အညာရဲ႕ အတာသၾကၤန္

ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း အညာသၾကၤန္( Photo from google)

"တူးပို႔….တူးပို႔..." ဆုိတဲ႔ သၾကၤန္ဒိုးသံေလးက ၾကားရသူတုိင္းရဲ႕ စိတ္ကို ရႊင္ျမဴးတက္ၾကြ ေစပါသည္။ တစ္ႏွစ္မွာတစ္ခါသာ ၾကားရတဲ႔ ဒီသီခ်င္းသံနဲ႔ သၾကၤန္ဒိုးသံေတြဟာ သၾကၤန္နား နီးလာျပီ ဆုိရင္ေတာ့ ႏွစ္စဥ္ႏိုးထလာစျမဲ။ ေႏြရာသီမွာ သၾကၤန္ဒိုးသံကို စျပီးၾကားရသည္ႏွင့္ လူတိုင္းရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ သၾကၤန္ကို ေရာက္ေတာ့မည္ ဆုိတာ နားလည္သည္။ သၾကၤန္သီခ်င္းသံကလည္း သၾကၤန္မတုိင္ခင္နဲ႔ သၾကၤန္တြင္း ကာလမွာပဲ ၾကားရသည္။ တခါတရံ သၾကၤန္လြန္ကာလ  မ်ားမွာလည္း ၾကားရႏိုင္သည္။ ဒါေပမဲ႔ သၾကၤန္ကာလမွာ ၾကားရတာေလာက္ ျမဴးၾကြေပ်ာ္ရႊင္မႈ႕ မရိွသလုိ ခံစားရသည္။ ျမိဳ႕ေပၚမွာ သၾကၤန္ကာလနီးရင္ သၾကၤန္သီခ်င္းသံကို ထီတြန္းလွည္း ဆီမွ အရင္ဆံုး ၾကားရသည္။ ေက်ာင္းတက္စဥ္တုန္းက စာေမးပြဲေျဖခါနီးရင္ သၾကၤန္သီခ်င္းသံေတြ ၾကားရျပီး အလိုလို စိတ္ေတြ လန္းဆန္း ေနတတ္သည္။

ေတာရြာတို႔ရဲ႕ သၾကၤန္အခ်က္ေပးႏိႈးေဆာ္သူက ေႏြဥၾသနဲ႔ ပန္းပိေတာက္ေတြျဖစ္သည္။ ျမိဳ႕မွာလို ထီတြန္းလွည္းဆီမွ သၾကၤန္သီခ်င္းသံ မၾကားႏိုင္ေပမဲ႔ ေတာရြာေတာဓေလ့ ဥၾသငွက္တြန္သံ နဲ႔ ရြာထိပ္က ပိေတာက္ပင္ၾကီးတုိ႔ကုိ ၾကည့္ျပီး သၾကၤန္ကို ေမွ်ာ္ၾကသည္။ တခါတခါေတာ့ ရြာေျမာက္ပိုင္းက ကိုထြန္းေမာင္ ဓာတ္စက္ဆီမွ သၾကၤန္သီခ်င္း သံကို ၾကားရတတ္သည္။ ေနာက္တခု ေႏြရာသီမွာ က်င္းပျပဳလုပ္တဲ႔ ရြာအလွဴပြဲမွာ အျငိမ့္မင္းသမီးက ရြာကအပ်ဳိလူပ်ဳိတို႔ အတြက္ အျငိမ့္ျပီးခါနီးရင္ ႏွစ္သစ္ကူးလက္ေဆာင္ ဆိုျပီး သၾကၤန္သီးခ်င္းအဆုိအကနဲ႔ အျငိမ့္ကို သိမ္းတတ္သည္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ မ်ဳိးမွာေတာ့ ဆိုင္း၀ိုင္းကလည္း သၾကၤန္ေရသဘင္ဒိုးကို ျမိဳင္ဆုိင္စြာ တီးမႈတ္ေပးသည္။ ေက်းေတာေပ်ာ္တုိ႔အတြက္ သၾကၤန္ပိုးေတြကို ႏိႈးဆြေပးခ႔ဲတတ္သည္။

ျမိဳ႕ေပၚမွာလို ေရပက္ခံထြက္ဖို႔၊ အလည္အပတ္သြားဖို႔ ဆုိတာေတြကို တကုတက ျပင္ဆင္ျခင္းမရိွ။ ေတာဓေလ့ ရိုးရာ အတိုင္းပဲ ေရကစားၾကသည္။ သၾကၤန္အၾကိဳေန႔မနက္မွာ သၾကၤန္ၾကိဳအိုး အျဖစ္ ေရအိုးေသးေသး တစ္လံုးမွာ တမာပန္း၊မာလကာညႊန္႕ အုန္းညႊန္႔ ေျမဇာျမက္၊ သီးခက္၊ သေျပခက္ စတာေတြေ၀ဆာေအာင္ ထိုးျပီးေတာ့ အိမ္တိုင္းမွာ သၾကၤန္ကို ၾကိဳၾကသည္။ ရြာဦးေက်ာင္းမွာေတာ့ သၾကၤန္မတိုင္ခင္ ကတည္းက သၾကၤန္မဏၭပ္ ေဆာက္လုပ္ထားသည္။ သၾကၤန္တြင္းကာလမွာ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္လတ္လတ္ ရြာဦးေက်ာင္းကို သြားျပီး ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္ၾကသည္။ လူၾကီးပိုင္းကေတာ့ ေနကုန္ေအာင္ ေက်ာင္းမွာပဲ ေနၾကသည္။ လူငယ္ေတြကေတာ့ ဥပုသ္ေစာင့္ျပီး စတုဒီသာ အတြက္ ၀ိုင္း၀န္း လုပ္ကိုင္ၾကရသည္။

သၾကၤန္ကာလမွာ ႏွစ္စဥ္ ရြာထဲမွ ကုသိုလ္ရွင္မ်ားက မိမိတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဥပုသ္သည္မ်ားနဲ႔ ကေလးသူငယ္မ်ားကို ရြာဦးေက်ာင္းမွာ စတုဒီသာ ေကၽြးျပီး ကုသိုလ္ယူၾကသည္။ တစ္ရက္လွ်င္ တစ္ဦးႏႈန္းျဖင့္ ကုသိုလ္ရွင္မ်ား သၾကၤန္မတုိင္ခင္ ကတည္းက စာရင္းေပးထားရသည္။ စတုဒီသာ ေကၽြးသည္ဆုိရာမွာလည္း စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းေတြ သိပ္ျပီးမပါ။ သၾကၤန္မုန္႔မ်ားျဖစ္တဲ႔ မုန္႔ဖက္ထုပ္၊ မုန္႔လံုးေရေပၚ၊သာကူက်ဳိ နဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ဆန္ျပဳတ္ စတာမ်ဳိးေလာက္ပဲ ျဖစ္သည္။ႏွစ္စဥ္ စတုဒီသာ ေကၽြးေမြးမႈ႕တြင္ ေက်းရြာက စုေပါင္းျပီး တစ္ရက္တာ၀န္ယူသည္။ ေက်းရြာ လူငယ္အဖြဲ႔မွ တစ္ရက္တာ၀န္ယူသည္။ က်န္ရက္မ်ားကိုေတာ့ ေက်းရြာထဲမွ တစ္ဦးခ်င္းျဖစ္ေစ၊ သံုးေလးဦးေပါင္းျပီး ျဖစ္ေစ၊ စတုဒီသာ ကုသိုလ္အတြက္ တာ၀န္ယူၾကသည္။

ေက်းရြာလူငယ္အဖ႔ြဲမွ ဦးေဆာင္ျပီး သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားကို ေရခ်ဳိးေခါင္းေလွ်ာ္ေပးျခင္း၊ ေျခသည္းလက္သည္း ညွပ္ေပးျခင္း၊ စသည္တို႔ကို တက္ညီလက္ညီ ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ သၾကၤန္တြင္း ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ေခ်ာင္းထဲေရခပ္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ေရခပ္သူ၊ေရခ်ဳိးသူမ်ားနဲ႔ စည္ကားေနသည္။ မိန္းမပ်ဳိေလးမ်ားက ရြာဦးေက်ာင္းကို ေရပို႔ျပီး ကုသိုလ္ယူၾကသည္။ ေက်ာင္းေပၚမွာ ကိန္၀ပ္စံပယ္ေသာ ေက်ာက္ဆင္းတု ရုပ္ပြားေတာ္ မ်ားကို သၾကၤန္တြင္း ကာလတြင္ ေရသပၸာယ္ရန္ သၾကၤန္မဏၭပ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ပင့္ေဆာင္ၾကသည္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားကို ေရသပၸာယ္သူ၊ အေမႊးန႔ံသာရည္ ဆြတ္ဖ်န္းသူမ်ားနဲ႔ စည္းကားေနသည္။

လူပ်ဳိေခါင္းေဆာင္ ကိုၾကီးဖိုးတုတ္ဦးေဆာင္တဲ႔ လူငယ္အဖြဲ႔က ေခ်ာင္းထဲေရခပ္လာသူမ်ားကို လမ္းမွဆီးၾကိဳျပီး ဖလားခြက္ျဖင့္ ေအးေဆးညင္သာစြာ ေရေလာင္းၾကသည္။ ရြာဦးေက်ာင္းကို ေရပို႔သြားမည့္ မိန္းမပ်ဳိမ်ားကိုေတာ့ ေက်ာင္းသို႔အသြားတြင္ ေရမေလာင္းၾက။ ေက်ာင္းကအျပန္ လမ္းေရာက္မွ ေရေလာင္းၾကသည္။ သၾကၤန္အက် ေန႔မွစျပီး လူငယ္အဖြဲ႕က မနက္ပိုင္းမွာ ဥပုသ္ေစာင့္ျပီး စတုဒီသာ ေကၽြးေမြးရာမွာ ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကသည္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ဒိုးပတ္၀ိုင္းနဲ႔ ရြာထဲလွည့္ျပီး တစ္အိမ္တက္ဆင္း ေရေလာင္းထြက္သည္။ အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္ဆိုရင္ ရြာသူလံုေမတို႔ ေရေလာင္းမွာကို ေၾကာက္ျပီး ပုန္းေအာင္းေနတတ္သည္။ အိမ္ေပၚမွ ေအာက္မဆင္းေတာ့။ ကိုလူပ်ဳိတုိ႔ကလည္း မိန္းမပ်ဳိရိွတဲ႔ အိမ္ဆုိရင္ ေရ မေလာင္းရမခ်င္း မျပန္ၾက။ ဒိုးပတ္ကို ျမိဳင္ဆုိင္ေအာင္ တီးလုိ႔ မိဘျဖစ္သူေတြကို ေရေလာင္းခံဖို႔ ေျပာေပးခိုင္းသည္။ အပုန္းေကာင္းေသာ လံုမငယ္လည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ကာ အိမ္ေအာက္ဆင္းျပီး ေရေလာင္းခံရသည္။ မရမွန္းသိပါလ်က္ ပုန္းေအာင္းတတ္တာကလည္း အညာသၾကၤန္ရဲ႕ သဘာ၀ေလးတစ္ခု ပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အဖြားတို႔ေခတ္တုန္းက ႏြားစာ ေကာက္ရိုးပံုထဲ ၀င္ပုန္းတာ လိုက္ရွာတဲ႔ သူက တက္နင္းမိလို႔ ေအာ္ျပီး ငိုခဲ႔ဖူးေၾကာင္း အဖြားေျပာျပလို႔ သိခဲ႔ရသည္။

ယဥ္ေက်းစြာ ေရေလာင္းလို႔( photo from google)

ေနာက္ထပ္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ဓေလ့တခုက သၾကၤန္ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ ရြာသူလံုမပ်ဳိတို႔က ကိုလူပ်ဳိတုိ႔ကို ၾကိဳးတုတ္ျပီး ေရေလာင္းျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။ က်န္တဲ႔ရက္ေတြမွာ သူတုိ႔က ေရေလာင္းတာကို ေအးေဆးစြာ ခံယူျပီးျပီဆုိေတာ့ သၾကၤန္ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ ကိုလူပ်ဳိတုိ႔ အတြက္ လက္ေဆာင္ ျပန္ေပး ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အရင္ေန႔ေတြက ဒိုးပတ္၀ိုင္းနဲ႔ ေရလွည့္ေလာင္းၾကေသာ ကိုလူပ်ဳိတုိ႔လည္း သၾကၤန္ ေနာက္ဆံုးေန႕မွာ ဒိုးပတ္ မတီးႏိုင္ေတာ့။ ဖလားခြက္ေလး ကိုင္ျပီးေတာ့ပဲ ေရေလာင္းထြက္ၾကရသည္။ အဲ့ဒီေန႔မွာဆို လံုမပ်ဳိတုိ႔ကလည္း ေသြးစည္းညီညြတ္ၾကသလားမေမးႏွင့္။ တစ္အိမ္အိမ္မွာ ေလးငါးေယာက္စုျပီး ေနတတ္သည္။ အိမ္ေရွ႕ကို ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ေရေလာင္းဖို႔လာသူ ျမင္ရင္ တစ္ေယာက္ေလာက္က ထြက္ျပီးေရေလာင္းခံသည္။ ေရေလာင္းတဲ႔သူကလည္း ေလာင္းသာေလာင္းရသည္ ေက်ာေတာ့မလံုလွ။ ေရေလာင္းေနတုန္း ပုန္းေနၾကတဲ႔ အေဖာ္ေတြထြက္လာျပီး ကုိလူပ်ဳိကို ၀ိုင္းဖမ္းၾကသည္။ ပထမဆံုး တစ္ေယာက္မိျပီဆုိရင္ေတာ့ တစ္ရြာလံုးမွာ ဆူညံပြက္ေနေတာ့သည္။ အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ဳိးသားမ်ားက လံုမပ်ဳိတို႔ဘက္မွ ကူညီျပီး ကိုလူပ်ဳိတို႔ကို ဖမ္းေပးသည္။ အညာေႏြ ေနပူပူမွာ ထြက္ေျပးသူကေျပး လိုက္ဖမ္းသူက ဖမ္းနဲ႔ မသိရင္ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္း ကစားေနသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။

ကိုလူပ်ဳိတုိ႕ကလည္း ကိုယ့္အဖြဲ႕ကလူ ၾကိဳးတုတ္ခံထားရျပီဆုိတာသိသည္ႏွင့္ မေနႏိုင္ေတာ့ သြားကယ္ဖို႔အတြက္ ၾကိဳးစားၾကသည္။ မသိရင္ေတာ့ ကေလးကလား ဆန္တယ္ထင္ဟုထင္ရသည္။ လာကယ္တဲ႔ သူေတြကို လိုက္ဖမ္းသူကဖမ္း၊ မိျပီးသားသူကို ေရေလာင္း ဖို႔ရန္အတြက္ ေရထမ္းသူက ထမ္း၊ တမာခက္ခ်ဳိးသူက ခ်ဳိး၊ အိုးမည္းရွာသူက ရွာ နဲ႔ သူတုိ႔အဖြဲ႕နဲ႕သူတုိ႔ေတာ့ အဆင္ကို ေျပလို႔ေနသည္။ ၾကိဳးတုတ္ခံရေသာ ကိုလူပ်ဳိအမ်ားစုု ေၾကာက္ၾကတာက ေရ၀ေအာင္ ေလာင္းမေပး ျခင္းကို ေၾကာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အညာေႏြ ပူျပင္းသည္ ဆုိေသာ္လည္း ၾကိဳးတုတ္ျပီး ေရေလာင္းခံရလွ်င္ေတာ့ ခုိက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းလွသည္။ မခ်မ္းလွ်င္ေရာ ခံႏိုင္ရိုးလား။ ေရေလာင္းတာကလည္း ၾကည့္အံုးေလ။ ေရခြက္ထဲကေန တမာခက္နဲ႔ေရကို ဆြတ္ျပီး ဖ်န္းေပးသည္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ဆန္ေကာနဲ႔ ယပ္ေတာင္လုပ္ျပီး ခပ္ေပးေသးသည္။ ကိုလူပ်ဳိ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ ဖမ္းမိျပီဆုိရင္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ေရဖ်န္း၊ယပ္ခပ္ လုပ္ေပးသည္။ ရြာရိွ လူၾကီးကေလး အကုန္လံုး ကိုလူပ်ဳိတုိ႔ ၾကိဳးတုတ္ခံျပီး ေရေလာင္းရာဆီသို႔ လာၾကည့္ၾကသည္။ လံုမပ်ဳိတို႔ကေတာ့ မိႈရတဲ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ ျပံဳးေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ၾကိဳးတုတ္ခံရတဲ႔ ကိုလူပ်ဳိတို႔ကေတာ့ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနၾကသည္။ ေရေလာင္းတာ အားရလို႔ ၾကိဳးေျဖခါနီးရင္ေတာ့ အပ်ဳိေခါင္းေဆာင္ မစိန္ေ႒းက ဆီနဲ႔ေရာထားတဲ့ အိုးမည္းေတြကို လက္မွာပြတ္လို႔ ႏႈတ္ခမ္းေမြးဆြဲေပးသည္။ မ်က္မွန္တပ္ေပးသည္။ ပါးကြက္ၾကား ကြက္ေပးသည္။ အိုးမည္းကလည္း ဆီေလးပါေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္သြားရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဖ်က္လို႔မရႏိုင္။ ျပီးရင္ေတာ့ ၾကိဳးေျဖေပးသည္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနသည့္ၾကားက မ်က္ႏွာက အိုးမည္းကို ဆပ္ျပာနဲ႔ ႏွစ္ခါေလာက္ေဆးမွ ေျပာင္ေတာ့သည္။ သၾကၤန္တိုင္းမွာ ျပဳလုပ္ေနၾက ကစားပြဲလို႔ပဲ ေျပာရမလား၊ လူပ်ဳိအပ်ဳိ စည္းလံုးမႈ႕ကို ျပိဳင္တဲ႔ပြဲလို႔ ေျပာရမလားမသိ။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အာဃာတ မရိ၊ွ ရန္ၿငိဳးမထား ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ေရကစားၾကသည္။

ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ရိွ ရြာက ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားကို ပင့္ဖိတ္ဆြမ္းကပ္ျပီး ညေန ေနေအးခ်ိန္မွာ ရြာလည္ပိုင္းကစျပီး ေက်းရြာေထာင့္ေလးေထာင့္ အႏၱရာယ္ကင္း ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ၾကသည္။ အႏၱရာယ္ကင္းအတြက္ကိုေတာ့ ေက်းရြာလူၾကီးက အလွည့္က်စနစ္နဲ႔ တာ၀န္ခ်ေပးသည္။ တာ၀န္က်ရာအိမ္က ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားကို လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားနဲ႔ လွဴဒါန္းျပီး၊ ပရိတ္နာသူမ်ားကို မိမိတို႔ တတ္ႏိုင္ရာ အစားအေသာက္မ်ားနဲ႔ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးၾကသည္။ အိမ္တိုင္းမွလည္း နီးစပ္ရာ အႏၱရာယ္ကင္းအိမ္သို႔ ပရိတ္ေရအိုး၊ ပရိတ္သဲ၊ ပရိတ္ပန္း စသည္တို႔ ပို႔ထားၾကသည္။

ပကာသနမပါ၊ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ႕ကင္း၊ ရိုးသားမႈကို အေျခခံျပီး က်င္းပတဲ႔ အညာသၾကၤန္ပြဲေလးကို လြမ္းမိသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေရေလာင္းျပီး သၾကၤန္ကာလကို ေအးခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းၾကသည္။ ေတာရြာဓေလ့ကိုလည္း မပယ္ ယဥ္ေက်းမႈ႕ကိုလည္း မပ်က္ျပယ္ ေစေသာ အညာအတာသၾကၤန္ ျမင္ကြင္း ေလးမ်ားပဲ ျဖစ္ပါသည္။

အညာအတာသၾကၤန္ရဲ႕ စရိုက္ေလးေတြကို ဗဟုသုတ အနည္းငယ္မွ် ရတယ္ဆုိရင္ လံု႔လျပဳရက်ဳိး နပ္ပါတယ္။

အားလုံးပဲ မၾကာခင္မွာ ေရာက္လာေတာ့မည့္ အတာသၾကၤန္မွာ ေအးခ်မ္းစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ....