်စ္တဲ႔
က်ဳပ္အတြက္ေတာ့အလြမ္းေျဖစရာတစ္ခုပါပဲဗ်ာ။
ဒုတိယစာအုပ္ကေတာ့ျပီးခဲ႔တဲ႔စေနတနဂၤေႏြမွာမနားတမ္းဖတ္ခဲ႔တဲ႔“ဆူးပန္းေခြ သြယ္ဘယက္ႏွင့္ေပရြက္လိပ္နားေတာင္းဆင္” ဆိုတဲ႔စာအုပ္ပါ။ဆရာမခင္ခင္ထူးနဲ႔ေျပာင္ေျမာက္တဲ႔အေရးအသားေတြနဲ႔အညာေက်းလက္မွာတာ၀န္က်တဲ႔
ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ျဖတ္သန္းရတဲ႔အေတြ႔အၾကံဳေတြကိုအညာေက်းလက္ကပညာမဲ႔ေတာသူေတာင္
သားေတြရဲ႕ဘ၀ေတြနဲ႔ထပ္တူထပ္မွ်ခံစားျပီးေရးဖြဲ႔ထားတာအေတာ္ေလးကိုပီျပင္ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္မွာေတာ့ကိုယ္တုိင္လည္းေက်ာင္းဆရာတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတာမို႔ပိုျပီးေတာ့ရင္ထဲကိုထိပါတယ္။
ေက်ာင္းဆရာမေလးေဒၚပုန္းရည္ရဲ႕တပည့္ေတြအေပၚထားတဲ႔ေစတနာ၊ေမတၱာေတြကိုကိုယ္တုိင္၀င္ျပီးေတာ့
ျပဳမူေနရသလိုခံစားမိတယ္။အဆုိးဆံုးကေတာ့ေနာက္အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀အခ်ိန္တန္လို႔ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔က်တဲ႔
အခါဆရာနဲ႔ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားၾကားကသံေယာဇဥ္၊အရိုးခံရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ဆရာမတစ္ေယာက္
အေပၚထားတဲ႔ေမတၱာေစတနာေတြကရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ထားျပီးမတတ္သာလုိ႔ခြဲခြာရတဲ႔လူ႔ဓမၼတာကိုေပၚလြင္
ေအာင္ေရးဖြဲ႔ထားတာမို႔စာဖတ္ရင္းကေက်ာင္းဆရာေနရာမွာေရာ၊ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ေနရာမွာေရာ
ရြာသူရြာသားေတြဘက္ကပါခံစားမိျပီးမ်က္ရည္ေတြက်မိပါတယ္။
အဲ႔ဒီေလာက္အထိအေရးအသားေကာင္းတဲ႔ဆရာမခင္ခင္ထူးကိုလည္းေလးစားအားက်ဂုဏ္ယူမိပါတယ္ဗ်ာ။
အညာေဒသရဲ႕ဓေလ့စရိုက္ေတြကိုစိတ္၀င္စားရင္အခုက်ဳပ္ေျပာတဲ႔စာအုပ္ေလးႏွစ္အုပ္ကိုအခ်ိန္ေပးျပီးဖတ္
ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။သာမာန္အခ်စ္၀တၳဳေတြလိုမ်ဳိးခ်စ္ၾကိဳက္ညားကြဲဇာတ္လမ္းမဟုတ္ဘဲတကယ့္အညာေက်း
လက္ကေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕ဘ၀ေတြကိုကိုယ္တုိင္ကိုယ္က်ျမင္ေတြ႔ေနရသလားထင္မွတ္ရေအာင္ရိုးရိုး
ရွင္းရွင္းနဲ႔ေရးသားထားတာကိုေတြ႔ရမွာပါ။
စာအုပ္ထဲကေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကိုႏႈတ္ဆက္တဲ႔အခ်ိန္ကစာသားေလးေတြကိုနမူနာေဖာ္ျပေပးလိုက္
ပါတယ္ဗ်ာ။
“ဆရာမမရွိေတာ့ေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာဆရာမၾကီးနဲ႔ဆရာေလးရွိတယ္..ဆရာမအသစ္လည္းေရာက္လာဦးမွာ
ဘၾကီးပန္ဆီတုိ႔ေလးၾကာစြယ္တုိ႔လည္းရွိတယ္၊ရပ္ရြာကလည္းလိုေလေသးမရွိကူညီၾကလိမ့္မယ္၊စာၾကိဳးစား
ရမွာကမင္းတုိ႔တာ၀န္ပဲ..ဒါေၾကာင့္စာၾကိဳးစားၾကပါလို႔ဆရာမမွာခဲ႔ခ်င္တယ္..ဟုတ္ျပီေနာ္..ကိုင္းဆရာမကို
ဘာေျပာခ်င္ၾကသလဲေျပာၾက”
ေက်ာင္းသားထဲက ညြန္႔တင္မတ္တတ္ထရပ္သည္။ညြန္႔တင္က မ်က္လံုးစိုက္ၾကီးႏွင့္ေပေစာင္းေစာင္း
မမႈန္ကုပ္ကုပ္ေနတတ္သူျဖစ္ေသာ္လည္းစိတ္ရင္းေကာင္းသည္။လက္ကေလးကိုတရိုတေသပိုက္ျပီး
ထလိုက္ေတာ့အားလံုးက၀ိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ညြန္႔တင္ကေခါင္းငံု႔ထားျပီးမ်က္လံုးကိုလွန္ထားသည္။
ဒါကလည္းသူ႔ဟန္ပင္။
“ဆရာမဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ”
ညြန္႔တင္ကသည္ေမးခြန္းပဲေမးျပီးမတ္တတ္ရပ္ေနဆဲျဖစ္၏။မပုန္းရည္အတြက္ပထမဆံုးေမးခြန္းကပင္
ေျဖနိုင္စရာစကားလံုးမရွိ။ရင္ထဲက်င္ခနဲ႔ျဖစ္ခဲ႔ရေလသည္။တပည့္ေလးကဘာကိုမ်ားခံစားရလို႔ပါလိမ့္။
သည္ေမးခြန္းသူဘယ္ကရပါလိမ့္။ဆရာမမေျဖႏိုင္္တဲ႔ေမးခြန္းပါလား ငါ့တပည့္ရယ္။ မပုန္းရည္
အသံကိုထိန္းကာေျဖရသည္။
“ဆရာမျပန္လာမွာေပါ့...အခုမွာေနတာကသားတုိ႔စာေမးပြဲၾကီးေျဖတဲ႔အခ်ိန္မွာဆရာမျပန္မလာႏိုင္ေသး
လို႔မွာတာေလ...ဒါေၾကာင့္ဆရာမမရွိတုန္းစာၾကိဳးစားႏွင့္ၾကလို႔မွာတာေပါ့..ေနာက္ႏွစ္သားတုိ႔တစ္ေတြ
လြန္းေတာင္းေက်ာင္းေရာက္ျပီဆုိရင္ဆရာမအသစ္ေတြနဲ႔ေတြ႔ရမွာမဟုတ္လား..ေႏြေက်ာင္းၾကီးပိတ္ရင္
ဆရာမလာမွာေပါ့ကြယ္....ဟုတ္ျပီးလား”
ေမာင္ညြန္တင္ဆတ္ခနဲ႔ထိုင္လိုက္ေတာ့ေမႊးခ်ဳိကဖ်တ္ခနဲ႔ထျပန္သည္။ေမႊးခ်ဳိကဥာဏ္ရည္မေကာင္းလွ
ေသာ္လည္းေက်ာင္းတက္မွန္သည္။ၾကိဳးစားသည္။မပုန္းရည္အထူးသင္ၾကားေပးရသူကျဖစ္သည္။
နာမည္ကေမႊးခ်ဳိဆုိေသာ္လည္းမ်က္ႏွာကရွစ္ေခါက္ခ်ဳိး၊မ်က္ႏွာကေလးကမည္းမည္း၊သနပ္ခါးေတြက
ဖုန္ဖုန္။
“ဆရာမမရွိရင္ကၽြန္မေက်ာင္းမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး..စာမသင္ခ်င္ေတာ့ဘူး”
မပုန္းရည္လန္႔သြားရပါ၏။ကေလးဆုိေတာ့အားငယ္တာကိုေျပာတတ္သလိုေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
စာမသင္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ႔လားေမႊးခ်ဳိရယ္။
“ေမႊးခ်ဳိ ဆရာမကိုမခ်စ္ဘူးလား”
“ခ်စ္ပါတယ္ဆရာမ...”
“ခ်စ္ရင္ဆရာမစိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ မေျပာရဘူး...ဆရာမရွိရွိ မရွိရွိ သမီးစာသင္ရမွာေပါ့...
ေက်ာင္းတက္ရမွာေပါ့...ဒါမွဆရာမကိုခ်စ္ရာေရာက္မွာေပါ့..ဟုတ္ျပီလားေမႊးခ်ဳိ...”
ေမႊးခ်ဳိကဘာမွမေျဖဘဲျပန္ထိုင္သည္။မပုန္းရည္ကကေလးေတြကိုဆက္ေမးေနလွ်င္ သူကေလးတုိ႔
ရင္ထဲကခံစားမႈေတြသည့္ထက္သြန္အန္က်လာေတာ့မည္။မပုန္းရည္လည္းသည့္ထက္စိတ္ထိန္းႏိုင္
ေတာ့မွာမဟုတ္။ရံုးခန္းဘက္ဆီကိုမပုန္းရည္ျပန္လာခဲ႔သည္။”
ရြာသူရြာသားေတြဘူတာရံုကိုလုိက္ပို႔ပံုေတြ၊ရထားထြက္ခါနီးေတာ့တစ္ရြာလံုးရဲ႕အပစ္ပယ္ခံထားရတဲ႔သားအမိ
ႏွစ္ဦးေျပးလာျပီးတပည့္မေလးကမပုန္းရည္ကိုကန္ေတာ့တာေတြ..စသျဖင့္...စသျဖင့္....ေက်းလက္ေတာရြာမွာ
တာ၀န္က်တဲ႔ဆရာမေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ပညာသင္ၾကားေရးတင္မဟုတ္တျခားေသာရပ္ရြာေရးကိစၥမ်ားမွာ
တတ္စြမ္းသမွ်ျပဳျပင္လမ္းေၾကာင္းေပးတာေတြကိုကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေတြ႔ၾကရမွာပါဗ်ာ...။
ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ဖတ္ၾကည့္ေနာ္...စာအုပ္ကိုေတာ့ ေမာင္(စြယ္စံုက်မ္း) ဘေလာ့ မွာဆယ္အုပ္တစ္စုတည္းတင္ေပးထားပါတယ္။
ေလးစားမႈျဖင့္
ေရႊညာသားေလး
0 comments:
Post a Comment