ဆင္စြယ္ေရာင္အက်ၤီေလးတစ္ထည္

က်ေနာ့္ဒီေန႔အက်ီၤခ်ည္သားအသစ္ေလးတစ္ထည္ထုတ္၀တ္ျဖစ္တယ္။ျမန္မာျပည္ကလာတဲ့အခ်ိန္ကတည္းကပါလာတဲ႔ငန္းႏွစ္ေကာင္တံဆိပ္စြပ္က်ယ္အက်ၤီလက္ကစေလးပါ။ရာသီဥတုပူအိုက္လို႔ခ်ည္သားအက်ီၤေရြး ရင္းအိတ္ထဲမွာေတြ႔လို႔ထုတ္၀တ္ျဖစ္တယ္ဆုိပါေတာ့။အျဖဴေရာင္သစ္သစ္လြင္လြင္အက်ၤီေလးကိုယ္ေပၚ

ေရာက္လာေတာ့ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကဆုယူတဲ႔အခ်ိန္ေလးကိုစိတ္ေရာက္သြားမိတယ္။တတိယတန္းေအာင္ျပီးစတုတၳတန္းႏွစ္မွာမိဘဆရာအသင္းႏွစ္ပတ္လည္အစည္းအေ၀းနဲ႔ဆုႏွင္းသဘင္ေက်ာင္းမွာက်င္းပပါတယ္။ရြာေက်ာင္းဆုိေတာ့သိတဲ႔အတုိင္းေက်ာင္း၀တ္စံုဆုိတာေက်ာင္းသားတုိင္းမွာမရွိပါဘူး။

ေက်ာင္း၀တ္စံု၀တ္ရမည္လို႔သတ္မွတ္ထားတာမရွိေလေတာ့အိမ္ေနရင္း၀တ္တဲ႔အ၀တ္အစားနဲ႔ပဲေက်ာင္း

တက္ေက်ာင္ဆင္းေပါ့။အခုလိုပြဲလမ္းသဘင္ရွိတဲ႔အခါဆုိရင္ေတာ့မျဖစ္မေန၀တ္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္မိဘေတြကအေလာသံုးဆယ္၀ယ္ေပးတဲ့အခါ၀ယ္၊ခဏတျဖဳတ္သူမ်ားဆီကငွားတန္ငွားနဲ႔ခဏတာအခက္အခဲကို

ေျဖရွင္းေပးၾကတယ္။

အဲ့ဒီႏွစ္ဆုႏွင္းသဘင္မွာက်ေနာ္လည္းဆုတက္ယူဖုိ႔နာမည္စာရင္းပါလာခဲ့တယ္။အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက

ေတာ့ဒီလုိပဲျဖစ္သလိုအ၀တ္အစားနဲ႔ဆုတက္ယူျဖစ္တယ္။ရြာမွာတုန္းကေတာ့သိပ္အထူးခၽြန္ဆံုးမဟုတ္ေပမဲ႔

ေလးတန္းအထိေတာ့အတန္းတုိင္းပထမဆုရခဲ့တယ္။သူမ်ားနဲ႔ျပိဳင္ရမွန္းလည္းမသိ၊ဆရာသင္တဲ့စာအကုန္ရရင္စာေမးပြဲေျဖႏိုင္တယ္ဆိုတဲ႔အေတြးကဆရာသင္မွ်က်က္မွတ္ျပီးေမးတာအကုန္ေျဖဆိုေတာ့သူမ်ားထက္အမွတ္မ်ားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ေလးတန္းႏွစ္ေရာက္ျပီဆုိေတာ့စိတ္ထဲမွာဆုတက္ယူရဖို႔ကိုေပ်ာ္သ

လိုခံစားရတယ္။ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ဘူးဆိုရင္ဒီႏွစ္ဆုတက္ယူျခင္းဟာဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးေသာဆု

ယူျခင္းမ်ဳိးလည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ရင္ခုန္မိတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။ဆရာမကလည္းဆုယူတဲ႔ေန႔က်ရင္အ၀တ္

အစားသပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ခဲ့ဖို႔မွာလိုက္သလို႔အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းထက္ထူးျခားျပီးဓာတ္ပံုပါရိုက္မွာဆုိေတာ့

အျဖဴအစိမ္း၀တ္စံုေလးနဲ႔ဆုိပိုျပီးအဆင္ေျပမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။

ဒါနဲ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့အေမ့ကိုအက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပျဖစ္တယ္။အေမကေတာ့ဘာမွသိပ္မထူးဆန္းသလိုနဲ႔သာမာန္ပဲေျဖပါတယ္။အိမ္အေၾကာင္းကိုေကာင္းေကာင္းသိေနတဲ႔အတြက္လည္းအျဖဴအစိမ္းအသစ္ ၀ယ္ေပးဖုိ႔မေျပာရဲပါဘူး။အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာအစ္ကိုၾကီးကတျခားရြာမွာပဥၥမတန္းဆက္တက္ေနပါျပီ။သူ႔မွာေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္နဲ႔အျဖဴတစ္ထည္ရွိပါတယ္။သူကလည္းဒီတစ္စံုနဲ႔ပဲေက်ာင္းတက္ေနရတာဆုိေတာ့သူ႔ ဆီကငွားလို႔လည္းအဆင္မေျပႏိုင္ပါဘူး။ေနာက္ဆံုးေတာ့က်ေနာ္တုိ႔ညီအစ္ကိုတစ္ေတြရဲ႕အ၀တ္ေတြထည့္

တဲ႔ထင္းရႈးေသတၱာၾကီးထဲမွာေမႊေႏွာက္ရွာေဖြရင္းအစ္ကိုငယ္ငယ္တုန္းက၀တ္ထားဟန္တူတဲ႔အက်ီၤအျဖဴ

ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးတစ္ထည္ေတြ႔ပါတယ္။အက်ၤီအျဖဴဟုဆုိေသာ္လည္းအစ္ကိုေတာ္ေတာ္၀တ္ထားျပီးျပီမို႔

အျဖဴေရာင္ကေနအျဖဴမဟုတ္အ၀ါမဟုတ္ဆင္စြယ္ေရာင္ကိုေျပာင္းေနပါျပီ။ဂုတ္တဖက္မွာလည္းလက္တစ္ညိဳးေလာက္အရွည္ရွိတဲ့ခ်ဳပ္ရိုးေဘးမွာျပဲေနတယ္။အဲ့ဒီအက်ီၤေလးကိုအေမ့ဆီယူသြားျပီးျပဲေနတဲ့ေနရာေလး

ကိုခ်ဳပ္ေပးဖုိ႔ေျပာေတာ့အေမကသီခ်ဳပ္ေလးခ်ဳပ္ေပးပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ဆုယူရမည့္ေနမွာေက်ာင္းကိုသြားခဲ့တယ္။က်ေနာ္လိုပဲဆုယူၾကမည့္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းေက်ာင္း

မွာအျပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ေရာက္ေနၾကပါျပီ။ေက်ာင္းသားတုိင္းေတာ့အျဖဴအစိမ္း၀တ္မထားေပမဲ႔ဆုယူမည့္

ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကေတာ့အခါတုိင္းထက္သစ္တဲ႔အ၀တ္အစားအသစ္ေတြ၀တ္လုိ႔ေပါ့။

သူတုိ႔ၾကားထဲမွာက်ေနာ္ကပခံုးမွာခ်ဳပ္ရိုးရာေလးပါတဲ႔ဆင္စြယ္ေရာင္အက်ၤီေလးနဲ႔ေပါ့။အားလံုးဆုယူျပီး

ေတာ့ဆရာဆရာမေတြနဲ႔အတူစုေပါင္းဓာတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္။အဲ့ဒီဓာတ္ပံုေလးကိုရြာေက်ာင္းကရံုးခန္းထဲ

မွာမွန္ေဘာင္ကြပ္ျပီးခ်ိတ္ထားတာက်ေနာ္ဘြဲ႔ရျပီးတကၠသိုလ္မွာအလုပ္ရတဲ့အထိရြာေက်ာင္းကရံုးခန္းထဲ

မွာရွိပါေသးတယ္။အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ႏွစ္ေတြလည္းၾကာျပီဆုိေတာ့ရွိပါေသးရဲ႕လားမေျပာတတ္ပါ

ဘူးဗ်ာ။ရြာျပန္ေရာက္ရင္ ေတာ့ရွိေသးရင္အမွတ္တရျပန္ရွာျပီးသိမ္းထားအံုးမယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ငယ္ငယ္တုန္းကၾကံဳခဲ့ရတာေတြဟာက်ေနာ့္ဘ၀အတြက္ေတာ့အမွတ္ရစရာသတိရစရာေတြ ခ်ည္းပါပဲဗ်ာ။အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္းအခုလက္ရွိအေျခအေနမွာတခုခုၾကံဳလာရျပီဆုိရင္ငယ္ငယ္ကၾကံဳခဲ့ရတာ ေတြနဲ႔ယွဥ္ျပီးျပန္ျပန္စဥ္းစားတယ္။တခ်ဳိ႕ကေတာ့ထင္တတ္ၾကတယ္ငယ္ငယ္ကခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ေနျပီးဘ၀ကုိ ရုန္းကန္ရင္းၾကိဳးစားလာတဲ့သူေတြဟာအရြယ္ေရာက္လာလို႔အေတာ္အသင့္အဆင္ေျပလာတဲ့အခါကိုယ္ လာရာလမ္းကိုေမ့တတ္ၾကတယ္။ရြာကေနထြက္ျပီးရြာျပန္လာတဲ့အခါမတူသလိုမတန္သလိုဆက္ဆံၾကတာ ကိုလည္းၾကံဳဖူးပါတယ္။ဒါေပမဲ့က်ေနာ္ကေတာ့အဲ့လိုစိတ္မ်ဳိးလံုး၀မထားပါဘူး။ကိုယ္ဆင္းရဲခဲ့ရတာကိုပဲဂုဏ္တခုအေနနဲ႔က်ေနာ္တန္းဖိုးထားတယ္။ျမိဳ႕မွာေနရင္ေတာ့ျမိဳ႕သားေပါ့ဒါေပမဲ့ေတာျပန္ေရာက္တဲ့အခါ

ေတာသားပါပဲ။ျမိဳ႕သြားေက်ာင္းတက္ရင္ေက်ာင္းသားစတုိင္နဲ႔ေနတတ္တယ္။ေက်ာင္းသားလုပ္ရမည့္

အလုပ္လုပ္တယ္။ရြာျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ေဘာပင္ကိုင္တဲ့လက္ကေပါက္ျပားကိုင္တဲ့အခါကိုင္၊တံစဥ္ဆြဲ

တဲ့အခါဆြဲ၊ထင္းခုတ္ဓားကိုင္တဲ့အခါကိုင္ရတာပါပဲ။ဒီလိုလုပ္ခဲ့တာေတြကအခုလိုတစ္ေယာက္ထဲသူမ်ား

ႏိုင္ငံမွာေနရ တဲ့အခါက်ေနာ့္အတြက္အမွီအခိုကင္းကင္းနဲ႔ရပ္တည္ႏိုင္ဖုိ႔ခြန္အားေတြျဖစ္လာတာပါပဲ။

ဘယ္လိုအေျခအေနပဲေရာက္ပါေစကိုယ့္ဘ၀ကိုေတာ့ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါဘူးဗ်ာ။ဒီပို႔စ္ေလးေရးတာလည္း

ၾကြား၀ါလိုျခင္း၊ကိုယ္ရည္ေသြးလိုျခင္း၊ဂုဏ္ေဖာ္လိုျခင္းနဲ႔ေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။လက္ရွိနဲ႔တစ္ခ်ိန္းတုန္းက

အျဖစ္ကေလးေတြနဲ႔တုိက္ဆုိင္လာတဲ႔အခါကိုယ့္လာခဲ့လမ္းကိုျပန္ေျပာင္းသတိရရင္းမွတ္တမ္းေလးေတြအ ေနနဲ႔က်န္ခဲ့ေစခ်င္တာေၾကာင့္ပါ။ဘယ္ေနရာကိုပဲေရာက္ေရာက္က်ေနာ္ဟာေတာသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ တယ္ဆုိတာကိုဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ေခါင္းေမာ့ျပီးေျပာတတ္ပါတယ္။အေဖနဲ႔အေမေစ်းေရာင္းရွာေကၽြးျပီးေက်ာင္း

ထားခဲ့လို႔အခုလိုအေျခအေနမ်ဳိးေရာက္လာခဲ့ရေတာ့ဘ၀ကိုပိုလို႔ေတာင္မေမ့ႏိုင္ပါေသးတယ္။

က်ေနာ့္ဘ၀ကိုယ္ေတြ႔ေတြဟာတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့က်ေနာ့္တပည့္ေတြအတြက္ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ် လို႔ရမည့္ကုန္ၾကမ္းေတြျဖစ္လာလိမ့္မည္လုိ႔ယံုၾကည္ပါတယ္။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာျပီးေကာင္းက်ဳိးလိုရာဆႏၵေတြျပည့္၀ၾကပါေစဗ်ာ။

အားေပးမႈကိုအစဥ္ေလးစားလ်က္

ေရႊညာသားေလး