 |
| Photo credit to Google images |
အဲ့ဒီေန႔ညကမိစန္းနဲ႔ညီအစ္မ၀မ္းကြဲေတာ္တဲ့ေအးမိနဲ႔သူ႔ေယာက်ာ္းဖိုးေရႊတုိ႔အိမ္လာလည္ၾကတယ္။
ေအးမိအေဖနဲ႔မိစန္းအေမကေမာင္ႏွမအရင္းေတြမို႔အရီးေလးအိမ္ကိုအလည္လာရင္းကိုယ္ေလးလက္၀န္
ရွိေနတဲ့ေအးမိကမိစန္းတို႔သားအမိေနတဲ့ထမင္းခ်က္အိမ္ေလးပၚမွာအရီးေလးနဲ႔စကားေျပာရင္းမိစန္းအိပ္ယာ
ေဘးကသူ႔အရီးေလးအိပ္ယာေဘးမွာခဏလွဲေနလိုက္တယ္။အိပ္ယာအေစာ၀င္တတ္တဲ့မိစန္းကေတာ့သူ႔
အိပ္ယာမွာသူေရာက္ေနေပမဲ့အခါတုိင္းလိုတစ္ေယာက္ထဲစကားတြတ္ထိုးမေနေတာ့အိပ္ေပ်ာ္ေနျပီပဲထင္
ၾကတာေပါ့။အဲ့ဒီလိုနဲ႔သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္မွာပဲ၀ုန္းဆုိတဲ့အသံနဲ႔အတူေအးမိရဲ႕အလန္႔တၾကားေအာ္လိုက္သံ
ကိုတျခားအိမ္သားေတြၾကားလိုက္ေတာ့ကပ်ာကယာအနားသြားၾကည့္ၾကတယ္။ဗိုက္ကိုအရိုက္ခံလိုက္ရတဲ့
ေအးမိကေတာ့အေၾကာက္လြန္ျပီးခဏတာသတိလစ္သြားရွာတယ္။ဖိုးေရႊနဲ႔အနားကလူေတြ၀ိုင္းျပဳစုလို႔သတိ
ျပန္လည္လာခ်ိန္မွာေတာ့မိစန္းတစ္ေယာက္လည္းအရီးဖြားစိန္ရဲ႕ထင္းေခ်ာင္းစာမိျပီးအိပ္ယာထဲမွာငိုေၾကြး
လို႔ေနတယ္။
ေအးမိအေရွာင္ေကာင္းတာပဲလားဗိုက္ထဲကကေလးပဲကံေကာင္းတာလားမေျပာတတ္ဘူးခဏေနေတာ့
ေအးမိရဲ႕အေျခအေနကပံုမွန္ျပန္ျဖစ္လာျပီးအိမ္ျပန္ဖို႔ျပင္ၾကတယ္။အဲ့ဒီညအရိုက္ခံရတဲ့အခ်ိန္ကစျပီးေအးမိ
တစ္ေယာက္သူ႔အရီးေလးအိမ္ကိုမလာရဲေတာ့တာကေလးမီးဖြားျပီးတဲ့အထိပါပဲ။သူ႔စိတ္ေကာင္းတဲ့အခါ
ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ဆက္ဆံတတ္တဲ့မိစန္းရဲ႕စိတ္ကတစ္ခါတေလမွာေတာ့မိခင္ျဖစ္သူကိုပင္မ်က္ေစာင္းထိုးတတ္
ျပန္တယ္။ရပ္ရြာတုိ႔ထံုးစံဥစၥာေစာင့္လိုလို၊သိုက္ကလာတာလိုလိုနဲ႔ထင္ရာျမင္ရာေတြေျပာတတ္ေပမဲ့မိစန္းက
ေတာ့သူလုပ္စရာရွိတာအိမ္အလုပ္ေတာအလုပ္တစမက်န္လုပ္ေနေတာ့တာပါပဲ။
ေႏြးမိုးေဆာင္းရာသီေတြအလီလီေျပာင္းလာျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့မိစန္းအသက္ရြယ္လည္းဇရာပိုင္းကို
ေရာက္လာေတာ့တယ္။ေတာလုပ္ေတာကိုင္ေတြကိုအရင္တုန္းကလိုသြက္သြက္လက္လက္မလုပ္ႏိုင္
ေတာ့ဘူး။အိမ္အလုပ္ဆိုလည္းအရင္ကလိုေနရာတုိင္းမပါႏိုင္ေတာ့ဘူး။သူ၀တ္မပ်က္ျပဳလုပ္ေနက်
ေရတြင္းက်င္းတဲ့အလုပ္ကိုေတာင္သူပံုမွန္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲအိမ္မွာတင္အငယ္ေတြခပ္တဲ့ေရကိုတစ္ပံုး
တစ္ခြက္ခ်ဳိးရတဲ့အဆင့္ထိေရာက္သြားတယ္။ေနာက္ပိုင္းမွာေတာထဲကိုလံုး၀မသြားႏိုင္ေတာ့ဘဲအိမ္မွာ
တင္အိမ္ေစာင့္အျဖစ္ေနရေတာ့တယ္။ဒါေပမဲ့သူမရဲ႕ညတိုင္တစ္ကိုယ္ေတာ္စကား၀ိုင္းကေတာ့ေပ်ာက္
မသြားပါဘူး။တခါတေလမ်ားဆုိညဥ့္နက္သည္အထိမအိပ္ဘဲသူလုပ္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္တုန္းကလုပ္ခဲ့သမွ်
အလုပ္ေတြကိုစီကာပတ္ကံုးျပန္ျပီးေျပာေနေလ့ရွိတယ္။ေတာထဲမထြက္ႏိုင္ေပမဲ့ဘယ္ယာခင္းကေတာ့
ျဖင့္ေပါင္းေကာက္စရာရွိတယ္၊ဘယ္လယ္ကေတာ့ျဖင့္ေနာက္ေခ်းျဖန္႔ရေတာ့မယ္စသည္ျဖင့္သူ႔စိတ္ထဲ
မွာအလုပ္ေတြကိုတန္းစီျပီးေရရြတ္ေနတတ္တယ္။
ေပါင္းႏႈတ္ခ်ိန္ဆုိရင္လည္းဘယ္နားကပဲစင္းငံုခင္းကေတာ့ျဖင့္ေပါင္းႏႈတ္ေလာက္ျပီ၊ဘယ္ႏွမ္းခင္းကို
ေတာ့ဘယ္ႏွစ္ရက္နဲ႔အျပီးႏႈတ္မယ္၊ဘယ္ေတာင္ရိုးမွာေတာ့ျဖင့္ႏြားစာျမက္ေတြေပါေနေလာက္ျပီစတဲ့
သူမသြားခဲ့ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေတြကိုလက္ရွိသြားလာလုပ္ကိုင္ေနသည့္အလားေျပာဆိုေရရြတ္ေန
တတ္တယ္။အဲ့ဒီလိုနဲ႔အျပင္ထြက္လႈပ္ရွားမႈ႕မရွိေတာ့ဘဲအိမ္ထဲမွာတေခြေခြေနရင္းစားခ်င္တဲ့အခါ
စားလိုက္၊မစားခ်င္တဲ့အခါဒီအတုိင္းေနလိုက္နဲ႔အိမ္ၾကီးရဲ႕ေအာက္ထပ္အစီေလးေပၚမွာသူ႔အိပ္ယာနဲ႔
အ၀တ္အစားေတြကိုသပ္သပ္ေနရာခ်ျပီးေနေတာ့တယ္။ေရာဂါဘယရယ္လုိ႔ျပင္းျပင္းထန္ထန္မရွိေပမဲ့
အစာအာဟာရပံုမွန္မစားတဲ့ကုိယ္ခႏၵာကတျဖည္းျဖည္းၾကံဳလွီလို႔သာလာေတာ့တယ္။အဆုိးဆံုးကေတာ့
လမ္းမေလွ်ာက္ဘဲသူ႔အိပ္ယာထဲမွာသာေခြေနတတ္ေတာ့မိစန္းရဲ႕ေျခေထာက္ေတြဟာေျဖာင့္ဖို႔ေတာ္
ေတာ္ခက္လာတယ္။အရီးေလးဖြားစိန္ကလည္းအသက္အရြယ္ရလာေတာ့မိစန္းကိုငုတ္တုတ္ျမင္ေနရ
တာပဲစိတ္ခ်မ္းသာေနျပီးေဖးေဖးမမထူထူတြဲတြဲမလုပ္ေပးႏိုင္ရွာဘူး။တျခားညီမတစ္ေယာက္နဲ႔ေမာင္
တစ္ေယာက္ကလည္းယာထဲကိုင္းထဲထြက္လုိုက္အိမ္ေရာက္ေတာ့အရင္တုန္းကမိစန္းလုပ္ေနက်အလုပ္
ေတြသူတုိ႔ေခါင္းေပၚက်လာေတာ့ညအိပ္ခ်ိန္မွလြဲျပီးဂရုမစိုက္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။
ေန႔ခင္းပိုင္းအခ်ိန္အိမ္မွာသားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ခ်ိန္မိခင္ကထမင္းခ်က္အိမ္ေပါက္စေလးေပၚ
မိစန္းကအိမ္ၾကီးရဲ႕ေအာက္ထပ္မွာဆုိေတာ့တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ျမင္ဖို႔ေတာင္မလြယ္လွပါဘူး။
အသက္အရြယ္ရလာတဲ့အရီးေလးဖြားစိန္ကေတာ့သမီးျဖစ္သူအတြက္ေန႔ရွိသေရြ႕ပူပင္ေသာကေရာက္
ေနရရွာတယ္။သမီးအငယ္ဆံုးကလည္းမိခင္ကိုေတာင္ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္နဲ႔ဆုိေတာ့သူ႔အစ္မ
ဆုိရင္ေတာ့ပိုလို႔သာဆုိးႏိုင္တာမို႔သူမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္းညီအစ္မေတြဘယ္လိုစခန္းသြားၾကမလဲဆုိ
တဲ့အေတြးေတြနဲ႔ေသာကပင္လယ္ေ၀ျပီးေနာက္ဆံုးမွာမိစန္းကိုသူ႔အရင္ေသပါေစလို႔ပင္ဆုေတာင္းမိ
ေတာ့တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့အရီးဖြားစိန္ရဲ႕ဆုေတာင္းျပည့္ဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့တယ္။သုိ႔ေသာ္လည္းရာႏႈန္းျပည့္ေတာ့
ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ေန႔လယ္ခင္းမိစန္းကိုထမင္းေကၽြးဖို႔ထမင္းပန္းကန္သြားပို႔ခိုင္းခ်ိန္မွာအိပ္ယာကမထတဲ့
မိစန္းအေျခအေနကိုအိမ္နီးနားခ်င္းကေျပာေတာ့အရီးဖြားစိန္စိတ္ပူသြားမိတယ္။ဒါနဲ႔အဲ့ဒီအိမ္နီးနားခ်င္း
အကူအညီနဲ႔မိစန္းအိပ္ယာရွိရာအိမ္ၾကီးေအာက္ထပ္ကိုသြားၾကည့္တယ္။အိပ္ယာနားေရာက္ေတာ့
အစာေရစာပံုမွန္မစားဘဲပိန္ခ်ဳံးၾကံဳလွီေနတဲ့သမီးျဖစ္သူကအိပ္ယာထဲမွာေခြေခြကေလးအိပ္ေနတာကို
ျမင္ျပီးမ်က္ရည္ေတြက်ေတာ့တယ္။မိခင္အသံၾကားေတာ့မိစန္းလည္းမ်က္လံုးကိုအသာဖြင့္ၾကည့္တယ္။
မ်က္ရည္က်ေနတဲ့မိခင္မ်က္ႏွာကိုျမင္ေတာ့မိစန္းမ်က္၀န္းမွာလည္းမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ျပည့္လာတယ္။
သမီးျဖစ္သူရဲ႕အေျခအေနကိုရိပ္မိတဲ့အရီးဖြားစိန္ကေတာထဲသြားတဲ့သမီးအငယ္ကိုလူလႊတ္ျပီးအေခၚခိုင္း
လိုက္တယ္။ရြာထဲကနည္းနည္းပါးပါးနားလည္တဲ့ဦးေလးသာခင္ကိုလည္းေခၚခိုင္းလိုက္တယ္။
ဦးေလးသာခင္ေရာက္လာေတာ့ေသြးေၾကာေလေၾကာေတြစမ္းၾကည့္ျပီးအေျခအေနသိပ္မဟန္ေတာ့
ေၾကာင္းေျခေထာက္ေတြကေသြးဆုတ္ေနျပီျဖစ္လို႔ညမွာသတိထားအိပ္ၾကဖုိ႔ေျပာျပီးအိမ္ျပန္သြားတယ္။
အိမ္သားေတြလည္းတတ္သမွ်ေဆးျမစ္ေတြေသြးလိမ္းေပးျပီးမိစန္းအသက္ရႈတာကိုပဲၾကည့္ေနၾကရင္းနဲ႔
မုိးလင္းသြားေတာ့တယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္မွာမိစန္းအစ္ကိုရဲ႕မိန္းမလူမမာေမးလာရင္းမိစန္းကိုဘာမ်ားစားခ်င္လဲေျပာေအငါ၀ယ္ေကၽြး
မယ္ဆုိေတာ့အသက္ကိုအားယူရရိႈက္ေနရင္းကေလသံတုိးတုိးေလးနဲ႔မန္က်ည္းသီးမွည့္ကိုဆားေလးနဲ႔တုိ႔ျပီး
စားခ်င္တယ္လို႔ေျပာတယ္။မိစန္းစားခ်င္တာကခက္ခက္ခဲခဲမဟုတ္ေတာ့သူ႔ဆႏၵျဖည့္တဲ့အေနနဲ႔ျမန္ျမန္ပဲယူ
ေပးလိုက္ၾကတယ္။အဲ့ဒီမန္က်ည္းသီးစားျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့မိစန္းရဲ႕အေျခအေနဟာေတာ္ေတာ္ေလး
တုိးတက္လာတယ္။ညေနပိုင္းဦးေလးသာခင္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ညတုန္းကေသြးဆုတ္ေနျပီလို႔
ေျပာခဲ့တဲ့သူ႔စကားေတာင္မယံုႏိုင္စရာအိမ္ေအာက္ကအစီေပၚမွာငုတ္တုတ္ထထိုင္ေနတဲ့မိစန္းကိုေတြ႔လိုက္
ရတယ္။အဲ့ဒီတစ္ၾကိမ္မွာမိစန္းကမန္က်ည္းသီးမွည့္နဲ႔အသက္ဆက္ျပီးကာလအေတာ္ၾကာအိမ္ေအာက္မွာ
ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္းၾကက္ေမာင္းေခြးေမာင္းျပန္လုပ္ႏိုင္လာလို႔အရီးဖြားစိန္ရဲ႕ဆုေတာင္းျပည့္ခါနီးမွလြဲသြား
ရေတာ့တယ္။
အဲ့ဒီလိုနဲ႔တကယ္မိစန္းေသမည့္ေနက်ေတာ့လည္းသူ႔ကိုယ္သူသိေနသလိုပါပဲ။အဲ့ဒီေန႔မွာေတာ့ေတာင္ဘက္
ရြာမွာေနတဲ့မိစန္းရဲ႕အစ္မကမိစန္းအရင္တစ္ခါျဖစ္ျပီးကတည္းကမေရာက္တာၾကာလို႔လာၾကည့္တယ္။
မိခင္ျဖစ္သူနဲ႔မိစန္းတုိ႔ေနထိုင္ေကာင္းၾကတာကိုေတြ႔ရေတာ့၀မ္းသာျပီးညေနပိုင္းရြာကိုျပန္ဖုိ႔မိစန္းကိုႏႈတ္ဆက္
ေတာ့သူ႔အစ္မလက္ကိုဆြဲထားျပီးဒီညမျပန္နဲ႔ဒီမွာပဲညအိပ္ဆုိျပီးေျပာရွာတယ္။အစ္မျဖစ္သူကညည္းေရာအေမ
ေရာေနေကာင္းၾကတာပဲငါ့ကေလးေတြကအိမ္မွာထားခဲ့ရတာျပန္ေခ်အံုးမယ္ဆုိေတာ့လက္ကိုမလႊတ္တမ္း
ဆြဲထားတယ္။အစ္မျဖစ္တဲ့သူလည္းမိစန္းရဲ႕ထူးျခားတဲ့အမူအရာေတြကိုၾကည့္ျပီးညီမျဖစ္သူစိတ္ဆင္းရဲမွာစိုး
တာနဲ႔မျပန္ေတာ့ဘူးေျပာလိုက္တယ္။အဲ့ဒီေတာ့မွဆြဲထားတဲ့လက္ကိလႊတ္ျပီးသူ႔အိပ္ယာထဲကငါးစပ္ေစာင္ကို
ျဖန္႔ျပီးအိပ္ယာအက်ယ္ၾကီးခင္းခိုင္းတယ္။ျပီးေတာ့က်န္တဲ့ညီမေတြအစ္ကိုေတြေမာင္ေတြပါေခၚခိုင္းတယ္
အားလံုးလူစံုေတာ့မွသူ႔ကိုအဲ့ဒီအိပ္ယာေပၚမွာေရႊ႕သိပ္ခိုင္းတယ္။
မိစန္းေသလိမ့္မယ္ဆုိတာကိုအားလံုးကထင္မထားၾကေပမဲ့မိစန္းရဲ႕အျပဳအမူေတြထူးျခားေနတာကိုပဲအားလံုး
သတိျပဳမိျပီးအံအားသင့္ျငိမ္သက္ေနၾကတယ္။ေနာက္ဆံုးမိစန္းမလႈပ္မယွက္ျငိမ္ေနေတာ့မွအားလံုးကသတိ
၀င္လာၾကျပီးဟိုစမ္းသည္စမ္းလုပ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာမိစန္းကေတာ့ဘယ္သူ႔ကိုမွဒုကၡမေပးဘဲသူမရဲ႕မိခင္၊အစ္ကို
ေတြေမာင္ေတြညီမေတြအစ္မေတြရဲ႕ေရွ႕မွာပဲေလာကၾကီးထဲကေနတိတ္တဆိတ္ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္။
သမီးျဖစ္သူကိုသူမရွိတဲ႔ေနာက္ပိုင္းဒုကၡခံစားရမွာကိုေတြးပူျပီးသူ႔ထက္အရင္ေသပါေစလို႔ဆုေတာင္းမိခဲ့တဲ႔
အရီးေလးဖြားစိန္ကေတာ့မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာဘာမွျပင္းျပင္းထန္ထန္မျဖစ္ဘဲသူျဖစ္ေစခ်င္သလိုသူ႔ထက္
အရင္ေစာျပီးေသသြားတဲ့သမီးျဖစ္သူမိစန္းရဲ႕အေလာင္းေဘးမွာထိုင္ျပီးငိုေၾကြးရင္းေသာကအပူေတြေတာက္
ေလာင္ရင္းဘယ္ေန႔မွန္းမသိတဲ့ေသရက္ကိုေမွ်ာ္လင့္ရင္းက်န္ရစ္ခဲ့ရွာေတာ့တယ္။
((ရြာမွာရွိစဥ္ကကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့အျဖစ္ကိုအေျခခံျပီးေရးသားပါသည္။ဒီအေၾကာင္းကိုေရးသားဖုိ႔ျဖစ္
လာျခင္းကမိစန္းေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္မွာက်ေနာ္ရြာမွာမရွိပါဘူး။ပထမတစ္ေခါက္ပညာသင္ထြက္ဖုိ႔ျပင္
ဆင္ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့အေမကတဆင့္ဒီအျဖစ္အပ်က္ရဲ႕ေနာက္ပိုင္းေတြကိုေျပာျပလို႔က်ေနာ္ျပန္
သိရတာပါ။ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့လည္းမိစန္းတုိ႔ေနထိုင္ရာအိမ္ဆီကုိသြားလည္ခဲ့ပါေသးတယ္။အဲ့ဒီအထိဘာမွွ်
ထူးျခားတာမခံစားမိေသးပါဘူး။ဒါေပမဲ့ဒုတိယအၾကိမ္ႏိုင္ငံျခားျပန္ထြက္လာျပီးဒီကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာအဲ့ဒီ
အေၾကာင္းနဲ႔ဆက္စပ္ျပီးအိပ္မက္စမက္ပါတယ္။ပထမဆံုးတစ္ၾကိမ္ေတာ့အမႈမဲ႔အမွတ္မဲ့ပါပဲ။အဲ့လိုနဲ႔ေနာက္
မၾကာခဏဆုိသလိုအိပ္မက္မက္ပါတယ္။မွတ္မိတဲ့တစ္ၾကိမ္မွာဆုိမိစန္းနဲ႔အရီးဖြားစိန္သားအမိႏွစ္ေယာက္
စလံုးအိပ္မက္ထဲမွာပါတယ္။အရီးေလးဖြားစိန္ကအိပ္မက္ထဲမွာက်ေနာ္ကိုေၾကးျပားေစ့ေလးသံုးေစ့ထုတ္ေပး
တယ္။သူတုိ႔သားအမိမ်က္ႏွာကေတာ့သာမာန္ပါပဲ။ေနာက္ပိုင္းသတိထားမိတာကသူတုိ႔အေၾကာင္းအိပ္မက္
မၾကာမၾကာမက္တယ္။အေမနဲ႔ဖုန္းဆက္တဲ့အခါေျပာျပေတာ့လူေလးဘုရားရွိခိုးျပီးအမွ်ေ၀တဲ့အခါသူတုိ႔ကိုပါ
နာမည္တတ္ျပီးအမွ်ေ၀ခိုင္းတယ္။ဒါလည္းက်ေနာ္ဘုရား၀တ္ျပဳတိုင္းလုပ္ပါတယ္။သုိ႔ေသာ္အိပ္မက္ကေတာ့
လာလာမက္ေနတုန္းပါပဲ။ဒါေၾကာင့္စိတ္ထဲမွာပထမဆံုးစဥ္းစားထားတာကဒီကျပန္ေရာက္လို႔ရြာကိုျပန္တဲ့အခါ
ဘုန္းၾကီးပင့္ျပီးသူတုိ႔အတြက္ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလုပ္ေပးဖုိ႔ပါပဲ။ ))
အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖားက်န္းမာခ်မ္းသာျပီးေကာင္းက်ဳိးလိုရာဆႏၵေတြျပည့္၀ၾကပါေစဗ်ာ။လာလည္ၾကတဲ့
အတြက္ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္။
အစဥ္ေလးစားလ်က္
ေရႊညာသားေလး
