ေက်ာင္းသြားလမ္းနဲ႔ထန္းလ်က္တဲ

 photo credit to original owner

ဒီတစ္ခါေတာ့အခန္းမွာေနရင္းအတိတ္ကိုခဏျပန္ေတြးမိတဲ႔အေၾကာင္းအရာမ်ားထဲကက်ေနာ္
အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ရြာကေနေက်ာင္းတက္တဲ႔အခ်ိန္ကအခုလိုေအာက္တိုဘာေနာက္ပိုင္း
ေက်ာင္းတက္ရက္ေတြမွာၾကံဳရတဲ႔အျဖစ္ေလးေတြကိုျပန္ေျပာျပခ်င္စိတ္ေလးျဖစ္လို႔ဒီပုိ႔စ္ေလးနဲ႔အမွတ္တရ
တင္လိုက္ပါတယ္။က်ေနာ့္ရဲ႕အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ႕အမွတ္တရေလးေတြဆုိလည္းမမွားပါဘူး

အရင္တုန္းကေရးခဲ႔ဖူးတဲ႔က်ေနာ့္ရဲ႕ငယ္ဘ၀ျဖတ္သန္းရတဲ႔အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာရြာကေနသံုးမိုင္ခန္႔
ေ၀းတဲ႔အလယ္တန္းေက်ာင္းကိုေျခလ်င္ခရီးေန႔ခ်င္းျပန္ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ႔ရတယ္ဆုိတာေရခဲ႔ျပီးပါျပီ။
အဲ႔ဒီလိုေက်ာင္းဖြင့္တဲ႔ေန႔တုိင္းမုိးတြင္းဆုိမိုးေရေအာက္၊ေဆာင္းတြင္းဆိုႏွင္းမက်ေသာ္လည္းခိုက္ခိုက္တုန္
ေအာင္ခ်မ္းတဲ႔အညာေဆာင္းဒဏ္ကိုအေႏြးထည္ဟုမဆုိတာေသာအက်ၤီေလးနဲ႔ေက်ာင္း၀တ္စံုေပၚမွာထပ္
၀တ္ျပီးအေအးဒဏ္ခံရင္း၊ေႏြရာသီေရာက္ေတာ့ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူတဲ႔အညာေႏြပူပူေအာက္မွာသူငယ္ခ်င္း
တစ္သုိက္ေျပးလႊားရင္းေက်ာင္းတက္ခဲ႔ရသည္။

Photo credit to original uploader

အဲ႔ဒီအေျခအေနေတြထဲကမွက်ေနာ့္အျမဲတမ္းမွတ္မိေနတာကသီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေနာက္ပိုင္း
အခ်ိန္ေတြပါပဲ။သီတင္းကၽြတ္ရင္မိုးပါကၽြတ္တယ္ဆုိတဲ႔လူၾကီးေတြေျပာတဲ႔စကားအတုိင္းေက်ာင္းသြားလမ္း
တစ္ေလွ်ာက္မွာအသီးေတြမွည့္ေနတဲ႔ပဲစင္းငံုခင္းေတြ၊စိမ္း၀ါေရာင္ေျပာင္းစျပဳေနတဲ႔စပါးခင္းေတြနဲ႔မန္က်ည္း
ပင္တန္းေတြကိုျဖတ္ျပီးေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရွိရာဆီသို႔ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တုိင္းသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေက်ာင္းသြားခဲ႔
တယ္။အဲ႔ဒီလိုတစ္ေန႔ကတစ္လေျပာင္းလာေတာ့ေန႔စဥ္ျမင္ေနရတဲ႔ျမင္ကြင္းေတြကလည္းတျဖည္းျဖည္း
ေျပာင္းလဲလာတယ္။ေရႊ၀ါေရာင္စပါးခင္းေတြကရင့္မွည့္ျပီးေကာက္ရိတ္သိမ္းၾက၊ပဲစင္းငံုခင္းေတြခုတ္ၾက
နဲ႔တလင္းတြင္းရာသီကိုေျပာင္းသြားၾကတယ္။

ေက်ာင္းသြားလမ္းေဘးမွာေတာ့ရိုးျပတ္ေတာနဲ႔ပင္စင္းငံုခင္းကၽြတ္ပဲက်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။ရာသီဥတုကလည္း
ေဆာင္းတြင္းဘက္ကိုစလာျပီဆုိေတာ့ေက်ာင္းသြားခ်ိန္မနက္အေစာဆုိအနည္းငယ္ေအးစျပဳေနပါျပီ။
အဲ႔ဒီအခ်ိန္ဆုိက်ေနာ့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းထဲကတစ္ေယာက္သူကရြာေတာင္ဘက္ကတဲမွာေနတာသူကက်ေနာ့္
ကိုေစာင့္ရင္းပဲစင္းငံုခင္းထဲကပဲစင္းငံုရိုးငုတ္ေတြကိုေကာက္ျပီးမီးဖိုထားတတ္တယ္။က်ေနာ္ေရာက္ျပီဆုိ
မီးဖိုနားမွာသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ခဏထိုင္အေႏြးဓာတ္ရမွေက်ာင္းဆက္သြားၾကတယ္။က်ေနာ္တုိ႔တုန္းက
ရြာကေနေက်ာင္းဆက္တက္တဲ႔ေက်ာင္းသားကနည္းေတာ့တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေစာင့္ျပီးမွအတူတူ
သြားၾကတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕ကမီးဖိုခဲ႔ရင္ေနာက္ကလာတဲ႔သူကလည္းအဲ႔မီးဖိုနားမွာခဏမီးလံႈျပီးမွဆက္လာ
ၾကတယ္။ရြာအေရွ႕ဘက္ေခ်ာင္းထဲေရာက္ရင္ေဆာင္းတြင္းမွာေရေငြ႔ပ်ံေနတာမိုအနည္းငယ္ေႏြးေထြးလာ
တယ္။ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ျပီးရင္ဒဟတ္ပင္၊သန္းပင္၊တယ္ပင္ေတြနဲ႔ေရာေနတဲ႔ေတာတန္းေလးထဲကေျခလမ္း
ေလးအတုိင္းဆက္သြားၾကတယ္။ျမက္စပ္လို႔ေခၚတဲ႔ျမက္တစ္မ်ဳိးကလဲေတာတန္းေလးရဲေနရာတုိင္းမွာနီ၀ါ
ေရာင္ေတြေျပာင္းျပီးေနရာယူထားတယ္။ေဆာင္းလည္ပိုင္းေရာက္လာျပီဆုိရင္ေတာ့အဲ႔ဒီမ်က္ေတြကညပိုင္း
မွာက်ထားတဲ႔ႏွင္းရည္ေတြခၽြဲျပီးေတာ့လမ္းေပၚကိုကိုင္းက်ေနတတ္တယ္။အဲ႔ဒီျမက္ပင္ေတြကိုတုိးျပီးသြား
ရတဲ႔အခါႏွင္းေၾကာင့္ေအးတာအျပင္ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးေအာက္နားကိုပါစိုသြားတတ္တယ္။

အဲ႔ဒီေတာတန္းေလးကေနထြက္သြားရင္က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ေက်ာင္းသြားလမ္းတ၀က္က်ဳိးမွတ္တုိင္ျဖစ္တဲ႔အလယ္
လမ္းေနရာ၀က္သခ်ဥ္ရြာအေနာက္ဘက္ကလယ္ကြင္းထဲကိုေရာက္ပါတယ္။အဲ့ဒီလယ္ကြင္းထဲကလယ္ကန္
သင္းေဘာင္ေပၚကလမ္းေလးအတိုင္းဆက္ေလွ်ာက္ျပီးရင္ေတာ့၀က္သားခ်ဥ္ရြာအေရွ႕ဘက္ကလမ္းကို
ေရာက္ပါတယ္။အဲ႔ဒီလမ္းကေနေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ျပီးရင္ေနာက္ထပ္ေခ်ာင္းတစ္ခုကိုျဖတ္ရပါေသးတယ္။
ေခ်ာင္းကေသးေသးေလးေပမဲ႔မိုးတြင္းဆုိရင္ေရစီးအရမ္းသန္တဲ႔ေခ်ာင္းေလးပါ။အဲ႔ဒီေခ်ာင္းဟိုဘက္ကမ္း
ေရာက္သြားရင္၀က္သားခ်ဥ္ရြာကပိုင္တဲ႔ယာေတာေတြေဘးကေနေပတရာ(ကားလမ္း)ေရာက္သည္အထိ
ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရတယ္။

အိမ္ကထြက္လာတုန္းကခ်မ္ေအးေသာ္လည္းေတာတန္းေခ်ာင္းေျမာင္းေတြကိုျဖတ္လာျပီးလို႔ကားလမ္းကို
ေရာက္ျပီဆုိရင္ေတာ့နဖူးမွာေခၽြးစိုေနပါျပီ။ေျခေထာက္မွာလည္းဖုံမႈန္႔ေတြကပ္ေနျပီ။ေပတရာလမ္းေဘးက
တမာပင္ေအာက္မွာခဏအေမာေျဖျပီးရင္ေက်ာင္းရွိရာဆီကိုဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔လိုပါေသးတယ္။ေပတရာေပၚ
ေရာက္ျပီဆုိရင္ေတာ့တျခားရြာေတြကလာတဲ႔က်ေနာ္တုိ႔လိုဘ၀တူေက်ာင္းသားစုေလးေတြကိုမနီးမေ၀းမွာ
အဖြဲ႔လိုက္ျမင္ရတယ္။တခ်ဳိ႕လူခ်မ္းသာသားသမီးေတြကေတာ့စက္ဘီးေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔၊က်ေနာ္တုိ႔တစ္ေတြ
ကေတာ့ေျခလ်င္ခရီးသုတ္သုတ္ႏွင္ျပီးေက်ာင္းခ်ိန္မွီေအာင္အေျပးသြားရတယ္။

ေက်ာင္းနားေရာက္ခါနီးရင္ေပတရာလမ္းေဘးကလယ္ကြင္းစလုတ္ထဲမွာဖုံေပေနတဲ႔ေျခေထာက္ေတြကို
ေရဆင္းေဆးျပီးမွေက်ာင္းကိုဆက္သြားတယ္။ေက်ာင္း၀န္းထဲေရာက္လို႔အေမာေျပတာနဲ႔ေက်ာင္းတက္
သံေခ်ာင္းေခါက္တာပဲ။ဒါကက်ေနာ္တုိ႔ရြာကေနေက်ာင္းကိုေရာက္သည္အထိရာသီသံုးလီေက်ာင္းဖြင့္ရက္
တုိင္းျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ေက်ာင္းသြားခရီးပါ။တခါတေလကံမ်ားေကာင္းတဲ႔အခါေပတရာလမ္းေပၚေရာက္ရင္
ျဖတ္သန္းသြားတဲ႔ကားေတြကသားသမီးခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာျပီးကားေပၚေခၚတင္ရင္ေတာ့ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္
သည္အထိကားစီးခြင့္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ဒါေပမဲ႔အဲ႔ဒီလိုကားမ်ဳိးကလည္းဆယ့္ခါတစ္ခါပဲၾကံဳရတတ္တာမ်ဳိးပါဗ်ာ။
အဲ႔လိုမ်ားကားစီးခြင့္ရျပီဆုိရင္ကေလးပီပီအရမ္းကိုေပ်ာ္ခဲ႔တာေပါ့။

နံနက္ပိုင္းေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ျပီးလို႔ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းရင္ပါလာတဲ႔ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုယူျပီးမူလတန္းေဆာင္
ဘက္မွာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြစုျပီးထမင္းစားၾကတယ္။ထမင္းစားျပီးေတာ့ေန႔လယ္ပုိင္းေက်ာင္းျပန္တက္
ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္လာလမ္းအတုိင္းအိမ္ကိုျပန္ၾကတယ္။ေက်ာင္းျပန္လမ္းမွာေတာ့အသြားတုန္းက
ေလာက္မျမန္ေတာ့ဘူး။တခါတေလလမ္းေဘးကဆီးပင္ေတြေအာက္၀င္ျပီးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲဆီးသီး၀င္
ေကာက္စားၾကတယ္။က်ေနာ္တုိ႔ကေလးေတြရဲ႕လမ္းမွတ္တို္င္အလယ္ေနရာ၀က္သခ်ဥ္ရြာေရာက္ရင္
ေတာ့တခ်ဳိ႕လည္းရြာထဲကို၀င္ျပီးေရေသာက္ၾကတယ္။

အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြခဏတာနားခိုရာ၀က္သားခ်ဥ္ရြာ
အေနာက္ဘက္ကလယ္ကြင္းထဲကဦးေလးေမာင္ရင္တုိ႔ထန္းလ်က္တဲေလးပါပဲ။သူတုိ႔လင္မယားက
ရြာအျပင္လယ္ကြင္းထဲမွာထန္းလ်က္က်ဳိျပီးညပိုင္းမွရြာထဲကိုျပန္၀င္ၾကတာ။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသြား
လမ္းေဘးကလယ္ကြက္ထဲမွာပဲေလးတုိင္စင္ေလးထိုးျပီးထန္းလ်က္က်ဳိ၊ထန္းရည္ေလာင္းလုပ္ၾကတာ
မို႔က်ေနာ္တုိ႔ရြာထဲကို၀င္ျပီးေရေသာက္ဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး။က်ေနာ္တုိ႔ျပန္လာခ်ိန္ဆုိအရီးေလးမသိန္းၾကည္
ကျမဴအိုးအသစ္တစ္လံုးနဲ႔ေရထည့္ျပီးတဲတုိင္မွာခ်ိတ္ထားေပးတယ္။ေရခြက္ကေတာ့တခါတေလအုန္းမႈတ္
ခြက္၊တခါတေလအေရာင္မသည္းကြဲတဲ႔ပလပ္စတစ္ခြက္ေလးကိုထန္းလက္ဖတ္ေလးမလံုတလံုအုပ္ျပီး
တင္ထားေပးပါတယ္။

ထန္းလ်က္က်ဳိတဲ႔တဲျဖစ္တာမို႔ထန္းလ်က္ကေတာ့စိတ္ၾကိဳက္ေပါ့။ထန္းလ်က္ခဲေလးကိုက္လိုက္၊ေရေသာက္
လိုက္နဲ႔သူတုိ႔တဲမွာခဏတာနားျပီးမွရြာဘက္ကိုဆက္ျပန္ၾကတယ္။ဦးေလးတုိ႔လင္မယားကအရမ္းသေဘာ
ေကာင္းၾကပါတယ္။ဆင္းရဲေပမဲ႔သူတုိ႔တတ္ႏိုင္တာေလးနဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြကိုကူညီၾကတယ္။
ဒီေလာက္ေ၀းလံတဲ႔ခရီးကိုေနပူပူေအာက္မွာေန႔စဥ္သြားလာရတဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ဘ၀ကို
ကုိယ္ခ်င္းစာမိဟန္တူပါရဲ႕။ညေနပိုင္ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ဆိုဦးေလးတုိ႔ထန္းလ်က္တဲေလးမွာအျဖဴအစိမ္းေလး
ေတြျပည့္ေနတတ္တယ္။

အဲ႔ဒီကတဆင့္ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ယာေတာသံုးေလးခုနဲ႔ေတာတန္းေလးကိုျဖတ္ျပီးက်ေနာ္တုိ႔ရြာအေရွ႕
ဘက္ကေခ်ာင္းကိုေရာက္ပါတယ္။ေခ်ာင္းထဲေရာက္ရင္ေခ်ာင္းစပ္မွာထိုင္ျပီးထမင္းခ်ဳိင့္ေဆး၊ဖံုအလိမ္းလိမ္း
တက္ေနတဲ႔ေျခေထာက္ေတြကိုေခ်ာင္းေရထဲမွာစိမ္၊ေခ်ာင္းခံုကေက်ာက္ခဲအေနေတာ္ေကာက္ျပီေတာ့
ေခ်း(ဂ်ီး)တြန္း၊မ်က္ႏွာသစ္၊ေျခလက္ေဆးေၾကာျပီးမွအိမ္ကိုျပန္ၾကတယ္။ရြာကိုေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔အေနာက္
ေတာင္ရိုးမွာေမးတင္ေနတဲ႔ေနမင္းၾကီးလည္းတျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္။

တစ္ေနကုန္သြားလိုက္ျပန္လိုက္နဲ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္မလႈပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။က်ေနာ္နဲ႔အတူရြာကေက်ာင္းသား
အားလံုးေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းၾကရတာပါ။အဲ႔ဒီလိုသြားလာရပင္ပန္းတာေတြကိုျမင္ျပီးရြာကေက်ာင္းသားမိဘေတြ
ကသူတုိ႔ကေလးေတြေလးတန္းေအာင္ျပီးရင္ေက်ာင္းဆက္ထားဖုိ႔ဆုိတာသိပ္မစဥ္းစားၾကေတာ့ဘူး။က်ေနာ္
တို႔အသက္အရြယ္နဲ႔ၾကည့္မယ္ဆုိပင္ပန္းတယ္ေလ၊တစ္ရက္မဟုတ္တစ္လမဟုတ္ေန႔စဥ္ေျခလ်င္သြားရ
တာခရီးကလည္းေ၀းေသး။ဒါေပမဲ႔ဘ၀အတြက္ပဲေလဆုိတဲ႔အေတြးတစ္ခုနဲ႔တင္က်ေနာ္ေတာ့ေက်ာင္းတက္
ရတာကိုမျငီးေငြ႔ခဲ႔ဘူး။တခါတေလေက်ာင္းကေတာင္းတဲ႔ပိုက္ဆံအဆင္ေျပေျပမေပးႏိုင္တဲ႔အခါစိတ္ဓာတ္
က်မိတာကလြဲလုိ႔ေပါ့။

က်ေနာ္ငါးတန္းတက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ပဲရွိတယ္။ေျခာက္တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့မဲအဆြယ္ေကာင္း
လို႔ရြာကငါးတန္းေက်ာင္းသား(၇)ေယာက္တုိးလာတယ္။က်ေနာ္ရွစ္တန္းေရာက္ေတာ့ေက်ာင္းသားအုပ္စု
ေတာ္ေတာ္ေတာင့္ေနျပီ။ကိုယ္ကအၾကီးဆံုးလိုျဖစ္ေတာ့ရြာကေလးတန္းေအာင္တဲ႔ကေလးေတြကိုေက်ာင္း
ဆက္တက္ခ်င္ေအာင္ကေလးခ်င္းစည္းရံုးမိဘေတြကိုလည္းနားလည္ေအာင္ေျပာျပနဲ႔ေအာင္ျမင္တယ္လို႔
ေျပာရမွာေပါ့ေလ။က်ေနာ္ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေနာက္မွာရြာကမထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ကေလးေတြကို
ေက်ာင္းဆက္ထားၾကတယ္။အခုဆုိလြန္ခဲ႔တဲ႔ဆယ့္ႏွစ္တစ္ႏွစ္တာအတြင္းမွာသူမ်ားရြာေတြကေတာင္းအား
က်ရေလာက္ေအာင္ရြာမွာဘြဲ႔ရလူငယ္ေတြတိုးလာခဲ႔တယ္။ကိုယ္ေဖာက္ခဲ႔တဲ့လမ္းေလးကိုေနာက္ကေန
အားတက္သေရာဆက္ေလွ်ာက္ၾကတဲ႔အတြက္လည္းေက်နပ္မိတယ္ဗ်ာ။

အခုအခ်ိန္ကိုယ့္လက္ရွိအေျခအေနနဲ႔တစ္ခ်ိန္ကျဖတ္သန္းခဲ႔ရတာေတြကိုျပန္ေတြးျပီးႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္တဲ႔အခါ
စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္မိတယ္။တခါတခါစဥ္းစားရင္းနဲ႔ငါရြာျပန္ေရာက္တဲ႔တစ္ေန႔အရင္ကေက်ာင္းတက္ခဲ႔တဲ႔ေက်ာင္း
ကိုငယ္ငယ္ကလိုပဲထမင္းထုပ္နဲ႔လြယ္အိတ္ေလးလြယ္ျပီးေအးေအးေဆးေဆးလမ္းေလွ်ာက္ရင္ေရာက္ေအာင္
သြားအံုးမယ္ဆုိတဲ႔စိတ္ကူးအျမဲတမ္းျဖစ္မိတယ္။ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀တုန္းကခံစားမႈနဲ႔လူလတ္ပိုင္းဘ၀ခံစား
မႈဘယ္ဟာပိုျပီးေတာ့ေက်နပ္စရာေကာင္းမလဲဆုိတာကိုျပန္ျပီးႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ခ်င္မိတယ္။

ေလာကနိယာမသေဘာတရားအရအရာရာတုိင္းဟာေျပာင္းလဲေနတတ္ေလေတာ့ေက်ာင္းသြားလမ္းက
ပံုမွန္အတုိ္င္းရွိေနေကာင္းရွိေနႏိုင္ေပမဲ႔၊ထန္းလ်က္တဲေလးကေတာ့အရင္ကေနရာ၊အရင္ကလူေတြဟုတ္
ခ်င္မွဟုတ္ႏိုင္ေတာ့သလို၊ရွိခ်င္မွလည္းရွိႏိုင္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။ဆယ္ငါးႏွစ္နီးပါးၾကာခဲ႔ျပီမဟုတ္လား။ဒါေပမဲ႔
က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္သားေလးေတြရဲ႕ဘ၀ခရီးလမ္းမွာအေမာေျပေစဖုိ႔တတ္ႏိုင္တာေလးနဲ႔ကူညီေဖးမေပးခဲ႔
တဲ႔ဦးေလးေမာင္ရင္တုိ႔လင္မယားရဲေစတနာေတြကိုေတာ့က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာေက်ာင္းသြားတဲ႔လမ္းေလးနဲ႔
အတူထာ၀ရသတိရေနလ်က္ပါ။

ေၾသာ္..ဒီအခ်ိန္ဆုိလွ်င္ျဖင့္ေက်ာင္းသြားလမ္းေပၚကေခ်ာင္းငယ္ေလးလည္းေရခန္းစျပဳေနေလာက္ျပီ၊
ေတာတန္းေလးထဲကသန္းပင္၊ဒဟတ္ပင္နဲ႔က်ားမႏိုင္ခ်ဳံေတြအေရာင္ေျပာင္းလို႔ျမက္စပ္ပင္ေတြလည္း
ေရာ္ေနၾကေတာ့မည္၊ေက်ာင္းသြားလမ္းေဘးယာေတာထဲကဆီးပင္ၾကီးေတြလည္းအသီးေတြလိႈင္လိႈင္
သီးျပီးလာတဲ႔သူတုိင္းကိုဆီးခ်ဥ္သီးေတြနဲ႔ေလာကြတ္ျပဳေနၾကေလာက္ျပီ၊ေပတရာလမ္းေဘးကတုိ႔မ်ား
နားခိုရာတမာပင္ၾကီးနဲ႔မနီးမေ၀းဆီကေပါက္ပင္ေမာင္ႏွမတုိ႔လည္းအရြက္ေတြ၀ါလို႔ေဆာင္းျပီးရင္ေရာက္
လာမည့္ေႏြရာသီအပူဒဏ္ကိုခုခံဖုိ႔အသင့္ျပင္ဆင္ေနၾကျပီေပါ့...ဒီျမင္ကြင္းေတြ၊ဒီေတာဒီေတာင္ဒီလမ္း
ေလးေပၚမွာတစ္ခ်ိန္ကေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔တဲ႔ေျခတစ္စံုကေတာ့မရပ္မနားဘ၀အတြက္ၾကိဳးစားရုန္းကန္ရင္း
ေက်ာင္းသြားလမ္းနဲ႔ဦးေလးေမာင္ရင္တုိ႔ထန္းလ်က္တဲေလးကိုအခါအခြင့္သင့္တုိင္းသတိရလ်က္ပဲဆုိတာ
က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္မွလြဲျပီးတျခားသူမသိႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ...။


ကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ႔ရသည္မ်ားကိုစာအျဖစ္ျပန္ရုပ္လံုးေဖာ္ရသည္မို႔ဖတ္လို႔အဆင္မေျပတာမ်ားရွိရင္နားလည္
ခြင့္လြတ္ေပးၾကပါလို႔ေတာင္းပန္ပါရေစ။လာေရာက္အားေပးၾကတဲ႔အတြက္ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။

အားေပးမႈကိုေလးစားလ်က္

ေရႊညာသားေလး