ယိုယြင္းေနေသာတကၠသိုလ္ပညာေရး

 photo credit >>>>> google images

ပညာေရးေလာကကၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္လတ္လတ္ေျပာၾကတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္တခုရွိတယ္။
အျပင္မွာမသင္ေစခ်င္ရင္လစာေလာက္ငေအာင္ေပးေပါ့တဲ့။ဟုတ္ပါျပီသူတုိ႔အလိုအတုိင္းလစာကို
အတုိင္းအတာတခုအထိတုိးေပးလိုက္ပါျပီတဲ့ဒီစနစ္ကေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာေသခ်ာလား။

လူ႔ေလာဘဆုိတာမ်ဳိးကအေတာမသတ္ႏိုင္ပါဘူး။ငါးသိန္းရတဲ့သူဆယ္သိန္းေပးျပီးအျပင္မွာမသင္ဖုိ႔
ေျပာၾကည့္ဆယ္သိန္းထက္ပိုလိုခ်င္စိတ္နဲ႔ရတဲ့နည္းသံုးျပီးသင္အံုးမွာပဲ။ရတဲ့လစာမေလာက္ငဘူးဆုိတာ
၀န္ခံပါတယ္။မိသားစုရွိတဲ့သူ၊သားသမီးေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားရွိတဲ့၀န္ထမ္းေတြဆုိမေျပလည္ၾကပါဘူး။

တကယ္ေတာ့က်ေနာ္တုိ႔ဆီကဥပေဒဆုိတာကလည္းစာရြက္ေပၚမွာပဲလက္တလံုးျခားလုပ္လုပ္သြားတာ
မ်ားတယ္။အခုလႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္ေနတဲ့ေက်ာင္းအုပ္လက္ထက္ကဆုိေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္တုိငး္
က်ေနာ္က်မအခေၾကးေငြမယူပါဘူးဆုိျပီးစာရြက္မွာအခ်က္အလက္ေတြျဖည့္လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။
ဒါမ်ဳိးကိုလိုလားေနသူဆုိေတာ့၀မ္းသာမိတာအတုိင္းထက္အလြန္ပါပဲ။ဒါေပမဲ့အဲ့ဒီ၀မ္းသာစိတ္ကၾကာၾကာ
မခံပါဘူး။ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့စာေမးပြဲနီးျပီဆုိလက္မွတ္ထိုးထားတဲ့သူမ်ားကိုယ္တုိင္အထုပ္ေလးကိုင္ျပီး
လူျမင္ေအာင္တမ်ဳိး၊လူမျမင္ေအာင္တဖံုရပ္ကြက္ထဲဆင္းတာက ဆင္းတာပါပဲ။

ေက်ာင္းခ်ိန္မဟုတ္တဲ့အခါမ်ဳိးေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအုပ္စုလိုက္ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္ေလွွ်ာက္ေနေပမဲ့
လက္မွတ္ထိုးခုိင္းတဲ့ေက်ာင္းအုပ္ကလည္းေနျမဲအတုိင္းပါပဲ။အဲ့ဒီမွာသတိထားမိတာကဥပေဒဆုိတာစာရြက္
ေပၚမွာပဲရွိတယ္ဆိုတာသိရတာပါပဲ။တခုခုျဖစ္လာခဲ့ရင္သူ႔အျပစ္မျဖစ္ရေအာင္လက္မွတ္ထုိးခုိင္းထားတာ
မို႔ဘာမွမျဖစ္သေရြ႕သူကလည္းမျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာပါ။အဲ့လိုနဲ႔အခ်ိန္တန္ေတာ့ဘြဲ႕ရပညာမတတ္
ရာေပါင္းမ်ားစြာသူ႔လက္မွတ္နဲ႔ဘြဲ႔ေတြကိုယ္စီရကုန္ေတာ့တာပါပဲ။

တကယ္တမ္းျဖစ္သင့္တာကဥပေဒစည္းကမ္းတခုထုတ္လုိက္ျပီဆုိရင္တကယ္လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္
ေဖာ္ႏိုင္မွသာဒီဥပေဒစည္းကမ္းရဲ႕တန္ဖိုးကလူသိမွာပါ။အဲ့ဒီလိုမဟုတ္ဘဲစာရြက္ထဲမွာသိမ္းထားျပီးလိုအပ္
လာမွထုတ္သံုးေတာ့တန္ဖိုးမဲ့သြားတယ္။

တခါတခါေတာ့ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လူၾကီးေနရာကေနစဥ္းစားျပီးစည္းကမ္းေတြထုတ္၊ဥပေဒေတြထုတ္လို႔
စိတ္ကူးနဲ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကည့္မိတယ္။တကယ္သာတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္နဲ႔တိတိက်က်အေရး
ယူအျပစ္ေပးလိုက္မယ္ဆုိတကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြတံခါးေပါက္ခ်ိတ္ပိတ္ထားရံုရွိမွာပါပဲ။ကင္းတဲ့သူက
လက္ခ်ဳိးေရလို႔ရတာကိုး။

အဲ့ဒီေတာ့အဓိကတရားခံကလစာလား၊လူေတြရဲ႕အေတာမသတ္ႏိုင္တဲ့ေလာဘလား၊စနစ္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္
အားနည္းခ်က္လားဆုိတဲ့ေတြးစရာေတြေပၚလာပါတယ္။ လစာေၾကာင့္ဆုိရင္အတုိင္းအတာတခုအထိ
ေလာက္ငေအာာင္ေပးျပီး၊စည္းကမ္းေဖာက္ရင္တိတိက်က်အေရးယူအျပစ္ေပးလုပ္မယ္ဆုိတကယ္တမ္း
အလုပ္ကိုျမတ္ႏိုးတဲ့သူကစည္းကမ္းေဖာက္ဖုိ႔အတြက္စဥ္းစားေတာ့ၾကမွာပါ။

အခုကဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲဆုိေတာ့တကၠသိုလ္အျပင္မွာသင္ျပီးေငြရွာရတာကိုဂုဏ္တခုလိုထင္မွတ္ေနၾကတာ
ပါပဲ။ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားဆီကရသမွ်ပိုက္ဆံနဲ႔မိသားစုစား၀တ္ေနေရးေျပလည္ယံုသာမကအခ်င္းခ်င္းၾကား
မွာဂုဏ္ျပိဳင္ႏိုင္ဖို႔အေထာက္အကူလဲျဖစ္ပါတယ္။အ၀တ္အစားမွအစလက္ကိုင္အိတ္အဆံုးအေတာ္အသင့္
ေစ်းျမင့္တာေလးလက္မွာခ်ိတ္ႏိုင္တာေပါ့။ဒါေတြကိုသိေနတဲ့ကေလးေတြကပံုမွန္စာသင္ခ်ိန္မ်ားမွာေပါ့ေပါ့ပါးပါး
နဲ႔စာသင္ခန္းထဲ၀င္ထိုင္၊ဆရာဆရာမသင္သမွ်ကိုအေလးမထားေတာ့ပါဘူး။သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာအခ်ိန္တန္ရင္ငါတုိ႔
ပိုက္ဆံေပးလို႔ရတာပဲဆုိတဲ့အေတြးေက်ာင္းသားအားလံုးနီးပါးရဲ႕စိတ္ထဲမွာစြဲေနပါျပီ။

က်ဳပ္တုိ႔ေက်ာင္းသားဘ၀တုနး္ကလည္းအမ်ားနည္းတူအျပင္မွာတက္ခဲ့ရတာပါပဲ။ဒါေပမဲ့ေက်ာင္းထဲကအတန္းခ်ိန္
လံုး၀အပ်က္မခံပါဘူး။အခုကေတာ့အဲ့ဒီၾသကာသတန္းေတြစျပီဆုိေက်ာင္းထဲမွာသင္တဲ့ဆရာဆရာမကစာသင္ခန္း
ထဲသြားျပီးစာသင္ခံုနဲ႔စကားေျပာယံုသာရွိပါတယ္။ဒါေတြကိုသိတဲ့ဌာနမွဴး၊ပါေမာကၡ၊တြဲဖက္ပါေမာကၡနဲ႔ကထိကမ်ား
တခြန္းမွ်မဟၾကပါဘူး။ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ၾသကာသတန္းေတြမွာတုိက္ရိုက္ျဖစ္ေစသြယ္၀ိုက္ေသာ
နည္းနဲ႔ျဖစ္ေစပါ၀င္ပတ္သက္ေနၾကလို႔ပါ။

"ေျမေခြးေတာေရာက္္ရင္ေျမေခြးလိုအူတတ္ရမယ္"ဆိုတဲ႔စကားတုိ႔"ေရာမေရာက္ရင္ေရာမလိုက်င့္ရမယ္"တို႔စတဲ့
စကားေတြဟာလက္ရွိအခ်ိန္မွာက်ေနာ္႔အတြက္အေတာ္ေလးကိုေ၀းေနပါေသးတယ္။ေျမေခြးေတာေရာက္ေပမဲ့ျခေသၤ့
ဆိုတာသိေအာင္ေတာ့ရွိတဲ့အင္အားနဲ႔ဟိန္းေဟာက္ျပရမွာပါပဲ။မဟုတ္ရင္ေျမေခြးေတြေပါသထက္ေပါျပီးေျမေခြး
မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြပဲတိုးပြားလာမွာပါ။

ေနာက္တခုက်ေနာ္ဘ၀င္မက်တဲ့ျမန္မာစကားပံုတခုရွိပါေသးတယ္။"ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္တေလွလံုးပုတ္"
ဆိုတဲ့စကားပါ။တကယ္ေတာ့ျမန္မာ့ပညာေရးေလာကဟာငါးပုတ္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ေလွၾကီးတစင္းပါ၊ဘယ္ေလာက္
ေကာင္းတဲ့ငါးျဖစ္ျဖစ္တေလွလံုးပုတ္ေနတဲ႔ငါးေတြထဲေရာက္ေတာ့မပုတ္ခ်င္ေသာ္လည္းပုတ္သြားၾကရတာပါ။
မပုတ္ေသးတဲ့ငါးလည္းပုတ္ခ်င္လာေအာင္နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ျမဴဆြယ္တတ္ပါတယ္။အစကမပုတ္ခ်င္ေသာ္လည္းပုတ္ေနတဲ့
ေလွေပၚေရာက္သြားေတာ့မထူးဇာတ္ခင္းျပီးေရာေယာင္ပုတ္သြားရင္းငါးပုတ္ေလွၾကီးမွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးစံစားလို႔ေနၾက
ပါတယ္။

ေနာက္ျပီးေစတနာ၀ါသနာအနစ္နာဆိုတဲ႔နာသံုးနာနဲ႔ျပည့္တဲ့ဆရာဆရာမဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ္ေတာ္ကိုရွွားသြားပါျပီ။
ေစတနာမပါေတာ့အနစ္နာလည္းမခံေတာ့သလို၀ါသနာဆုိတာကလည္းအသျပာရေရးအတြက္ျဖစ္လာတဲ၀ါသနာမ်ဳိး
လို႔ပဲဆုိခ်င္ပါတယ္။တကယ္သာေစတနာထားတယ္အနစ္နာခံတယ္၀ါသနာရွိတယ္ဆုိရသမွ်နဲ႔တင္းတိမ္ျပီးဆရာဆုိတဲ့
ဂုဏ္ကိုလက္မေထာင္ျပီးေစတနာထားသင္ျပလိုက္စမ္းပါ။ဘယ္သူမွလက္ညိွဳးမထိုးရဲ႕ဘူး၊ဘယ္ေက်ာင္းသားမွမထီမဲ့ျမင္
မေစာ္ကားရဲဘူး။အခုေတာ့အသျပာအတြက္နဲ႔တပည့္ကိုျပန္ျပီးေၾကာက္ေနရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိး။ကိုယ့္ၾသကာသသင္တန္း
ေက်ာင္းသားမလာမွာစိုးေတာ့ေက်ာင္းသားဘာလုပ္လုပ္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကရတာ၊ဒီေတာ့ေက်ာင္းသားေတြ
စိတ္ထဲဒီဆရာဆရာမကေတာ့ငါတုိ႔ဘာလုပ္လုပ္ခြင့္လြတ္ပါတယ္ကြာဆုိတဲ့အေတြးမ်ဳိး၀င္လာျပီးဆရာဆရာမကို
ေလးစားမႈ႕မထားေတာ့ပါဘူး။

အဲ့ဒီလိုနဲ႔အခ်ိန္တန္ေတာ့ဒါသင္ဒါေမးဒါပဲေျဖစနစ္နဲ႔သံသရာလည္သံုးေလးႏွစ္ေက်ာင္းမွာအခ်ိန္ကုန္ျပီးဘြဲ႔ေတြရသြား
အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ဘာမွသုံုးစားမရတဲ့ဘြဲ႕ရဆိုျပီးတျခားသင္တန္းေတြတန္းစီေအာင္တက္ဘြဲ႕ကတျခားအလုပ္က
တျခားနဲ႔ကေမာက္ကမေတြျဖစ္လို႔ေတာ္ေတာ္ေလးကိုရင္ေလးစရာေကာင္းတဲ႔ျမန္မာပညာေရးေလာကၾသကာသအျမန္
ဆံုးကင္းျပီးေစတနာ၀ါသနာအနစ္နာဆုိတဲ႔နာသံုးနာအရင္းခံတဲ့ဆရာေကာင္းဆရာမေကာင္းေတြေပၚေပါက္ပါေစလို႔
ဆုေတာင္းရင္းအေျပာင္းအလဲကိုေမွ်ာ္လင့္လ်က္။

အားေပးမႈ႔ကိုအေလးထားတဲ့

ေရႊညာသား