ဒီဆိုရိုးစကားေလးေတြကစည္းလံုးညီညြတ္ျခင္းရဲ႕အက်ဳိးရလဒ္မ်ားကိုျပဆုိထားတဲ႔ဆိုရိုးစကားေလးမ်ားျဖစ္
ပါသည္။
"အမ်ားေပါင္းေတာ့၊ေတာင္းလွ"ဆုိတာေလးကက်ဳပ္တုိ႔အညာအလွဴေတြမွာေတြ႔ရမ်ားတဲ႔သာဓကေလးတစ္ခု
ျဖစ္ပါသည္။အညာဓေလ့ရွင္ျပဳအလွဴပြဲေတြမွာနီးစပ္ရာရြာေတြကရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ေတြကိုပင့္ဖိတ္
ၾကပါသည္။အလွဴပြဲမွာပရိတ္ရြတ္၊တရားေဟာၾကားေပးဖို႔နဲ႔အလွဴရွင္ကကပ္လွဴတဲ႔ပစၥည္းေလးပါးကိုအလွဴခံ
ဖို႔ျဖစ္ပါသည္။က်ဳပ္တို႔ရြာမွာဆုိရင္ေတာ့အလွဴတစ္လွဴကိုဘုန္းၾကီးအပါး(၂၀)ေလာက္ပင့္ဖိတ္ၾကပါသည္။နီးစပ္
ရာရြာေတြကဆရာေတာ္ေတြကိုရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္မွတာ၀န္ယူျပီးပင့္ဖိတ္ေပးပါသည္။တစ္ခ်ဳိ႕လည္းအလွဴ
၀င္ေန႔ညေနအေရာက္ၾကြၾကသလို၊အလွဴပြဲၾကီးေန႔နံနက္အေစာမွၾကြတဲ႔ဆရာေတာ္မ်ားလည္းရွိပါသည္။
အလွဴပြဲၾကီးေန႔ညေနပိုင္းမွာအလွဴအိမ္မ႑ပ္ကိုၾကြေရာက္ျပီးပရိတ္တရားခ်ီးျမွင့္ေပးၾကပါသည္။ပရိတ္ရြတ္ျပီးရင္
ေတာ့တရားေဟာေကာင္းတဲ႔ဆရာေတာ္တစ္ပါးကမ႑ပ္ထဲကတရားေဟာပလႅင္ေပၚမွာက်န္ခဲ႔ျပီးအလွဴနဲ႔
ပတ္သက္တဲ႔တရားကိုေဟာၾကားဆံုးမေတာ္မူပါသည္။အလွဴကိုၾကြေရာက္လာတဲ႔ပင့္သံဃာမ်ားအတြက္လွဴဖြယ္
၀တၳဳကိုေတာင္းထဲမွာထည့္ျပီးမ႑ပ္ထဲကသံဃာစင္ေပၚမွာပင့္သံဃာအေရအတြက္အတုိင္းစီျပီးခ်ထားေပးပါ
သည္။ရပ္နီးရပ္ေ၀းမွအလွဴကိုလာေရာက္တဲ႔ေဆြမ်ဳိးမိတ္သဂၤဟမ်ားနဲ႔ရြာထဲမွရြာသူရြာသားမ်ားကမိမိတို႔တတ္ႏိုင္
သမွ်လွဴဖြယ္ပစၥည္းေလးမ်ားကိုအဆိုပါေတာင္းေလးေတြထဲကိုထည့္လွဴၾကပါသည္။
အလွဴ႕ရွင္တစ္ေယာက္ထဲကလွဴတဲ႔ပစၥည္းဆုိရင္အေရအတြက္အားျဖင့္နည္းပါသည္။၀တၳဳေငြကိုပဲတစ္ပါးဘယ္
ေလာက္ဆိုျပီးေတာ့ဆန္တစ္ျပည္နဲ႔ငွက္ေပ်ာသီးႏွစ္ဖီးစသည္ျဖင့္ကန္ေတာ့ပြဲမွာထည့္ျပီးလွဴပါသည္။ရြာထဲကေန
တတ္ႏိုင္သမွ်ပစၥည္းေလးေတြနဲ႔ေပါင္းလိုက္ေတာ့ေတာင္းျပည့္ယံုမကေတာင္းလွ်ံသည္အထိမ်ားသြားပါသည္။
အဲ႔ဒီေတာင္းေတြထဲကိုၾကည့္လုိက္ရင္တန္ဖိုးၾကီးပစၥည္းရယ္လို႔ေတာ့သိပ္မပါတတ္ပါဘူး။ေတာသူေတာင္သား
ေတြဆုိေတာ့ကိုယ့္အိမ္မွာရွိတဲ႔ပစၥည္းေလးေတြပဲလွဴတတ္ၾကသည္။ေတာင္းထဲမွာေပါက္ေပါက္ဆုပ္၊ငါးမုန္႔ေၾကာ္၊
ထန္းလ်က္၊ဆန္၊ၾကက္သြန္နီ၊မုန္႔ေလေပြေၾကာ္၊ေဆးေပါ့လိပ္၊ဖေယာင္းတိုင္၊အေမႊးတိုင္၊ဆပ္ျပာခဲ၊ငွက္ေပ်ာသီး၊
ကုလားပဲစသည့္ျဖင့္ကိုယ္တတ္ႏိုင္ရာလွဴဖြယ္ပစၥည္းေလးမ်ားကိုအလွဴ႕ရွင္ရဲ႕ကန္ေတာ့ပြဲျပင္ထားတဲ႔ေတာင္းေတြ
ထဲမွာလာေရာက္ထည့္၀င္ျပီးေတာ့စုေပါင္းလွဴဒါန္းၾကသည္။ဆရာေတာ္ေတြျပန္ၾကြရင္သက္ဆုိင္ရာဆရာေတာ္၏
ကပၸိယကိုရြာလူၾကီးမွနာမည္ေခၚျပီးကန္ေတာ့ပြဲကိုေပးပါသည္။
ကပၸိယေက်ာင္းသားကေတာင္းထဲမွပစၥည္းမ်ားကိုမိမိမွာပါတဲ႔အိတ္ထဲသို႔လွယ္ယူျပီးေတာင္းကိုျပန္ေပးရပါသည္။
ေရႊညာသားေလးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကတျခားရြာမွာအလွဴရွိဘုန္းၾကီးေနာက္ကအျမဲလိုက္ျပီးကပၸိယ
လုပ္ရပါသည္။အဲ႔ဒီတုန္းကအျဖစ္ေလးကိုျပန္စဥ္းစားမိရင္းဒီပို႔စ္ေလးေရးလုိက္တာပါ။
ေလးတစ္ခုနဲ႔ထမင္းကူတာေလးပါ။ခြဲခါေထာင္ခါစမိသားစုေတြအိမ္တစ္လံုးစေဆာက္ျပီးဆုိရင္ရြာထဲကတစ္အိမ္
တစ္ေယာက္၀ိုင္းကူေဆာက္ေပးၾကပါတယ္။လိုအပ္တဲ႔ပစၥည္းေလးေတြကိုေတာ့အိမ္ရွင္ကကိုယ္တိုင္စုထားရပါ
တယ္။ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္လို႔လက္သမားငွားေဆာက္ရင္ေတာ့ဘယ္သူမွ်ကူညီျပီးေဆာက္မေပးပါဘူး။အဲ႔လိုမဟုတ္
ဘဲရြာကအကူအညီနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ပိုက္ဆံေပးစရာမလိုဘဲတက္ညီလက္ညီနဲ႔၀ိုင္း၀န္းေဆာက္လုပ္ေပးၾကပါတယ္။
အေကၽြးအေမြးအတြက္လည္းရြာထဲရွိအိမ္ရွင္မတုိင္းကထမင္းေကၽြးခ်ိန္ေရာက္ရင္တစ္အိမ္ကိုထမင္းဟင္းတစ္
ပန္းကန္စီလာပို႔ၾကပါတယ္။အိမ္ရွင္ကဘာမွအကုန္အက်ခံျပီးေကၽြးေမြးစရာမလိုပါဘူး။ဒါေပမဲ႔အိမ္ရွင္ကလည္း
ေစတနာကိုအသိအမွတ္ျပဳတဲ႔အေနနဲ႔ဟင္းခ်ဳိအိုးၾကီးတစ္အိုးခ်က္ျပီးထမင္းလာကူတဲ႔သူေတြဟင္းခ်ဳိျပန္ထည့္
ေပးၾကပါတယ္။တခ်ဳိ႕ဆိုအိမ္ေဆာက္တဲ႔လူေတြစားျပီးတာေတာင္ထမင္းဟင္းေတြမကုန္ေသးလို႔နီးစပ္ရာအိမ္နီး
နားခ်င္းေတြကိုေခၚျပီးေကၽြးေမြးရပါတယ္။
တခ်ဳိ႕အလုပ္မအားလို႔ထမင္းလာမကူႏိုင္တဲ႔သူကေနာက္ေန႔မွာဆန္တစ္ခြက္၊ဆီတမႈတ္စသည္ျဖင့္တတ္ႏိုင္သ
ေရြ႕လာေပးတတ္ၾကပါတယ္။ဒါေလးကလည္းရြာေတြမွာေတြ႔ရတတ္တဲ႔ဟန္ေဆာင္မႈ႔ကင္းတဲ႔ခ်စ္စရာ့အေလ့အထ
ေလးေတြပါ။ေရႊညာသားေလးတုိ႔အိမ္ေလးေဆာက္တုန္းကဆိုရင္လာကူတဲ႔ဆန္ေတြအိတ္နဲ႔တစ္လံုးရပါတယ္။
ေရႊညာသားေလးတုိ႔မိသားစုမွာမိသားစု၀င္ကမ်ားျပီးစား၀တ္ေနေရးသိပ္အဆင္မေျပတာကိုသိၾကေတာ့တစ္ရြာ
လံုးကကူညီၾကတယ္။သစ္ပင္၀ါးပင္ရွိတဲ႔သူကအိမ္တိုင္အတြက္သစ္ပင္ေပးတယ္၊သက္ကယ္ေပါတဲ႔သူက
အိမ္အမိုးအတြက္သက္ကယ္ေပးတယ္အဲ႔ဒီလိုနဲ႔ေရႊညာသားေလးတို႔မိသားစုအမ်ားေစတနာနဲ႔ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလး
တစ္လံုးေဆာက္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။တစ္ရြာတည္းသားခ်င္းေတြမို႔သူ႔အလုပ္ရွိရင္ကိုယ္က၀ိုင္းကူ၊ကုိယ့္အလုပ္ရွိေတာ့
သူကျပန္ကူနဲ႔တစ္ဦးကိုတစ္ဦးအေပးအယူမွ်ျပီးေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလွတဲ႔အညာဓေလ့ေလးေတြပါ။
ထားဘဲတစ္ဦးကိုတစ္ဦးကူညီခ်င္တဲ႔စိတ္နဲ႔၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။အဲ႔လိုအခါမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့
ေကာက္စိုက္ေပ်ာ္ပြဲ၊ပ်ဳိးႏႈတ္ေပ်ာ္ပြဲ၊လယ္ထြန္ေပ်ာ္ပြဲစသည္ျဖင့္"ေပ်ာ္ပြဲ"ဆုိတာေလးကိုသံုးႏႈန္းတတ္ၾကပါတယ္။
ဆုိလိုတာကေတာ့၀ိုင္းလုပ္၀ိုင္းစားေပါ့အိမ္ရွင္ကတတ္ႏိုင္တဲ႔ထမင္းဟင္းေလးနဲ႔ဧည့္ခံလိုက္ရင္ျပီးသြားပါျပီ။
အဲ႔"လက္စား"ဆုိရင္ေတာ့ထမင္းမေကၽြးလည္းရပါတယ္။သူ႔လယ္စိုက္ရင္ကိုယ္ကျပန္ျပီးလက္စားျပန္ေခ်တဲ႔အေန
နဲ႔လိုက္စိုက္ေပးရတာပါ။ေပါင္းႏႈတ္လက္စားဆုိရင္လည္းအဲ႔ဒီအတုိင္းပါပဲကိုယ့္အခင္းျပီးရင္သူ႔အခင္းကိုျပန္ျပီး
ေပါင္းႏႈတ္ေပးရပါတယ္။ဒီအေၾကာင္းေလးေတြကိုျပန္စဥ္းစားျပီးေရးေတာ့ရြာကိုျပန္ေျပးခ်င္မိတယ္ဗ်ာ။တကယ္
ရႊံ႕ထဲဗြက္ထဲမွာလုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ႔ရတာေလးေတြကပင္ပန္းဆင္းရဲေပမဲ႔စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ေနာက္ျပီးကိုယ္
ကိုကိုယ္လည္းအိပ္မက္တခုမက္ေနသလားေတာင္ထင္မိပါတယ္။မျမင္ဖူးတာေတြျမင္ရ၊မေတြ႔ဖူးတာေတြေတြ႔ရ၊
မစားဖူးတာေတြစားရ၊မသံုးဖူးတာေတြသံုးရဆုိေတာ့အိပ္မက္ေနသလိုမို႔ပါ...။ဒါေပမဲ႔ေလဘာေတြဘယ္ေလာက္ပဲ
အဆင္ျမင့္ျမင့္ေနထိုင္စားေသာက္ရေသာ္လည္းေရႊညာသားေလးအတြက္ေတာ့ကိုယ္ငယ္စဥ္ကၾကီးျပင္းခဲ႔တဲ႔
ဇာတိေျမကိုဘယ္လုိမွေမ့လို႔မရသလိုေနာင္လည္းဘယ္ေတာ့မွေမ့လို႔ရမွာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ...။
လာေရာက္လည္ပတ္ရင္းအညာရဲ႕ဗဟုသုတေလးေတြသိသြားခဲ႔တယ္ဆုိရင္ေရးရက်ဳိးနပ္ပါတယ္ဗ်ာ။အားလံုးပဲ
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔ေရႊညာသားေလးေမတၱာပို႔သပါတယ္ေနာ္...။
ေလးစားမႈျဖင့္
ေရႊညာသားေလး
